Επειδή κι άλλοι πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί σου, ότι δηλαδή...
βαφτίστηκαν Χριστιανοί Ορθόδοξοι χωρίς δικαίωμα επιλογής, αν και δεν θα ήθελα να σε παρακινήσω να το κάνεις, παρόλ' αυτά αν σου κάνει τη ζωή τόσο δύσκολη και αβάσταχτη, μπορείς να δηλώσεις ότι δεν επιθυμείς να αποκαλείσαι Χριστιανός Ορθόδοξος. Μπορείς να δηλώσεις άθεος, αγνωστικιστής ή οτιδήποτε άλλο πιστεύεις. Είναι δική σου επιλογή και μπορείς να το κάνεις από το να διαλαλείς ότι βαφτίστηκες χωρίς δικαίωμα επιλογής και χωρίς ουσιαστικά να έχεις βούληση. Τώρα που έχεις δεν κάνεις τίποτα γι' αυτό.
Δεν σε επικρίνω ούτε σε κατακρίνω. Στα δικά μου μάτια είσαι και θα παραμείνεις αδελφός μου. Που άμα χρειαστείς τη βοήθεια μου πρόθυμα και εφόσον μπορώ θα σπεύσω να στην δώσω. Αρκεί να μου τη ζητήσεις. Γιατί ξέρεις καμιά φορά λίγο ο εγωισμός από τη μία πλευρά, λίγο η ντροπή από την άλλη, δεν ανοίγουμε τα στραβά μας ούτε να ζητήσουμε βοήθεια αλλά ούτε και να δώσουμε.
Παρατηρείς σε κάθε λογής θρησκείας έναν προσυλυτισμό. Αλήθεια λές. Θα μου επιτρέψεις να πω όμως ότι στη Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι έτσι τα πράγματα. Είδες ποτέ κάποιον ιερέρα να σου χτυπάει τη πόρτα; Είδες την εκκλησία να μοιράζει διαφημιστικά φυλλάδια στους δρόμους; Είδες την εκκλησία να διαφημίζεται σε γιγαντο-οθόνες; Κι αν το μάτι σου πήρε κάποιο φυλλάδιο στο δρόμο, αν καθίσεις και το διαβάσεις θα δεις ότι σε παραπέμπει εκτός Ορθοδοξίας. Βέβαια υπάρχει η φωνή Κυρίου που μοιράζεται στους πιστούς κάθε Κυριακή, το οποίο μοιράζεται εντός του ναού και όχι στους δρόμους. Το κύρηγμα που κάνουν οι παπάδες με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια (μην ξεχνάμε πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι), δεν είναι προσηλυτισμός. Είναι επεξηγήσεις και νοήματα σε εκκλησιαστικά χωρία και κείμενα. Αλλά μήπως κάθισες ποτέ να ακούσεις; Από την άλλη παραπονιούνται πολλοί πως δεν καταλαβαίνουν το νόημα και τους ύμνους. Μα δεν ήρθες ποτέ μια Κυριακή να ακούσεις το κύρηγμα. Δεν πήγες ποτέ σε έναν ιερέα να ρωτήσεις. Δεν άνοιξες ένα βιβλίο να διαβάσεις την ερμηνεία. Πως λοιπόν άνθρωπε περιμένεις να κατανοήσεις την υμνολογία της Εκκλησίας;
Το ξεπαράδιασμα των πιστών και πάλι αλήθεια λες. Πολλές ενορίες ζητάνε. Και μάλιστα επιδεικτικά την ώρα της θείας λειτουργίας. Με βρίσκει αντίθετο και μένα. Αλλά θα μου επιτρέψεις και πάλι να πω ότι υποτιμάς τους ανθρώπους εκείνους που αφήνουν τη περιουσία τους στην εκκλησία ή και σε φτωχούς πολλές φορές. Η εκκλησία δεν υπόσχεται καμιά επιείκια από το Θεό. Ούτε καλύτερη θέση για κανέναν πιστών. Μην βλέπεις που σαν λαός έχουμε συνηθίσει να δίνουμε στο κράτος για να εξασφαλίσουμε καλύτερες συνθήκες και προϋποθέσεις για οτιδήποτε. Ο Χριστος ήταν κατηγορηματικός ακόμα και στους μαθητές τους. Αυτός που θα γίνει υπηρέτης των άλλων, αυτός και θα αποκομίσει αγαθά. Όχι αυτός που θα δώσει τα περισσότερα. Αλλά αυτός που θα κοπιάσει για τους αδελφούς του. Οι τελευταίοι πρώτοι έρχονται, και οι πρώτοι θα γινούν τελευταίοι. Μα πόσο αφελής μπορεί να είναι κάποιος για να διαδίδει ότι η είσοδος στη βασιλεία των ουρανών στηρίζεται σε περουσιακά στοιχεία. Κι αυτός που το κάνει, κρίμα σε αυτόν. Δεν είναι υπηρέτης του Θεού.
Ξεχνάς αδελφέ μου, ότι η Εκκλησία κάποτε έδωσε περιουσία στο κράτος για να την βγάλει από τη δεινή θέση. Και τα κατάφερε. Ζήτησε τότε και η μισθοδοσία των κληρικών να γίνεται από κράτος. Και έτσι έγινε. Αλλά είδες τα χάλια των πολιτικών μας. Έφεραν τη Ελλάδα σε δεινότερη θέση. Τι σου φταίει η Εκκλησία λοιπόν. Ή μήπως κάθε φορά που το κράτος που θα τρώει και θα σπαταλάει όλα αυτά τα καλά που πάνε να χτιστούν, η Εκκλησία θα σπεύδει να βοηθήσει. Γιατί και πάλι μυαλό δε θέλουν να βάλουν. Όσο για τις εκκλησίες που χτίζονται ή αναστηλώνονται, ψάξε πριν πεις ότι τα λεφτά δίνονται από το κράτος. Και αλήθεια γιατί δεν λες πως δεν θέλεις να πληρώνεις και να φορολογείσαι για το δημόσιο τομέα, που ομολογουμένως δεν δουλεύει και δεν αποδίδει. Αυτούς θέλεις να τους πληρώνεις ενώ γνωρίζεις την σαπίλα τους; Άδικο. Το θέμα της καμπάνας δεν θα το θίξω. Χτυπούν για να μας θυμίζουν ότι ο Θεός μας περιμένει. Όποιος πιστός ας προσέλθει. Πολλά πράγματα μας ενοχλούν γενικότερα και για λίγα μιλάμε. Και ναι κατανοώ το γεγονός ότι κάποιοι δουλεύουν βράδυ. Αλλά και εγώ όταν επιστρέφω από τη δουλειά και δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας, με ενοχλεί ο παραμικρός θόρυβος. Αλλά δεν μπορώ να απαιτήσω από τον άλλο να ακολουθήσει το δικό μου πρόγραμμα. Μια ζωή κοιτάμε το δικό μας συμφέρον. Όταν εμείς ξεκουραζόμαστε θέλουμε όλοι οι άλλοι να είναι στρατιωτάκια ακούνητα. Όταν οι άλλοι ξεκουράζονται τότε εμείς δεν δίνουμε δεκάρα για το αν θα κάνουμε θόρυβο. Αρκεί να γίνει η δουλειά μας. Πόσο άπληστοι είμαστε τελικά.
Αναγνώστης
