του Ανδρέα Καρακώστα
Διαπίστωση αφελούς: Το πρόβλημα εστιάζεται στο υπέρογκο χρέος, στα δυσθεώρητα τοκοχρεολύσια. Στο υπέρογκο δημόσιο χρέος...και στα δυσθεώρητα τοκοχρεολύσια που επιβάλλουν οι δανειστές του κράτους. Ενός κράτους που απαιτούν να περισταλεί δραματικά και ν’ απαλλαγεί από το μισθολογικό βάρος εκατό χιλιάδων και πλέον δημοσίων υπαλλήλων. Υπαλλήλων που είτε με τις απολύσεις των οποίων όπως η κυβέρνηση προτίθεται, είτε με την διαθεσιμότητα που η αντιπολίτευση εισηγείται, ουσιαστικά θα συνεχίζουν να βαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό και το σημαντικότερο, να μην εισφέρουν στην αναθέρμανση της αγοράς. Είτε γιατί θα πάψουν να μετέχουν στην παραγωγική διαδικασία, είτε διότι υπεραπλουστευτικά δεν θα μπορούν να ξοδέψουν και να πληρώσουν φόρους.
Αδιέξοδο; Προφανώς. Αλλά δεν προέκυψε τώρα! Τα νούμερα δεν βγαίνουν, είτε υιοθετήσει κανείς τους δραματικούς τόνους που επιβάλλουν οι κυβερνητικοί και οι συν αυτώ, είτε επιλέξει να δει από απόσταση τα πράγματα. Οπως κι αν επιλέξει να τα δει όμως, ένα είναι το σίγουρο: Οτι το ομολογημένο σημερινό αδιέξοδο, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Ηταν αναμενόμενο. Το έγκλημα είχε προαναγγελθεί, πολλούς, πάρα πολλούς μήνες πριν! Και δεν σχετίζεται ούτε με την ύφεση που η κυβέρνηση με τις «καινοτόμες» μεθόδους της επέβαλε με την αρωγή και τις ευλογίες των δανειστών, ούτε φυσικά με την χαλαρή ή κατ’ άλλους μεταχρονολογημένη επιβολή των μέτρων. Μέτρων φοροεισπρακτικών, που επεβλήθησαν οριζόντια σε ανθρώπους που απλούστατα, στην πλειοψηφία τους δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα να το κάνουν.
Ως εκ τούτου, τι; Χρεοκοπία; Κι αν ναι, καθολική, αυθαίρετη ή ελεγχόμενη; Κι αφού φλερτάρουμε και την ξορκίζουμε επί μήνες, γιατί κανένας χριστιανός δεν βγαίνει να μας εξηγήσει περί τίνος πρόκειται; Γιατί, επί τη ευκαιρία, δεν μας λέει και σε τι εξυπηρετεί η μείωση των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα, που έχει αναλάβει συνολικά το βάρος αποπληρωμής του δημόσιου χρέους; Κι αφού οι αποδοχές μειώνονται πώς είναι δυνατόν ν’ αντέξει το βάρος των συνεχώς διογκούμενων υποχρεώσεων που η σημερινή –και όχι κάποια άλλη- κυβέρνηση ασμένως ανέλαβε;
Νέα μέτρα; Ok! Αλλά, σε ποιους; Σε όσους αναπνέουν, συνεχίζουν να κινούνται; Οι εξετάσεις, έδειξαν ότι δεν θα μπορέσουν να το κάνουν για πολύ. Μέσα σε ενάμιση χρόνο η Ελλάδα επέστρεψε σε συνθήκες ευθέως ανάλογες εκείνων του ’50 και του ’60. Με τις ίδιες παραστάσεις θ’ ανταγωνίζεται και τις επόμενες δεκαετίες. Και θα το κάνει με μαθηματική ακρίβεια, εάν κάποιος, δεν αποφασίσει να εγκαταλείψει τη χώρα, ή τέλος πάντων να πάει σπίτι του!
Αυτή η τραγική ιστορία κατέδειξε και στους πλέον καλόπιστους ή μωροφιλόδοξους, ότι τούτη εδώ η χώρα δεν μπορεί να σηκώσει στις πλάτες της και τους πολίτες και τους πολιτικούς της. Ενας από τους δυο πρέπει να φύγει και, πρέπει να το κάνει τώρα. Οι πρώτοι για να επιτρέψουν στον πείραμα να εξελιχθεί απρόσκοπτα και οι δεύτεροι, για ν’ αφήσουν τον λαό να στυλωθεί ξανά στα πόδια του και να προκόψει.
