ΔΕΝ είναι Αμερικανική η βοήθεια, δεν προβλέπεται από «Σχέδιο Μάρσαλ».
Κι ούτε καταστράφηκε η Ευρώπη από παγκόσμιο πόλεμο για να χρειάζεται ανοικοδόμηση και μυστικά κονδύλια για αντικομουνιστική προπαγάνδα. Κι αν τότε κινδύνευε να «διολισθήσει προς τον κομουνισμόν», σήμερα δεν διατρέχει παρόμοιους…κινδύνους. Κι ούτε υπάρχουν έλληνες…τσαρουχάδες για να τους παρατάξει ο αντικομουνισμός αντισοβιετικά, μη μας πάρουν οι μπολσεβίκοι τις κατσίκες, μη μας ατιμάσουν τις γυναίκες.
ΤΟ χρήμα, λοιπόν, είναι ευρωπαϊκό, κοινοτικό και σωτήριο για την Ελλάδα που ανάσανε βαθιά. Αύριο βγαίνει απ’ την «εντατική» και την κοιτάζουν χίλια μάτια. Μη ξανασκοντάψει σέρνοντας τα πόδια της και σωριαστεί- «το δις και τρις εξαμαρτείν…» - και ξανά τρόμος και παρακάλια σε ψυχρούς και ψύχραιμους εταίρους και συνεταίρους…
ΚΑΙ τώρα τι κάνεις σαν Ελλάδα των βολεμένων και των καλομαθημένων κάθε τάξεως και παρατάξεως; Κι αν πεις να βάλεις κάποια πράγματα στη θέση τους, τι άλλαξε για κοιμάσαι ήσυχος πως η τύχη σου δουλεύει; Σάμπως το πήρε απόφαση ο νεοέλληνας πως πρέπει να δουλέψει αφήνοντας τη λούφα στα αζήτητα, να μην ξοδεύει αλόγιστα, να θυμηθεί πως οι απογειώσεις (με δανεικά) έχουν και προσγειώσεις και πως το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» είναι όρος ελληνικός;
ΚΑΙ τι λες να άλλαξε από «ιδεολογία» των πολιτικών μας για να προσδοκάς καινοτόμες πρακτικές που θα άλλαζαν το σκηνικό; Θ’ αλλάξουν την Ελλάδα οι ίδιοι που την κατέστρεψαν συντονισμένοι με τους…βαρβάρους που «τους αρέσουν κάτι τέτοια»; Κι αν περισσέψει ένα ευρώ για μοιρασιά, το πίστεψες πως θα το δεις απάνω στο τραπέζι, χωρίς να το διεκδικούν βρόμικα χέρια, βιαστικά, φορώντας γάντια μη τα σταμπάρουμε;
ΔΕΝ το πιστέψαμε, ρίχνοντας μια ματιά στο παρελθόν και στους ελεύθερους (και…ωραίους) ατιμώρητους της δημόσιας ζωής. Δεν το ελπίζουμε αν κάτι δεν αλλάξει ριζικά, αν δεν αλλάξει συνειδητά και αυτόματα. Κι αν οι δανειστές μας «αφεθούν», το χρήμα τους θα ’χει την τύχη της «ανοικοδόμησης» με το Σχέδιο Μάρσαλ και τις ίδιες αποθήκες των ειδών της ΟΥΝΡΑ.
ΓΙ αυτό και οι «κουτόφραγκοι» πήραν τα μέτρα τους. Επόπτες, ελεγκτές και παρατηρητές του δημοσίου βίου μας, μπάστακες στα Υπουργεία κατά κλάδο και δαπάνη, το ΔΝΤ στο κεφάλι μας και τα μνημόνια με την υπογραφή μας. Αν…θέλουμε. Δυστυχώς και…ηλιθίως για ‘μας, προληπτικά γι αυτούς, ωστόσο, με την ελπίδα πως θα γίνουμε ευρωπαίοι.
