σπίτι ή τον παιδικό σταθμό το παιδάκι τους για να επιστρέψουν
εκείνες στη δουλειά. Δεν είναι μόνο το αίσθημα της εγκατάλειψης που τις κάνει να νοιώθουν άσχημα, αλλά πιστεύουν ότι το μωράκι τους καθημερινά ανακαλύπτει και κάνει πράγματα που εκείνες τα χάνουν.
Εν μέρει βέβαια, αυτό είναι αλήθεια, χωρίς όμως να σημαίνει ότι ήρθε και η καταστροφή του κόσμου! Μπορεί το παιδί να κάνει τα πρώτα του βήματα ή να πει την πρώτη του λεξούλα όταν η μαμά του είναι στη δουλειά, αλλά το ίδιο θα μπορούσε να είχε γίνει και αν εκείνη είχε φύγει από το σπίτι για λίγη ώρα, μόνο για να ψωνίσει τα απαραίτητα για παράδειγμα.
Το ζήτημα λοιπόν είναι, το πως θα το χειριστεί η κάθε μητέρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει η πολυτέλεια για τις περισσότερες, να σταματήσουν τη δουλειά μέχρι να μεγαλώσει το παιδί. Οπότε το ότι δεν θα βρίσκονται μπροστά σε κάποιες «πρωτιές» του παιδιού είναι δεδομένο. Αντί λοιπόν να υπάρχει το αίσθημα της στενοχώριας, είναι καλύτερη η σκέψη ότι υπάρχουν τόσα πολλά που θα κάνει ένα παιδί και τόσες πολλές οι ιδιαίτερες στιγμές μαζί του, που ακόμα και αν χαθούν κάποιες από αυτές, θα υπάρξουν άλλες οι οποίες θα ισορροπήσουν την κατάσταση.
Αν πάλι δεν παρηγορεί αυτή η σκέψη, υπάρχει και ένα κολπάκι, που μπορεί να κάνει τις «πρωτιές» να παιχτούν σε επανάληψη! Πώς; Είναι απλό. Η μητέρα έχει πει από πριν στον παιδικό σταθμό ή τον άνθρωπο που κρατάει το παιδί της τις ώρες που εκείνη είναι αλλού, να μην την ενημερώσουν ότι το αγγελούδι της έκανε ένα βήμα μόνο του ή ότι είπε την τάδε λέξη για πρώτη φορά. Έτσι, όταν το παιδί κάνει κάτι μπροστά της –ακόμα και αν είναι η δεύτερη φορά για εκείνο- θα υπάρχει η χαρά και ο ενθουσιασμός του νέου, του καινούργιου! Οπότε «πάει» το αίσθημα της απώλειας!
