-Μήπως να πας μέχρι την Θεσσαλονίκη;
Η διάρκεια του ταξιδιού μου ήταν δέκα νύχτες συνολικά, με διανυκτερεύσεις στις παραλίες και σε μικρά ξενοδοχεία. Η διαδρομή που ακολούθησα ήταν ως επί το πλείστον παραλιακή και τα λίγα σημεία όπου υπήρχαν χωματόδρομοι, τα διέσχισα με τα πόδια. Ακόμα και με τα διεθνή στάνταρντ θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες διαδρομές που έχουν πραγματοποιηθεί με πατίνια.
Από το Μαραθώνα διανυκτέρευσα στο Βαρνάβα, στο Δήλεσι, αφού πέρασα όλη την παραλία της Χαλκίδας στο Μουρίκι κοντά στη Θήβα, στην Αρκίτσα, στη Στυλίδα, στον Καραβόμυλο, στηνΝέα Αγχίαλο, στην Αγιά, στο Παλιούρι, στην Κατερίνη.
Η διαδρομή έγινε χωρίς υποστήριξη, χωρίς όχημα συνοδείας, χωρίς σπόνσορες και χωρίς τεχνικά μέσα. Μόνος εξοπλισμός μου ήταν ένα σακίδιο πλάτης, τα πατίνια και τα προστατευτικά με το κράνος, δύο αλλαξιές ρούχα, ένα σλήπινγκ μπάγκ και ένα στρωματάκι, χάρτης, GPS και φυσικά μια φωτογραφική μηχανή.
Ο σχεδιασμός ήταν στοιχειώδης γιατί με ενδιέφερε η εξερεύνηση και η περιπέτεια.
Πάνω από όλα ήθελα να κάνω πατίνι για μένα τον ίδιο, για ψυχαγωγία, και για διασκέδαση. Σκέφτηκα όμως επίσης ότι αν το μάθουν κι άλλοι αυτό που έκανα ίσως θα μπορούσα να προάγω τον αθλητισμό σε πολλούς σας τρόπο ζωής και διασκέδασης.
Ένα ακόμα κίνητρο για μένα ήταν να αποκτήσω την ευκαιρία να εξερευνήσω την Ελλάδα με έναν διαφορετικό τρόπο. Να ζήσω μια «χαμηλή πτήση» από μέρος σε μέρος, κυλώντας μ’ ένα μαγικό χαλί πάνω από τα μέρη που διέσχιζα. Ανακάλυψα επίσης εξ ιδίων ότι η χώρα, έχει απίθανες διαδρομές για περιήγηση τόσο για πατίνια όσο και για περπάτημα. Ανακάλυψα παραλίες δεκάδων χιλιομέτρων, άγνωστες σε πολλούς, την ομορφιά των οποίων είναι δύσκολο πραγματικά να περιγράψει κανείς.
Αναμφίβολα η ζέστη και ο ήλιος ήταν ένα θέμα, αν και η κίνηση πάνω στα πατίνια με επιβράβευε με ένα ανακουφιστικό ελαφρύ αεράκι.
Με εντυπωσίασε θετικά η συμπεριφορά πολλών ντόπιων κατοίκων που συνάντησα, σε χωριά με ελάχιστους κατοίκους και από κωμοπόλεις, πολλοί έδειξαν ενδιαφέρον και για το εγχείρημα αλλά και για τον άθλημα, είναι σίγουρο πάντως ότι η ανθρωπιά και η φιλοξενία δεν έχει χαθεί από αυτήν την χώρα, αντίθετα με ότι πολλοί πιστεύουν.
Αν κάτι πραγματικά αποδεικνύει το εγχείρημα, είναι ότι αν υπάρχει θέληση, λίγο διαφορετικός τρόπος σκέψης και αθλητικό πνεύμα, μπορείς όχι μόνο να καταφέρεις αυτό που φαντάζει δύσκολο ίσως και ακατόρθωτο αλλά ταυτόχρονα μπορείς να εξερευνήσεις νέα μέρη ή να τα δεις ξανά κάτω από ένα νέο πρίσμα.
Με την σκέψη μου σε όλους τους φίλους που κάνουμε μαζί inline skate, στο ΟΑΚΑ, στο Φάληρο, στο www.ilsa.gr, και σε όλους εσάς που θα δοκιμάσουμε να επαναλάβουμε την ίδια ή και καλύτερη διαδρομή!
