είναι ότι πλέον πρέπει να αναλάβουν την κατάσταση οι ψυχίατροι, διότι μιλάμε για ψυχιατρικό περιστατικό, ο θεός να μας λυπηθεί διότι δεν το αξίζουμε ο λαός αυτό εξαιτίας κάποιον παρανοϊκών απατεώνων. Φίλοι μου Έλληνες Αγανακτισμένοι, μη κάνετε πίσω ούτε λεπτό το μέλλον της χώρας εξαρτάται από εσάς αν τα παρατήσετε , βουλιάξαμε, είναι σαν τον καρκίνο, αν τον αφήσετε και φύγετε θα εξαπλωθεί και θα μας σαπίσει... δυνατά φίλοι μου στο τέλος θα νικήσουμε.. η ιστορία επαναλαμβάνεται.. έρχεται το πλήρωμα του χρόνου.
Αδέλφια μου αγανακτισμένοι θα επιμείνουμε μέχρι να πετύχουμε να θυμάστε τα παρακάτω λόγια δύναμης
Θα επιμένω μέχρι να πετύχω.
Στο εξής θα θεωρώ την προσπάθεια κάθε μέρας σαν ένα μόνο χτύπημα με το τσεκούρι μου στον κορμό πανίσχυρης βελανιδιάς.
Το πρώτο χτύπημα δε θα ταράξει το ξύλο, ούτε το δεύτερο, ούτε το τρίτο.
Κάθε χτύπημα, μόνο του, μπορεί να είναι μηδαμινό, χωρίς καμιά συνέπεια.
Κι όμως από παιδικά χτυπήματα σιγά-σιγά η βελανιδιά θα πέσει.
Το ίδιο θα συμβαίνει και με τις σημερινές μου προσπάθειες.
Θα μοιάζω με τη σταγόνα της βροχής που απογυμνώνει το βουνό, με το έντομο που κατατρώει την τίγρη, με το αστέρι που φωτίζει τη γη, το δούλο που χτίζει πυραμίδα.
Θα χτίσω το κάστρο μου μ’ ένα τούβλο κάθε φορά, γιατί ξέρω πως μικρές προσπάθειες, όταν επαναλαμβάνονται, θ’ αποτελειώσουν κάθε έργο.
Θα επιμείνω μέχρι να πετύχω.
Τα βραβεία της ζωής βρίσκονται στο τέλος κάθε ταξιδιού, όχι κοντά στο ξεκίνημα, και δε μου είναι δεδομένο να ξέρω πόσα βήματα χρειάζονται για να πετύχω το σκοπό μου.
Ίσως συναντήσω την αποτυχία ακόμα και στο χιλιοστό βήμα, κι όμως η επιτυχία κρύβεται πίσω από την επόμενη στροφή του δρόμου.
Ποτέ δε θα γνωρίζω πόσο κοντά είναι, παρά μόνο όταν γυρίσω στη στροφή.
Πάντα θα κάνω ένα βήμα παραπάνω.
Κι αν αυτό αποδείχνεται ανώφελο, θα κάνω άλλο ένα κι ακόμα ένα.
Αλήθεια, ένα βήμα κάθε φορά δεν είναι και τόσο δύσκολο.
Θα επιμένω μέχρι να πετύχω.
Δεν ήρθα σε τούτο τον κόσμο να νικηθώ, ούτε η αποτυχία τρέχει στις φλέβες μου.
Δεν είμαι πρόβατο περιμένοντας το βοσκό να με κεντρίσει.
Είμαι λιοντάρι και αρνούμαι να μιλάω, να περπατάω, να κοιμάμαι με τα πρόβατα.
Δε θα δώσω προσοχή σ’ αυτούς που θρηνούν και παραπονιούνται, γιατί η αρρώστια τους είναι κολλητική.
Ας τους να πάνε με τα πρόβατα.
Το σφαγείο της αποτυχίας δεν είναι ο δικός μου προορισμός.
Θα επιμένω μέχρι να πετύχω.
ΖΉΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ!
