«ΤΩ καιρώ εκείνω» δεν χάλαγε η πλουτοκρατία (που λέει και η Αλέκα) τη…ζαχαρένια της. Δεν προπαγάνδιζε η ίδια κι ούτε έβγαινε στο προσκήνιο. Στρατολογούσε τους αγράμματους και πεινασμένους τσαρουχάδες κι ήταν το ίδιο. Αυτοί καθάριζαν για τα πλούτη των αφεντάδων τους μη πλακώσουν μπολσεβίκοι, μην έρθουν μέρες δημοκρατίας και χάσουν τα δεσμά τους.
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ η ιστορία και μόνο που ο πεινασμένος τσαρουχάς έγινε παραπλανημένος που δεν έχει μία στη τσέπη, αλλά φυλάει…Θερμοπύλες για τα προνόμια της σύγχρονης πλουτοκρατίας. Χωρίς να το θέλει, χωρίς να το ξέρει. Το όπλο παρά πόδα, το μάτι πέρα δώθε και μόνο στον αφανέρωτο αφέντη του δεν πάει το μυαλό του. Στον λεφτά και καταθέτη (Ελβετία) που δεν μιλάει, δεν εκτίθεται, ωστόσο, λυσσάει να πάμε στη δραχμή και δεν το δείχνει. Κι αν αύριο αυτό συμβεί (με τη συνδρομή του…βλάκα), τότε θα κατεβάσει τα λεφτά του, θα γίνει ο πλούτος του χείμαρρος για να μας πνίξει και ο σύγχρονος…τσαρουχάς θα τρίβει τα χέρια του(!).
ΝΑ φύγουμε απ’ τον παραπάνω μιας και «ο βλάκας είναι αήττητος»; Να πάμε στην Ελλάδα που αγκομαχάει και στους πολιτικούς που σκέφτονται πολιτικά και αγωνιούν κομματικά; Να πλησιάσουμε, λοιπόν, τον κ. Σαμαρά με την προοπτική και τον προεκλογικό του λόγο στη ΔΕΘ. Με την έκδηλη νευρικότητα και τις άτσαλες κινήσεις των χεριών, που δεν σε κοιτάει στα μάτια (όπως, άλλως τε και ο Γιώργος) και με το άγχος του μη δεν γίνει πρωθυπουργός. Η Ελλάδα πεθαίνει (και απ’ τα λάθη, τις παραλήψεις και την ατολμία των σημερινών) και το μάτι της δεξιάς άγριο πάνω στο ψητό με τις μεθυστικές του οσμές.
ΚΙ αν είναι να πλακώσουν Αβραμόπουλοι (αντί Λοβέρδων) και Παπαθανασίου (αντί Βενιζέλων), καλώς να…ορίσουν. Με τη βούληση του λαού, με τους κανόνες της δημοκρατίας και για «επανίδρυση του Κράτους». Κι αν δεις κάποιους Εφραίμ σε ρόλο ψάλτη δεξιού, κάνε πως δεν τους είδες. Κι αν η εκκλησία γεμίσει με «κουμπάρους» για…βαφτίσια με χρυσούς σταυρούς και μπομπονιέρες, μην το κακολογείς το εκκλησίασμα.
ΕΜΕΙΣ θα περιμένουμε και θα στρατευθούμε με την Ελλάδα που αγκομαχάει. Φτάνει να μην την τραβολογάνε κόμματα, συνδικαλιστές και πολιτικοί για μιαν απ’ τα ίδια. Και, βέβαια, θα’ χουμε το νου μας μην αναβιώσει το (βρόμικο) ’89 της κολιγιάς των λυσσασμένων της…συμφιλίωσης.
