Η σημερινή κατάσταση που ζούμε δεν πρέπει να παραξενεύει κανέναν. Είναι φυσικό αποτέλεσμα μετά το τσουνάμι της αδράνειας που κυριάρχησε στις 6 σεζόν της προηγούμενης διακυβέρνησης. Πάνω από 1.800 ημέρες, οι γαλάζιοι υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι πήγαιναν μπρος-πίσω στους χώρους εργασίας τους χωρίς να τολμήσουν τις διαρθρωτικές αλλαγές «που είχε ανάγκη ο τόπος».
Ο γιαλός στράβωσε πολύ νωρίς, από το 2005. Ήταν τότε που “η γνώση της μάζας” κτύπησε το πρώτο καμπανάκι για την τότε “νέα διακυβέρνηση”. Όταν ο ενθουσιασμός και το μεγάλο ελληνικό καλοκαίρι 2004 μετατράπησε σε αμφιβολία μόλις ένα χρόνο αργότερα, την επόμενη άνοιξη, όταν η πλειονότητα των Ελλήνων έλεγε στους δημοσκόπους ότι “τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά”.
Τότε η πολιτική δυναμική της πράσινης αντιπολίτευσης ήταν μικρή, έως ανύπαρκτη. Δεν αποτελούσε κίνδυνο. Τα αντίθετα επιχειρήματα αστήρικτα. Αλλά οι πολίτες γνώριζαν ότι η ουσία είχε ξεστρατήσει. Οι κυβερνώντες πολιτικοί και ο λόγος τους συνέχιζαν μία μοναχική πορεία, μεγαλώνοντας το κενό κάτω από τα πόδια τους. Ήδη, οι μεγάλες αλλαγές, η “επανίδρυση του κράτους”, η “διαφάνεια παντού”, η “μονιμοποίηση των συμβασιούχων” αποδεικνύονταν λόγια μπαλκονιού, ενός αρχηγού που ήξερε να τα χρησιμοποιεί με άνεση.
Τα χρόνια πέρασαν και τα επιχειρήματα της προσμονής ευτελίστηκαν. Οι προσδοκίες κάηκαν. Βέβαια, όταν ο Γιώργος άρχισε να περπατάει στα καμμένα της Ηλείας, οι πολίτες τον μέτρησαν, σε σχέση με τον airborne Καραμανλή, και έδωσαν την τελευταία ευκαιρία στον administrator που ήδη είχαν, ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα άλλαζαν. Ελπίζοντας ότι το μάθημα δόθηκε.
Πράγματι, το μάθημα είχε δοθεί. Αλλά είχε γεννήσει διαφορετικά συμπεράσματα, από αυτά που θα φανταζόταν η κοινή λογική. Αυτό αποδείχθηκε με την παράδοση της εξουσίας στον Γιώργο, ο οποίος παρέλαβε το χάρτινο σύστημα διακυβέρνησης, το ταρακούνησε άτσαλα και αυτό γκρεμίστηκε… Άνθησε όμως ο πολιτικός λόγος, ο οποίος για άλλη μία φορά περιέγραψε με ηρωϊκό τρόπο την… φυγή προς τα εμπρός. Η ουσία υποχώρησε, άγνωστο γιατί… Συνωμοσία, ανικανότητα, προχειρότητα, το παλιό πράσινο κρατικό μπετόν αρμέ; Γύρευε τις αιτίες που κρύβονται πίσω από το τρακ που χαρακτηρίζει την πράσινη διακυβέρνηση τα τελευταία δύο χρόνια.
Σήμερα, στο μέσο της τετραετίας, ο ΓΑΠ κοντεύει να χάσει από το ίδιο το κομματικό του σύστημα, το οποίο δείχνει να αποκτά αυξημένες αρμοδιότητες, ιδιαίτερα μετά την υποχώρηση στις δημοσκοπήσεις.
Οι επόμενοι δύο μήνες θα είναι πραγματικά κολασμένοι, όπως είπε και ο Μπένι. Όχι, όμως, μόνο εθνολογιστικά. Θα είναι κολασμένοι για την πολιτική και τους εκπροσώπους της. Ο έκτακτος φόρος στα ακίνητα και η λαϊκή αντίδραση είναι η τελευταία ευκαιρία για τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης να συγκεντρώσουν γύρω τους «αγανακτισμένους» πολίτες με διάθεση ψήφου. Αν πέσει η κυβέρνηση, οι εκλογές θα οδηγήσουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας, ανταγωνισμούς και μικροκομματικά παζάρια. Ο κίνδυνος οι Έλληνες πολιτικοί να αποκτήσουν και πάλι πρωτεύουσα σημασία είναι υπαρκτός (προσωπικώς προτιμώ τον Τόμσεν για τα δημόσια λογιστικά). Οι αγορές θα αφηνιάσουν και οι Ευρωπαίοι θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά, παραιτούμενοι από την προσπάθεια να σώσουν την Ελλάδα.
Και οι πολίτες… οι πολίτες θα αναγκαστούν να μαζέψουν τα κομμάτια της χώρας. Αρκεί να τους φτάνει για να ξαναρχίσουν, μία ελιά, ένα κλίμα και ένα ναυάγιο…
