Από το κέντρο των εξελίξεων στον τόπο ολιγοήμερου παραθερισμού και πίσω πάλι στο κέντρο των εξελίξεων, η εικόνα ενός περίεργου σάντουιτς σχηματίζεται:Από πάνω η πολιτική ελίτ (να σου πετύχει) που μας «σώζει» για πολλοστή φορά κάτι που πιθανότατα πλέον δε στέκεται ούτε επικοινωνιακά, δεν κάνει γκέλ ούτε στον πιο αδαή (οι έχοντες επαφή με την πραγματικότητα έχουν καταχωρήσει τη «σωτηρία» της χώρας στο λήμμα «καταρρέω»). Από δίπλα η οικονομική ελίτ καραδοκεί και πιέζει όχι για να διατηρήσει «κεκτημένα» (δικαιώματα, εισοδήματα) όπως μισθωτοί κι επαγγελματίες που λοιδωρούνται από το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ αλλά για να πολλαπλασιάσει «κεκτημένα» (κέρδη και πεδία εκμετάλλευσης).
Από «κάτω» οι αλλοδαποί παραθεριστές που κατακλύζουν διεθνώς δημοφιλείς προορισμούς: αισθητή η παρουσία των γερμανών και ίσως ακόμη περισσότερο του πρόσφατα αναπτυσσόμενου τουριστικού τάργκετ γκρούπ, των ρώσων. Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που να προδίδουν την κρίση εκεί: ίσως μια απουσία ημεδαπών παραθεριστών που μάλλον έχουν φέτος προτιμήσει τα χωριά τους, καθώς και το άγχος των επαγγελματιών του τουρισμού να βγάλουν τα σπασμένα της κρίσης σε ένα μήνα: τα δωμάτια για όσους δεν κλείνουν ομαδικώς από το εξωτερικό σε μεγάλα ξενοδοχεία βρίσκονται σε τιμές προ κρίσης, η χωριάτικη διατηρείται στο επίπεδο της τιμής ενός κύριου πιάτου (από 5 ευρώ και πάνω, όσο άνοστη και «πλαστική» κι αν είναι), οι ξαπλώστρες στα 4 ευρώ η μία (πιθανότατα υπάρχουν και ακριβότερες) και γενικώς όλα στα ίδια επίπεδα αν όχι και ακριβότερα. Ποια κρίση;
Στη μέση ταλαίπωροι μισθωτοί και συνταξιούχοι κι ανυποψίαστα πιτσιρίκια και νεολαίοι, τέκνα της μέσης ελληνικής οικογένειας, σε εκατοντάδες μικρομεσαία δράματα: την ώρα που ο καύσωνας πιέζει για διακοπές στο εργασιακό περιβάλλον γίνεται σφαγή. Απολύσεις, απειλές, εκβιασμοί, μειώσεις μισθών, όργιο αυθαιρεσιών, μη καταβολή δεδουλευμένων, επαγγελματική ισοπέδωση, η εργασιακή βαρβαρότητα δεν έχει τέλος. Το εργοδοτικό μπαλάκι της παράνοιας πετιέται επιδέξια στο στρατόπεδο του εργαζόμενου. Ποια είναι η ενδεδειγμένη στάση σε μια χώρα που δεν έχει αύριο; Να προστατέψει τον σημερινό επιούσιο έστω και σκύβοντας το κεφάλι ή νατον θυσιάσει παλεύοντας για δικαιώματα και κεκτημένα ώστε το επάγγελμα που εξασκεί σήμερα να υφίσταται αξιοπρεπώς και στο αβέβαιο αύριο;
Άγριο πράμα να σε «σώζουν»...
