και ως πολίτες αυτής της χώρας που δικαιώνει για άλλη μια φορά το χαρακτηρισμό "ψωροκώσταινα"..
Κλαίω, κλαίω σαν παιδί ακούγοντας σήμερα για μισή ώρα τις ειδήσεις και το τι ετοιμάζουν για εμάς εκείνοι που είναι επικίνδυνοι να αποφασίζουν ακόμη και για τον ίδιο τους τον εαυτό. Κλαίω από φόβο, όταν σκέφτομαι ότι δεν θα μπορέσω να πάρω ένα κιλό ψωμί, δεν θα μπορέσω να συνεχίσω τις σπουδές που με πολλούς κόπους και στερήσεις που πρόσφεραν οι γονείς μου, κλαίω που μέρα με τη μέρα χάνω την αξιοπρέπεια μου σαν άτομο όταν δεν θα έχω να αγοράσω ένα μπουκάλι νερό να σβήσω τι δίψα μου, να καλύψω μια βασική μου ανάγκη.. Κλαίω που δεν έχω αύριο γιατί το σήμερα βουλιάζει στη λάσπη και το βούρκο. Κλαίω που από τα 21 μου κλαίω γι αυτή τη χώρα που αγάπησα εγώ και τόσοι άνθρωποι που πέθαναν γι αυτήν και τώρα με διώχνει. Κλαίω γιατί θα καταντήσουμε ζητιάνοι μιας ζωής που μας πήραν έτσι αβασάνιστα αλλά εμείς βασανιστήκαμε για να φτάσουμε τη ζωή μας ως εδώ.. Κλαίω για σένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο, κλαίω για όλους που δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να μην κλαίει ο παππούς που 50 χρόνια δούλευε σαν σκυλί για να μου έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι και τώρα ζητιανεύει για μια σύνταξη, που δεν μπορώ να κάνω τίποτα για τη μάνα μου που τα βράδια δεν κοιμάται από το άγχος μήπως την επόμενη μέρα μας κόψουν το ρεύμα, κι αν θα χει να μου στείλει ένα ψίχουλο για να βγάλω το μήνα, που δεν μπορώ να κάνω τίποτα για εκείνους που δεν έχουν να πάρουν ένα μπουκάλι γάλα για το παιδί τους και ζητιανεύουν δανεικά για ένα ποτήρι, κλαίω που παρακαλώ το Θεό καθημερινά να κάνει κάτι να σταματήσει αυτή η αδικία μα σιωπή! Να δώσει φως σε αυτούς για τους οποίους κλαίω περισσότερο. Γι αυτούς που αποφασίζουν γιατί μια μέρα θα καταλάβουν τι έκαναν και δεν θα τους χωράει ο κόσμος, θα πέφτουν να κοιμηθούν και δεν θα κλείνουν μάτι από τις τύψεις και τις ενοχές και θα ψάχνουν κάθε τρόπο για λύση στο μαρτύριο τους.. εμείς που πεινάμε θα φάμε κάτι και θα ξεγελάσουμε τη πείνα μας, εσείς που σκοτώνετε τι θα κάνετε για να ξεγελάσετε την ενοχή σας;;;
Αναγνώστρια
