του Ανδρέα Καρακώστα
Αυτό που με ξένισε, αν δεν με ενόχλησε κιόλας, δεν είναι η ουσία της πρότασης. Είναι το περιτύλιγμα…Ο τρόπος που επέλεξε ο συμπαθής κατά τ’ άλλα υπουργός Υγείας να την καταθέσει στον δημόσιο διάλογο. Και το λέω αυτό γιατί ο τρόπος που επέλεξε να το κάνει μοιάζει ή υπαινίσσεται απειλή!
Να πάμε σε εκλογές «ευθύνης» μας είπε ο Ανδρέας Λοβέρδος μέσω συνέντευξής του στην εφημερίδα «το Πρώτο Θέμα» δια των οποίων οι πολίτες ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους… Υπό κανονικές συνθήκες, θα συμφωνούσα ασμένως μαζί του ότι οι πολίτες αναλαμβάνουν το κομμάτι της ευθύνης που τους αναλογεί με την ψήφο τους. Επειδή εδώ όμως είναι Ελλάδα κι επειδή ποτέ οι κυβερνήσεις μετεκλογικώς δεν πολιτεύτηκαν ανάλογα ή σε παράλληλη πορεία ή διαδρομή έναντι εκείνων που προεκλογικώς εξήγγειλαν, διερωτώμαι βλακωδώς, από πού κι ως πού, ο πολίτης, ο φορολογούμενος πολίτης αυτής της χώρας, φέρει ευθύνη και σε ποιόν άραγε βαθμό, έναντι όσων ακολουθήσουν μιας κατά τ’ άλλα νόμιμης εκλογικής διαδικασίας.
Θυμίζω στον Ανδρέα Λοβέρδο πως το πρόγραμμα του κόμματος του, τυπώθηκε μόλις σαρανταοκτώ ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, στις τελευταίες εκλογές. Θυμάστε; Τότε που λεφτά υπήρχαν! Τότε που κανείς πλην του Καραμανλή του ίδιου (που κι εκείνος το έκανε για τους δικούς του γνωστούς λόγους) δεν αποτόλμησε να θίξει ζήτημα της περιστολής δαπανών, εξορθολογισμού των εξόδων κ.λπ.-κ.λπ.
Ως εκ τούτου πώς σχετίζεται η υπερψήφιση του κόμματος του κ.Λοβέρδου, με όσα μετεκλογικώς εκείνο ακολούθησε; Ποιος νομιμοποίησε την σημερινή κυβέρνηση να κάνει ό,τι κάνει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο; Κανείς! Ούτε καν η κοινοβουλευτική της ομάδα, η οποία σύρθηκε στην νομιμοποίηση αποφάσεων που είχε προηγουμένως πάρει μια μικρή ομάδα γύρω από τον κ.Παπανδρέου.
Από αυτή την συγκλονιστική διαδρομή (περιδίνηση την χαρακτηρίζουν δικαίως οι περισσότεροι), πέραν των πολλών αρνητικών και σε επίπεδο ουσίας, αλλά και φαίνεσθαι, προέκυψε αναντίρρητα και κάτι θετικό. Όχι για την χώρα. Για το κόμμα που έχει αναλάβει την διακυβέρνηση ή τέλος πάντων την εκπροσώπησή του: Κατάφερε να πείσει το πανελλήνιο ότι φέρει ευθύνες που φθάσαμε μέχρις εδώ. Που φλερτάρουμε με την χρεοκοπία. Και το έκανε μεθοδευμένα, συστηματικά κι όλως περιέργως, αποτελεσματικά. Επεισε πως δεν φταίει το υπερχρεωμένο κράτος, οι φούσκες των τραπεζών και των διεθνών οίκων, για ό,τι μας συμβαίνει, αλλά ο ίδιος ο πολίτης. Εκείνος με την κάρτα και την δανεική ζωή. Και αποκρύπτει πως η δανεική ζωή είναι αυτή που αύξησε σε δυσθεώρητα ύψη τα υπερκέρδη των τραπεζών, οι επιλογές των τελευταίων κυβερνήσεων που δεν άγγιξαν ποτέ τον κομματικό τους στρατό, που υποθήκευσαν τη χώρα για πολλές ακόμη δεκαετίες στο όνομα της κάθαρσης ή όποιου άλλου πρόσφορου θεωρήματος.
Ως εκ τούτου, το διακύβευμα των επικείμενων εκλογών, φαντάζομαι θα περιστρέφεται, γύρω από το ποιος εκ των δυο μεγαλυτέρων (σταθερά αντιδημοφιλών) πολιτικών σχηματισμών της χώρας, μπορεί να υλοποιήσει μια πολιτική που ποτέ κανείς δεν νομιμοποίησε. Και, που πρέπει, να το κάνει τώρα… Κι αφού αυτό θα είναι το «διακύβευμα», καλώς να έρθει η ώρα εκείνη της «ευθύνης» για να τελειώνουμε επιτέλους με τους φραστικές ακροβασίες και τα άλματα λογικής, απ’ όπου κι αν προέρχονται…
