– κατά δήλωση του Μόσιαλου – πήγαιναν σε δημοσιογράφους που «βοηθούσαν το έργο της κυβερνήσεως» (τα εισαγωγικά δικά μου).
Είναι βαρετή γιατί την έχουμε κάνει πάρα πολλές φορές κατά το παρελθόν, σε ό,τι αφορά τους μυστικοσυμβούλους υπουργών, τα «μαύρα» κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών, τα φακελάκια που δόθηκαν σε δημοσιογράφους κατά την προετοιμασία και διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων (όπως έχει αναφερθεί κατά κόρον στον Τύπο, από το 2004 μέχρι σήμερα). Λέμε τα ίδια, τις ίδιες φανφαρολογίες και... ονόματα δεν βλέπουμε.
Είναι υποκριτική γιατί, ενώ γνωρίζουμε όλοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, ότι υπήρξαν και υπάρχουν τα δημοσιογραφικά γιουσουφάκια που είναι στην υπηρεσία του υπουργείου Τύπου, με αδιευκρίνιστες αρμοδιότητες και «παροχές υπηρεσιών» (προφανώς δεν αναφέρομαι σε συναδέλφους που εργάζονται επωνύμως στη Γραμματεία Τύπου, δίνουν το «παρών» στην αρμόδια διεύθυνση και ασχολούνται με συγκεκριμένα καθήκοντα), δεν τολμάει ένας αρμόδιος υπουργός να δώσει τη λίστα στη δημοσιότητα.
Και πώς να το κάνει, όταν οι ίδιοι οι πολιτικοί που υπηρέτησαν σε συγκεκριμένα πόστα αποφάσισαν να τα χώσουν στους συγκεκριμένους τύπους. Θα καταγγείλουν τον εαυτό τους;
Για να μην είναι αδιέξοδη όλη αυτή η συζήτηση για μια ακόμα φορά, ας αναλάβει ένας εισαγγελέας να καλέσει τους διατελέσαντες υπουργούς Τύπου τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, να ρωτήσει πώς και γιατί, να ζητήσει φακέλους, μπας και ανακαλύψει κάτι. Αλλιώς ας σταματήσει εδώ όλη αυτή η ιστορία που δεν οδηγεί πουθενά.
Εδώ ταιριάζει το «να λέμε καμιά μ...α για να περνάει η ώρα...
topontiki.gr
