Υπάρχουν όμως ας το πούμε “ελαφρυντικά”. Υπάρχει το απλό δεδομένο ότι η ύφεση γεννά έλλειμμα και κάνει την πολιτική του μνημονίου αδιέξοδη. Υπάρχει και η αίσθηση ότι η λύση δεν είναι πλέον τα χέρια μας και ότι η Ευρωζώνη δεν κάνει όσα θα μπορούσε να κάνει. Η κυβέρνηση αυτή δεν «μάσησε» μπροστά στο πολιτικό κόστος, κώλωσε όμως μπροστά στο οφθαλμοφανές αδιέξοδο.
Το μεσοπρόθεσμο και η νέα δανειακή σύμβαση πιστοποίησε την παταγώδη αποτυχία του μνημονίου και για αυτήν την αποτυχία οι ευθύνες τις τρόικας ΕΚΤ ΔΝΤ ΕΕ είναι κολοσσιαίες. Η αποτυχία αυτή είχε εντοπιστεί από την εποχή που ζητήθηκε η εκποίηση δημόσιας περιουσίας 50 δις. Ας μην ξεχνάμε ότι ξεκινήσαμε απο τον “μηχανισμό στήριξης” και φτάσαμε με δίμηνα χτυπήματα στο“θάνατο της αλεπούς”. Όμως αντί αυτές οι ευθύνες να αναληφθούν χρεώθηκαν εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα και έγιναν αφορμή για νέα υφεσιάκα μέτρα. Μέτρα που έχουν πλέον άρωμα εθνικής καταστροφής.
Αυτή η διολίσθηση του χαρακτήρα του μνημονίου και κυρίως η παταγώδη αποτυχία της συγκεκριμένης πολιτικής το έχει από-νομιμοποιήσει και έχει κουράσει την κοινωνία τους βουλευτές και την κυβέρνηση.
Η εικόνα γύρω μας δεν έχει καμιά σχέση με το Μάιο του 2010. Ακόμη και αυτοί που τότε σιώπησαν ή κοιτούσαν με απορία, σήμερα έχουν εξεγερθεί. Καλυτέρα λοιπόν να μην ψάχνουμε μόνο τον εσωτερικό εχθρό και να μην υποτιμούμε την κοινωνία.
Ο πόλεμος χάθηκε ακλουθώντας κατά το δυνατόν τις συνταγές του ΔΝΤ και το 45% αυτών είναι καταγεγραμμένες στην Ιστορία των εθνών ως αποτυχημένες. 15 μήνες τώρα έχουν κοπεί πάρα πολλά έχουμε ζήσει εργασιακό ασφαλιστικό και κοινωνικό Αρμαγεδδών και το αποτέλεσμα είναι να είμαστε χειρότερα από όταν ξεκινήσαμε. Καμιά επένδυση καμιά κίνηση στην αγορά κανένα μέλλον. Η Ελλάδα είναι το 2% της ευρωπαικής οικονομίας και σήμερα μας λείπει 1,8 δις απο τα 60 τόσα του προϋπολογισμού. Είναι προφανές ότι είναι μια σταγόνα στο ωκεανό των τρισεκατομυρίων της ευρωπαϊκής αγοράς και όμως μας αντιμετωπίζουν όλοι ως μίασμα.
Τίποτα δεν με πείθει ότι εάν είχαμε απολύσει 200.000 κόσμο τον Μάρτιο και είχαμε «σκοτώσει» 5 κρατικές επιχειρήσεις θα ήταν σήμερα κάπως καλύτερα. Τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο. Η ύφεση απλώς θα ήταν πολύ πιο βαθιά και η ύφεση γεννά λουκέτα αποαλύσεις και έλλειμμα.
Σε όλο αυτό τον διάστημα δεν πρότειναν καμία αναπτυξιακή πολιτική με αποτέλεσμα το χρέος απο 128% να φτάνει στο 189% σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι πρίν κυρωθεί η νέα δανειακή σύμαβαση θα είμαστε στο περίμενε για μια τρίτη διάσωση.
Αυτό είναι το αδιέξοδο που έχει κλονίσει τον Παπανδρέου και είναι πάρα πολύ πιθανών με την πρώτη ευκαιρία να πάμε σε εκλογές. Για την ώρα προσπαθούμε για το καλύτερο δυνατό καθώς υπάρχουν συνεχείς διαπραγματεύσεις Βενιζέλου Τρόικα. Το βασικό αίτημα είναι και πάλι να μπεί πάτος στο βαρέλι.
Η ποιοτική διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι η τρόικα δεν αντιμετωπίζεται πλέον από κανέναν (πλην ελαχίστων γραφικών) ως σύμμαχος. Αν είχε πετύχει σε κάτι θα μπορούσαμε σήμερα εύκολα να πουλήσουμε δημόσιες επιχειρήσεις και να δεχόμαστε τις συμβουλές ενός ας πούμε
“σοφού κι επιτυχημένου συνέταιρου”.
Αλλά λόγο των αποτυχιών της έχει γίνει πολύ σκληρή και αντιμετωπίζεται πλέον ως διαπραγματευτικός αντίπαλος. Παρόλη την τραγική κατάσταση μας το παλεύουμε τρείς μήνες τώρα…
Μια μάχη για την Ελλάδα.
