Όταν επιτέθηκαν με τα κλομπ στους διπλανούς...
μου που φόρεσαν μαντήλια, διαμαρτυρήθηκα πως «είναι αθώοι», και μου είπαν «Μπορεί, αλλά ανάμεσα τους κρύβονται ένοχοι».
«Μα» τους είπα, «σύμφωνα με την Δικαιοσύνη, καλύτερα να αθωωθούν δέκα ένοχοι παρά να καταδικαστεί ένας αθώος», και αυτοί μου είπαν πως «Ναι, αλλά στο όνομα της Τάξης καλύτερα να καταδικαστούν δέκα αθώοι, αρκεί να καταδικαστεί και ο ένοχος».
Όταν τους έσπασαν τα κεφάλια και ήρθαν σε μένα, αμύνθηκα πανικόβλητος, και με κατηγόρησαν για αντίσταση κατά της αρχής.
«Γιατί με χτυπάτε;» τους ρώτησα έντρομος, «Γιατί φοράς κουκούλα» μου είπαν, «αντιστάθηκες κατά της αρχής, και κρύβεις ενόχους».
«Μα», τους είπα, «είμαι μόνο ένας». «Τότε», μου είπαν, «ίσως είσαι ο ένοχος που έκρυβαν οι άλλοι».
«Εγώ ήρθα να διαδηλώσω ειρηνικά, σταματήστε» τους είπα όσο είχα ακόμα δόντια, και μου έστριψαν το κεφάλι να δω τα αίματα από τα ανοιγμένα κεφάλια, και τους καπνούς από τα δακρυγόνα. «Πού την βλέπεις την ειρηνική διαδήλωση;» μου είπαν.
«Υπάρχουν γέροι, γυναίκες και παιδιά» επέμεινα, και μου είπαν πως δεν τους βλέπουν γιατί υπάρχει πολύς καπνός, παντού, και εξάλλου όλοι φοράνε μαντήλια.
Και πήγα να ρωτήσω πού μπορώ να διαδηλώσω ειρηνικά, αλλά η φωνή μου σταμάτησε από τα κλομπ που κατέβηκαν για τελευταία φορά, και από μια μπότα που έσβησε το πρόσωπο μου στην άσφαλτο, και ίσα που πρόλαβα να βρίσω τον εαυτό μου που δεν ήμουν ένοχος.
Αναγνώστης
