Οι Ευρωπαίοι εταίροι αντιλαμβάνονται πλήρως το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει τα πράγματα και την αδυναμία των νοικοκυριών να καταβάλλουν στη μεγάλη τους πλειοψηφία να πληρώσουν τα χρήματα που τους ζητούνται. Ακόμα κι αν μαζευτούν αυτά τα χρήματα, νομοτελειακά θα οδηγηθούμε πάλι στην ίδια κατάσταση με τη δυνατότητα των Ελλήνων να πληρώσουν να έχει εντελώς εξανεμισθεί. Και όπως είναι γνωστό «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος»…
Το όλο ζήτημα, όπως ανέφερε στο «defencepoint.gr» αξιόπιστη πηγή με γνώση του παρασκηνίου, ΜΟΝΑΔΙΚΗ λύση η οποία μπορεί να αλλάξει άρδην την κατάσταση είναι η ανακοίνωση εκατοντάδων χιλιάδων απολύσεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Ο υπουργός Οικονομικών αντιλαμβάνεται ότι έχει μείνει μόνος του και ότι η αμερικανική υποστήριξη δεν αρκεί για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της χώρας υπό αυτές τις συνθήκες. Το μοναδικό μέτρο που μπορεί να σηματοδοτήσει την αλλαγή στη στάση των Ευρωπαίων είναι η ανακοίνωση απολύσεων, αφού η μόνιμη επωδός στις συζητήσεις του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών, είναι πως τα μέτρα που λαμβάνονται θα είναι αποσπασματικά και ανεπαρκή, όσο το μισθολόγιο του υπέρογκου για τα δεδομένα μιας χώρας με το μέγεθος της Ελλάδας, συμπεριλαμβάνει περισσότερους από ένα εκατομμύρια εργαζομένους.
Η εκτίμηση που μπορεί να γίνει, μετά τις πληροφορίες που περιήλθαν σε γνώση μας, είναι ότι η μόνη ρεαλιστική λύση που μπορεί να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο συμπεριλαμβάνει τρεις άξονες:
Ο πρώτος είναι η απόλυση τουλάχιστον 200.000 εργαζομένων από το δημόσιο.
Ο δεύτερος είναι η εστίαση της διαπραγμάτευσης με τον διεθνή παράγοντα ενός σχήματος υποστήριξης – χρηματοδότησης των απολυμένων για ένα διάστημα (περίπου μια διετία), έως ότου αναστραφεί η κατάσταση στην οικονομία και αρχίσει να δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας.
Ο τρίτος είναι η εκπόνηση ενός προγράμματος κινήτρων, με πλήρη παράκαμψη των παραδοσιακών μηχανισμών του δημόσιου τομέα που έχουν καταστήσει εντελώς ανέφικτη την υλοποίηση ξένων επενδύσεων, με στόχο την προσέλκυση κεφαλαίων τα οποία θα επενδύσουν σε παραγωγικές μονάδες όπου θα εργαστεί ο κόσμος. Όταν μάλιστα θα προσλαμβάνονται άτομα τα οποία θα έχουν απολυθεί από το δημόσιο, τότε θα υπάρχει πλήρης επιδότηση των ασφαλιστικών του εισφορών. Άλλα κίνητρα που θα πρέπει να δοθούν, είναι η δωρεάν παραχώρηση (δανεισμός) εκτάσεων για την εγκατάσταση των παραγωγικών μονάδων και η συμβολική φορολογία για μια πενταετία τουλάχιστον, ώστε να ξεπεραστεί παραδοσιακή καχυποψία που έχει προκαλέσει την απέχθεια του διεθνούς κεφαλαίου για την πραγματοποίηση επενδύσεων στην Ελλάδα.
Την ίδια στιγμή, θεωρείται δεδομένο ότι ο συνδικαλισμός με τη μορφή που τον γνωρίσαμε μέχρι σήμερα έχει φθάσει – εντελώς – στα όριά του. Η λειτουργία του δεν είναι εποικοδομητική, δεν προστατεύει εδώ και πολύ καιρό τα συμφέροντα των εργαζομένων, αφού πλέον η εναλλακτική λύση είναι μόνο μία: Οι ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, εφόσον πολύ απλά ΔΕΝ υπάρχουν τα χρήματα για τη συντήρηση του παρασιτικού, κρατικοδίαιτου μοντέλου ΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ που δημιούργησε η πολιτική τάξη που ξεπήδησε με «αντιστασιακά διαπιστευτήρια» από τη δικτατορία.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει η παραμικρή άλλη πραγματική λύση πέραν των απολύσεων. Όσο δεν λαμβάνεται η απόφαση κάποιας πραγματικά εντυπωσιακής κίνησης, δεν είναι μόνο ότι αναβάλλεται η αναστροφή της οικονομικής κατάστασης, αλλά με απλά λόγια καθίσταται εντελώς αδύνατη.
Δυστυχώς, επαναλαμβάνουμε, δυστυχώς, εδώ που φτάσαμε, όσα αναφέρουν οι πηγές μας ως μοναδική λύση είναι η πραγματικότητα, ανεξαρτήτως του πολιτικού κόστους που συνεπάγεται, αφού είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟ πλέον για κάθε πολίτη έχοντας να αντιμετωπίσει μια χρεοκοπημένη πολιτική τάξη, η οποία και θα πρέπει να λάβει όλα τα οδυνηρά μέτρα και να τα χρεωθεί και στη συνέχεια… να εξαφανιστεί από το προσκήνιο και το παρασκήνιο της πολιτικής. Ακόμα και της δημοσιότητας.
