Το κατά πόσον μπορεί να επιτευχθεί με την τριετή παραμονή ο σκοπός του νομοθέτη (παιδαγωγικό-διδακτικοί λόγοι, δεσμοί με την τοπική κοινωνία), παραμένει αμφίβολο, αφού ο νόμος δεν προβλέπει την οριστική τοποθέτησή μας σε ένα σχολείο πριν την πάροδο της διετίας, αλλά την διάθεσή μας στο ΠΥΣΔΕ. Είμαστε, πρακτικά για δύο χρόνια, έρμαιο στην τοποθέτηση ανά το νομό, οπότε δεν γίνεται καν να αναπτυχθούν δεσμοί με την τοπική κοινωνία.
Η παραπάνω διάταξη έχει δημιουργήσει από φέτος μεγάλο πρόβλημα σε εμάς τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς, αφού έχει σαν αποτέλεσμα, αφενός να αναγκαζόμαστε να «διαλύσουμε» στην κυριολεξία τις οικογένειές μας, αφετέρου να επωμιζόμαστε επί μακρόν το δυσβάσταχτο για την εποχή μας οικονομικό κόστος που συνεπάγεται (συντήρηση δεύτερου σπιτιού, μετακινήσεις, κλπ).
Δεν υπάρχει άλλωστε τεκμηριωμένη απάντηση στην εύλογη απορία μας, ποιους λόγους εξυπηρετεί η τριετής παραμονή “τιμωρία” στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας μας. Το μόνο που πετυχαίνει είναι η οικονομική και η κοινωνική εξαθλίωσή μας μετά και τις συνεχείς μειώσεις των μισθών μας.
Υπό αυτή την ψυχολογική και οικονομική πίεση, μάλλον δημιουργείται στους εκπαιδευτικούς ένα αίσθημα «τιμωρίας» για την «επιλογή» τους, διερωτώμενοι ταυτόχρονα κατά πόσον προστατεύεται ο (συνταγματικά κατοχυρωμένος) θεσμός της οικογένειας.
Με τον τριετή εγκλωβισμό των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών στον τόπο διορισμού τους, ακυρώνεται η δυνατότητα μετάθεσής τους στο τόπο συμφερόντων τους για την κάλυψη λειτουργικών ή οργανικών κενών που τυχόν παρουσιαστούν κατά τη διάρκεια της τριετίας. Το παράδοξο είναι ότι αυτά τα κενά ενδέχεται να καλυφθούν από εκπαιδευτικούς με λιγότερα μόρια ή από νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς των οποίων ο τόπος συμφερόντων είναι πολύ μακριά από το τόπο διορισμού τους. Έτσι οδηγούμαστε σε ένα φαύλο κύκλο εσωτερικής μετανάστευσης των εκπαιδευτικών που δε εξυπηρετεί καθόλου τους παιδαγωγικό- διδακτικούς λόγου που αναφέρει ο νομοθέτης αλλά εξαθλιώνει τους εκπαιδευτικούς.
Θεωρούμε ότι αντιλαμβάνεστε το μέγεθος του προβλήματος σε όλη του τη διάσταση και θα μεριμνήσετε κατάλληλα προς τη σωστή κατεύθυνση, λαμβάνοντας υπόψη το μεγάλο αριθμό συνταξιοδοτήσεων, άρα και οργανικών κενών, που ευνοεί την επανεξέταση του θέματός μας.
Κατά συνέπεια, η πολιτεία δε θα έχει έναν εκπαιδευτικό, εσωτερικό «μετανάστη» που προσπαθεί να επιβιώσει, ευελπιστώντας ύστερα από χρόνια στον «επαναπατρισμό» του, αλλά έναν εκπαιδευτικό αφοσιωμένο στο λειτούργημα του, που είναι εν τέλει στόχος της κοινωνίας και του «νέου σχολείου» του Υπουργείου Παιδείας.
