Ωρα με την ώρα το κλίμα γίνεται όλο και πιο εκρηκτικό στην κοινωνία, μέρα με την ημέρα γίνεται όλο και πιο κρυστάλλινο ότι είναι...
εσφαλμένη η πολιτική, λάθος ο δρόμος που εξ’ αρχής χαράχθηκε, μικρότερα των περιστάσεων τα πρόσωπα που υποδύονται τους ρόλους…
Ρόλους, που εμφανίζονται διατεθειμένα να υποστηρίξουν μέχρι τέλους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες της απόφασής να μην πουν mea culpa, απαλλάσσοντας την ελληνική κοινωνία και τους ίδιους από το απόλυτο αδιέξοδο που την οδήγησαν περιχαρείς και σίγουροι. Τώρα τρέχουν να συμμαζέψουν τ’ ασυμμάζευτα επιχειρώντας με νέες φοροεπιδρομές και σηκωμένο φρύδι να κερδίσουν χρόνο… Ομως οι κινήσεις τους παραπέμπουν ευθέως σε γρήγορα βήματα στο κενό…
Δεν περιμένω από τους σημερινούς πρωταγωνιστές να επιδείξουν την επιβαλλόμενη από τα πράγματα σωφροσύνη ή ψυχραιμία, άλλωστε δεν μπορείς να περιμένεις ο,τιδήποτε από κάποιον που αποδεδειγμένα δεν μπορεί ή δεν θέλησε. Περιμένω όμως από εκείνους που δεν συμμετείχαν στο πάρτι, που αντελήφθησαν έστω καθυστερημένα ότι η ιστορία που ο Γιώργος Παπανδρέου έγραψε, δεν βγάζει πουθενά, να προτείνουν διέξοδο. Κι αυτοί βαυκαλίζονται με το αν ο Καραμανλής αποφασίσει να κινητοποιήσει τον μηχανισμό του στη συμπρωτεύουσα το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, κλέβοντας για μια ακόμη φορά την παράσταση από τους ίδιους… Ελεος!
Σχοινοβατούντες και μοιραίοι προσπαθούν μάταια να ισορροπήσουν και να ‘ναι αρεστοί. Σκέφτομαι όμως πως το σαθρό και το γκρίζο που κι αυτοί καταγγέλλουν, το υποστήριξαν, το επέβαλαν ή το ανέχθηκαν επί σειρά ετών και οι ίδιοι. Εκούσια ή ακούσια συναίνεσαν, συνυπέγραψαν, χειροκρότησαν, συνέβαλαν… Και τώρα; Τώρα δηλώνουν αντιδρώντες και αγανακτισμένοι. Δικαίως ή αδίκως, είναι αληθές πως εξ’ αρχής δεν συμφώνησαν και λοιδορήθηκαν γι’ αυτό. Ποτέ δεν νομιμοποίησαν την κυβέρνηση Παπανδρέου να κάνει ό,τι έκανε. Φθάνει όμως αυτό; Φθάνει να διαφωνείς, τόσο – όσο; Και αν φθάνει για τα παλαμάκια, διερωτώμαι αρκεί για ν’ αποτελέσεις εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης;
Φθάσαμε μέχρις εδώ και θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο δρόμος ήταν δύσκολος, δύσβατος και μακρύς. Το… «εδώ» όμως δεν είναι και ποτέ δεν υπήρξε ο αρχικός προορισμός μας. Ζητούμενο δεν ήταν ποτέ να καταγραφεί απλώς η χρεωκοπία του πολιτικού συστήματος ή ότι η κυβέρνηση εξήντλησε το πολιτικό της κεφάλαιο. Ζητούμενο ήταν και παραμένει η αλλαγή πολιτικής. Της πολιτικής που χρεοκόπησε. Της πολιτικής που απέτυχε.
Η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, ο επαναπροσδιορισμός του χρέους, το νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών. Δεν φθάσαμε μέχρις εδώ γιατί ορισμένοι, κακώς-κάκιστα, υπερχρεώθηκαν στις Τράπεζες ή δεν πλήρωσαν τους φόρους τους. Φθάσαμε μέχρις εδώ γιατί το Κράτος είναι αυτό που χρεοκόπησε, που δανείστηκε πολύ πέραν των δυνατοτήτων του, που τελικώς συμπαρέσυρε στον πάτο του μπουκαλιού ό,τι υγιές είχε να επιδείξει μέχρι χθες τούτη εδώ η χώρα.
Και τώρα βλέπουμε το ίδιος χρέος να καλπάζει σε δυσθεώρητα ύψη, παρά τα συνεχή μέτρα, παρά τις πολλές και αποδεδειγμένα σπασμωδικές κινήσεις μιας κυβέρνησης που δεν ξέρει όχι που θέλει να πάει, αλλά και πώς θα μπορούσε υπό άλλες προϋποθέσεις να οδηγηθεί μέχρι εκεί… Είναι εύκολο να κάθεσαι μέσα ή και απέναντι από την Βουλή και να πετάς «βελάκια». Να σιχτιρίζεις τους σημερινούς ένοικους. Δικαίως συμβαίνει, αλλά δεν φθάνει. Δεν φθάνει για να φύγει το Μνημόνιο, δεν φθάνει για να βρεθούν δουλειές, δεν φθάνει για ν’ αποκτήσεις κράτος, υγεία και παιδεία. Χρειάζονται τομές και νέο μίγμα πολιτικής. Και χρειάζονται εδώ και τώρα.
