Είμαι φοιτήτρια του τμήματος Λογοθεραπείας του ΤΕΙ Ηπείρου (Ιωάννινα) και ταξίδεψα την Πέμπτη αρχικά με λεωφορείο μέχρι Αθήνα και μετά το βράδυ –στις 11 προβλεπόταν η αναχώρηση και τελικά ξεκινήσαμε στις 12- με το “BLUE STAR 1” για να φτάσω το πρωί –γύρω στις 11 με 12- στην Κω απ’ όπου κατάγομαι.
Η κατάσταση που επικρατούσε ήταν αφόρητη: μέχρι τελευταία στιγμή το μεσημέρι της Πέμπτης ρωτούσα για να δω αν θα ταξιδέψω και όταν τελικά έφτασα στο λιμάνι, έκανα 40 λεπτά από την είσοδο για να φτάσω στα πλοία! Έβλεπα πεζούς να περπατάνε και να μην μπορούν να περάσουν από τα αυτοκίνητα, έλεγα ότι και να βγω για να πάω με τα πόδια πάλι δεν θα φτάσω ποτέ!
Το αποτέλεσμα ήταν να μπω στο πλοίο, να έχει πάρα πολύ κόσμο, αμέτρητα αυτοκίνητα και φυσικά να μην έχει χώρο για τις βαλίτσες! Έτσι, φτάνοντας στο λιμάνι της Κω, η βαλίτσα μου δεν ήταν πουθενά!! Έψαξα παντού, ρώτησα τους πάντες και τελικά κατέληξα να ανέβω επάνω για να τη δηλώσω.
Αποφάσισα να κάνω την εξής καταγγελία, γιατί αναρωτιέμαι… Ένα πλοίο, δεν έχει συγκεκριμένες θέσεις και δεν πρέπει να δέχεται έναν συγκεκριμένο αριθμό επιβατών; Το να ταξιδεύουν σε δύο πλοία επιβάτες τριών ημερών δεν είναι παράνομο ή τουλάχιστον άδικο; Το ότι μόνο ελάχιστες φορές χρησιμοποιούν τα αυτοκόλλητα με τους αριθμούς για τις βαλίτσες κι ότι μία από τις ελάχιστες αυτές φορές θα έπρεπε να ήταν σε εκείνο το ταξίδι που γινόταν χαμός, κι αυτά παράνομα δεν είναι; Το ότι ταλαιπωρήθηκε τόσος κόσμος, κι εγώ μαζί που έχασα και τη βαλίτσα μου, ήταν λογικό να γίνει για να βγάλουν κάποιοι τα λεφτά που έχασαν τις δύο μέρες που κατά τ’ άλλα έκαναν απεργία;
Σχετικά με τη βαλίτσα, ήταν μία αρκετά μεγάλη καθώς έκανα σχεδόν «μετακόμιση», δηλαδή είχα μέσα όλα μου τα ρούχα και παπούτσια, αποφασισμένη να μην ταλαιπωρούμαι ξανά και ξανά με τόσο βάρος και να αφήσω όλα τα καλοκαιρινά στην Κω, όταν τον Σεπτέμβρη θα επέστρεφα. Και αναρωτιέμαι πάλι: ποιος θα μου δώσει εμένα τόόόόσα λεφτά να αγοράσω ξανά όλα τα ρούχα που έχασα; Είμαι φοιτήτρια, οι γονείς μου δεν είναι πλούσιοι όπως μερικοί μερικοί (μη λέμε ονόματα), ήρθα στο σπίτι και δεν είχα ούτε εσώρουχα να φορέσω, παρά μόνο ελάχιστα, όπως και ελάχιστα ρούχα. Πώς θα βγω εγώ έξω από το σπίτι; Δούλευα δύο καλοκαίρια για να αγοράσω αυτά τα ρούχα και το laptop το οποίο είχα επίσης μέσα στη βαλίτσα! Τώρα θα μου πείτε, κι εγώ μέσα στη βαλίτσα βρήκα να το βάλω, αλλά δεν ήθελα να το κουβαλάω, και δηλαδή τι πρέπει να κάνουμε, να μην παίρνουμε τα πράγματά μας επειδή στο BLUE STAR θα τα χάνουμε; Αν ήταν να μας το έλεγαν να το ξέραμε.! Αλλά όσο ασήμαντο και να φαίνεται ότι κάνω ολόκληρη ιστορία γι’ αυτό το θέμα, γιατί να μου αξίζει τέτοια ταλαιπωρία, γιατί να μη μου αξίζει να κάνω τις διακοπές μου όπως είχα προβλέψει και πως θα πηγαίνω στη δουλειά χωρίς ρούχα;! Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη της ανευθυνότητας αυτής;
Να σας ενημερώσω πως έχω ήδη ζητήσει νομικές συμβουλές για το θέμα και γνωρίζω πολύ καλά τα δικαιώματα μου. Σε περίπτωση που, μέχρι και την Τρίτη, δε μου απαντήσουν θετικά ότι βρέθηκε η βαλίτσα, θα αρχίσω να έχω απαιτήσεις. Δεν το λέω απειλητικά, ούτε θέλω να αγοράσω καινούργια ρούχα, υπολογιστή και να μου δώσουν χρήματα ή δεν ξέρω τι. Έχω μάθει τι θα πει δικαιοσύνη και καμία σχέση δεν έχει με το να ζητάς απλά για να ζητάς και να κάνεις τα πάντα για το συμφέρον σου. Όμως το να μη διεκδικείς έστω αυτά που σου ανήκουν απέχει πολύ, δε συμφωνείται;
http://xristinagewrgallh.
