Υποτίθεται ότι ως εθελοντές έχουμε δωρεάν κάποιο γεύμα το οποίο είναι ικανό να ικανοποιήσει την αίσθηση της πείνας ενός κανονικού ατόμου. Όλα αυτά όμως στα λόγια μόνο. Στην πράξη όταν πήγαμε να πάρουμε στα χέρια μας το πολυπόθητο γεύμα, το οποίο περιμέναμε πως και πως άλλοι από τις 6 και άλλοι από τις 8, ήταν μια μπάρα δημητριακών μινιατούρα, ίσα ίσα για τη διαφήμιση, ένα νεράκι ή κάποια κόκα κόλα και ένα σάντουιτς, μέχρι το τέλος του κειμένου δεν νομίζω να συνεχίσει κάποιος να το αποκαλεί έτσι. Το σάντουιτς ήταν ένα φωμί και ένα κομάτι γαλοπούλας και ελάχιστο τυρί κρέμα απλωμένο, εγώ μόνο το ψωμί θυμάμαι να γεύομαι. Εκτός από αυτό το πλαστικό που ήταν τυλιγμένο έγραφε κάτω από τα "συστατικά" ότι ήταν χορηγία της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Ποιόν νομίζουν ότι κοροϊδεύουν; Όπως και να έχει δεν έχω σκοπό να δώσω αξία σε αυτούς. Δεν το αξίζουν.
Στα Special Olympics συμετέχω καθώς είμαι φοιτήτρια που δεν έχει δουλειά και δεν άντεχα να κάθομαι όλη μέρα. Ήθελα να φανώ χρήσιμη κάπου και φυσικά να βοηθήσω αυτά τα παιδιά που και μόνο με τη συμετοχή τους είναι νικητές. Αλλά αντί να νιώσω ότι είμαι χρήσιμη σήμερα εισέπραξα ότι είμαι ένα προϊόν εκμετάλλευσης που το γεγονός ότι με ταΐζουν κιόλας θα έπρεπε να μου φτάνει.
Δεν είμαι όμως κάτι τέτοιο και κανονικά δεν θα έπρεπε να ξαναπατήσω εκεί. Αλλά αν δεν πάω εγώ και δεν πάνε και άλλα δέκα άτομα θα την πληρώσουν εν τέλει άτομα που δεν φταίνε. Επομένως θα πάω, αλλά από αύριο το φαγητό θα το παίρνω σε ταπεράκι από το σπίτι και δεν είναι μισή ντροπή δική μου μισή δική τους. Η ντροπή είναι όλη δική τους.
