Η απουσία του Γιώργου Παπανδρέου από το κάδρο της πολιτικής καθημερινότητας, όπου κυριαρχούν τα πιο σκληρά μέτρα που έλαβε ποτέ κυβέρνηση στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, εξελίχτηκε σε πολιτικό πρόβλημα πρώτης γραμμής για το ΠΑΣΟΚ.
Στο Μέγαρο Μαξίμου, κατανόησαν αργά αυτή την πραγματικότητα. Και σήμερα μοίρασαν εικόνα και ήχο, από τις συναντήσεις ψυχολογικής αποφόρτισης που είχε ο Γιώργος Παπανδρέου με βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, στην προσπάθεια του Πρωθυπουργού να αμβλύνει τις αντιδράσεις και την οργή που επικρατεί στο εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Το μήνυμα που προσπάθησε να περάσει ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος», από την εφαρμογή των σκληρών μέτρων που ζητάει η τρόικα, προκειμένου να εκταμιευτεί η 6η δόση, και να μην κηρύξει η Ελλάδα στάση πληρωμών.
Ακόμη κι αν κάποιος, δεν είχε παρακολουθήσει τι συνέβη στην Ελλάδα τα δυο τελευταία χρόνια, δεν ζούσε το σήμερα, και είχε την καλή, στα όρια της… αγαθής, διάθεση να ακούσει και να πιστέψει τον Πρωθυπουργό, προκύπτει ένα αβασάνιστο ερώτημα, που φέρνει τον Γιώργο Παπανδρέου προσωπικά, αλλά και την Κυβέρνησή του συνολικά, σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.
Το 2009, υπήρχε άλλος δρόμος; Τότε που απέναντι σε έναν Καραμανλή ο οποίος ζητούσε το «πάγωμα» των μισθών για να μπουν σε τάξη τα δημοσιονομικά, ο Γιώργος Παπανδρέου απαντούσε με βεβαιότητα ότι «λεφτά υπάρχουν». Στη συνέχεια, ο ίδιος παραδεχόταν στους διεθνείς ηγέτες ότι «κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα», ενώ νωρίτερα ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου παρομοίαζε την ελληνική οικονομία με Τιτανικό.
Ήταν επόμενο να ξεκινήσει το πάρτι των δημοσκόπων, κάπου εκεί, στο τέλος του 2009. Και αφού η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απέρριψε εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης από τη Ρωσία και την Κίνα, δηλαδή τις χώρες που σήμερα… παρακαλεί η ευρωζώνη να τη βοηθήσουν, προσέφυγε στη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Κάπως έτσι, δημιουργήθηκαν οι συνθήκες μονόδρομου, στον οποίο αναφέρεται ο Γιώργος Παπανδρέου. Που δεν είναι βέβαια μονόδρομος. Αλλά αδιέξοδο, το οποίο σχεδίασε με προσεκτικές κινήσεις το ΠΑΣΟΚ. Πολύ πριν επιστρέψει στην εξουσία, με τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009.
Μέχρι εκείνες τις μοιραίες κάλπες, υπήρχε ελπίδα για έναν άλλο δρόμο. Ο κυρίαρχος λαός, αποφάσισε και πάλι να… παραπλανηθεί. Και σήμερα πληρώνει «έκτακτη εισφορά», για εκείνη την πολιτική επιλογή.
