Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,
Εξαντλήθηκα! Ομολογουμένως, εξαντλήθηκα. Η όλη διαδικασία αποδεικνύεται μέρα τη μέρα, όλο και πιο δύσκολη.
Ολο και πιο επαχθής. Θα μπορούσα να ζητήσω αύξηση… Γνωρίζοντας εκ των προτέρων την απάντησή σας, σοφά ποιώντας το αποφεύγω! Περιορίζομαι στο να σας καταστήσω κοινωνό των πολλών δυσκολιών ενός φτωχού πλην όμως τίμιου δημοσιογράφου, που καθημερινά και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες καλείται να σχολιάσει την επικαιρότητα. Αρχικώς να την κατανοήσει, να καταφέρει να «διαβάσει» τα μηνύματά της, να την εξηγήσει και να… εξηγηθεί.
Καλώς γνωρίζετε ότι συνιστά διαδικασία που ο συντάκτης του σημειώματος αντιλαμβάνεται και ακολουθεί με μαθηματική ακρίβεια επί σειρά ετών, όχι απλώς για λόγους προσπορισμού(!), αλλά και επαγγελματικής διαστροφής. Ολα όμως έχουν τα όριά τους. Είναι το πλέγμα των επιχειρημάτων, είναι η λυσσαλέα, η ακατάπαυστη προσπάθεια να πεισθώ και να πείσω, μην είναι τα βουνά, οι ραχούλες κι οι κάμποι; Δεν ξέρω. Ειλικρινά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι αυτό που μου συμβαίνει: Και αυτό που μου συμβαίνει είναι ότι… (επιτρέψτε μου τον χαρακτηρισμό) μπάφιασα! Ναι, αυτό είναι, μπάφιασα…
Προσέτρεξα σε χίλια δυο λεξικά, στο διαδίκτυο, μεταξύ μας σε μάγισσες και ξεματιάστρες(!), κανείς όμως τίποτα. Σήκωσαν όλοι ανεξαιρέτως τα χέρια ψηλά. Και πώς διαφορετικά να έκαναν;
Προσωπικά το είχα υποψιαστεί από την αρχή. Με πόσα συνώνυμα να περιγράψεις δηλαδή έναν φελλό; Έναν μικρούτσικο φελλό. Ακόμη κι αν τα βρεις, για πόσες ημέρες, πόσες εβδομάδες, πόσους μήνες… Ελεος, φθάσαμε τα δυο χρόνια κι ακόμη καλούμαι να εξηγώ καθημερινώς και αδιαλείπτως το ίδιο ακριβώς φαινόμενο! Και στον Άρη που λέει ο λόγος να ‘χα πάει σε αποστολή, δύσκολα θα κατάφερνα να περιγράφω επί τριακόσιες εξήντα πέντε -παρά κάτι ψηλά-ημέρες το χρόνο το ταξίδι μου. Πόσο μάλλον δυο φορές το 365…
Αρχικώς σκέφθηκα να γράψω πως ο φελλός είναι… σε λανθάνουσα πορεία. Σε λάθος διαδρομή, βρε παιδί μου… Συμβαίνουν αυτά λέω, άνθρωποι είμαστε. Ακολούθως είπα πως ο φελλός αντελήφθη την τεράστια απόκλιση της πορείας που υποστήριζε περιχαρής πως είχε χαράξει κι εκείνης που τελικώς πορεύεται. Ίδιον την φυλής, σκέφτηκα, να μην παραδεχόμαστε τα λάθη μας, συνεχίζει απτόητος! Ας είναι… Εγώ εκεί! Προσπάθησα, επέμεινα, αλλά… εξαντλήθηκα.
Φαντασθείτε τον: Πάνω στον αφρό, παρέα με τις μπουρμπουλήθρες, λίγο πριν σκάσει μαζί με το κύμα πάνω στον απόκρημνο βράχο κι αυτός εκεί! Τον χαβά του. Κι εγώ να πρέπει να το περιγράψω! Με τι λόγια; Πέστε μου. Κι ο βράχος να πλησιάζει. Και οι μπουρμπουλήθρες να την κάνουν μ’ ελαφρά πηδηματάκια κι αυτός; Εκεί! Το πιστεύετε; Εκεί, περιχαρής και σίγουρος…
Κλείνοντας, σας είπα το ανέκδοτο της ημέρας; «Το ΠΑΣΟΚ δημιουργήθηκε για να υπηρετεί τον λαό και την πατρίδα»…
