αφού έκανα το καθήκον μου και υπερασπιζόμουνα το Κοινοβούλιο. Δεν άντεξα ήθελα να τους εξοντώσω όλους. Ώσπου ένας με φώναξε γουρούνι (τέτοια προσβολή δεν την άντεξα), τον έριξα απανωτές με το πανίσχυρο κλομπ μου, τον ξάπλωσα κάτω και τον έριχνα κάτι σούτια, άλλο πράγμα, αφού φώναξα και τα φιλαράκια μου να ρίξουν και αυτοί, τζάμπα δεν είναι ούτως ή αλλως? Μετά, είδα μια νέα κοπέλα (λέω από μεσά μου : τράβα μωρή σπίτι να πλύνεις κανένα πιάτο, μου θες και Σύνταγμα), και την αρπάζω από τα μαλλιά και την ρίχνω μες τα μούτρα το φοβερό χημικό που μας έδωσαν. Ξάφνου, ένα παλιόπαιδο πήγε να με κλωτσήσει, τον κοπανάω στο κεφάλι, το αίμα άρχισε να τρέχει και να κυλάει στο δρόμο.
Η ηδονή ήταν απίστευτη... Ένας γέρος, ένα από αυτά τα χούφταλα που λεν ότι δεν μπορούν να περπατήσουν και μόλις ακούσουν πορεία τρέχοντας πάνε, άρχισε να μου λέει κάτι κυριλέ-καθώς πρέπει ελληνικά που δεν τα καταλάβαινα και λέω μάλλον με βρίζει τον βούτηξα και τον πέταξα μέσα σε ένα μανάβικο. Η αδρεναλίνη ανέβαινε, διψούσα για αίμα, ένιωθα ανίκητος, λέω "τώρα εδώ πληρώνονται". Στο σχολείο με κοροιδεύαν όλοι, ήμουν το παιδί της καρπαζιάς και έλεγα όταν μεγαλώσω θα γίνω μπάτσος και θα τους δείξω εγώ κάποια μέρα. Οι καθηγήτριες μου έλεγαν ότι δεν θα πάω μπροστά στη ζωή μου, γιατί δεν διαβάζω τα χαζοβιβλία τους με κάτι ιστορίες και εκθέσεις, αλλά σήμερα τις απέδειξα πόσο λάθος έκαναν και έγινα άξιος αστυνομικός. Έτσι, σήμερα πήρα το αίμα μου πίσω, ίσως κάποιος από αυτούς που κοπάνησα να ήταν και παλιοί συμμαθητές μου, να μάθουν αυτοί να τα βάζουν με έναν ΜΑΤατζή.
Συνέχιζω ακάθεκτος, βλέπω μια παρέα από τσογλάνια-ανάρχια (για μένα όλοι αναρχικοί είναι, φοιτητές, νέοι, άνεργοι, εργάτες) φωνάζω τους συναδέλφους μου και τους απομονώνουμε στο Μετρό, έτρεχαν σαν τα ποντίκια!!!Τους ανοίξαμε τα κεφάλια και όσοι γλύτωσαν έπεφταν κάτω από τα δακρυγόνα που τους πέταξα.
Παίρνω 1000 ευρώ αλλά για κάτι τέτοια απολαυστικά σκηνικά όμως λέω χαλάλι, τα αξίζουν και τα παραξίζουν. Τώρα πλέον μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος, σα πουλάκι, έχοντας καθαρή τη συνείδηση μου, έδωσα τη τιμημένη στολή μου με το εθνόσημο πάνω να την ξεπλύνουν από το βρώμικο αίμα των ψευτοπαλικαράδων που μόλις με δουν τρέχουν! Αύριο πάλι, ήδη έχω ζητήσει να με ξαναστείλουν για να συνεχίσω το έργο μου.... κ. Παπανδρέου σας ευχαριστώ που μου δώσατε την τιμή να σας προστατέυσω από τους δολοφόνους-αγανακτισμένους.
Η παραπάνω σουρεαλιστική ιστορία μπορεί να είναι μια μικρή απεικόνιση του τι αισθάνεται κάθε "μπάτσος" μετά τα χθεσινά.
Αναφέρομαι μόνο στους μπάτσους που ντροπιάζουν την Ελλάδα και τον ευατό τους και όχι στους έστω και λίγους αλλά ικανούς αστυνομικούς που κάνουν μόνο τη δουλειά τους και βοηθάνε τον ανυπεράσπιστο πολίτη. Δεν είμαι αστυνομικός φυσικά, αλλά ένας νέος επιστήμονας των 600 ευρώ.
Αναγνώστης
