Όσον αφορά τη Θεσσαλονίκη, την εβδομάδα που μας πέρασε 30 τμήματα του Α.Π.Θ., τα 9 τμήματα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και 21 τμήματα του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης είναι υπό κατάληψη, ενώ μόλις σε τρία τμήματα υπερίσχυσαν πλαίσια υπέρ της ανοιχτής σχολής και της διεξαγωγής των εξετάσεων, στην Πληροφορική, την Οδοντιατρική και τη Θεολογική.. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι μεταστροφές στην τακτική των παρατάξεων σε σχέση με την πρώτη εβδομάδα κινητοποιήσεων. Η ΔΑΠ (ΝΔ) ενώ την πρώτη βδομάδα ζητούσε αναβολή της εξεταστικής αυτή την εβδομάδα απαιτούσε ανοιχτές σχολές και διεξαγωγή των εξεταστικών, προφανώς για να εκπροσωπήσει εκείνο το κομμάτι των φοιτητών που θέλει να διεξαχθεί η εξεταστική.
Η ΠΑΣΠ (ΠΑΣΟΚ) φαίνεται να μην έχει ενιαία τακτική: σε κάποια τμήματα στηρίζει τα κοινά πλαίσια αγώνα και τις καταλήψεις, ενώ σε άλλα διαμορφώνει το αντίπαλο μπλοκ προτείνοντας να άλλες μορφές δράσης και τάσσεται υπέρ του ανοιχτού πανεπιστημίου. Ενδεικτικό του χάους που επικρατεί στην νεολαία της κυβερνητικής παράταξης και των αντιφάσεων εντός του ίδιου του ΠΑΣΟΚ. Το ΜΑΣ (ΚΚΕ) που την προηγούμενη εβδομάδα πρότεινε μπλοκάρισμα της διοικητικής και οικονομικής λειτουργίας του πανεπιστημίου αποφάσισε κι αυτό να προτείνει καταλήψεις διαρκείας χωρίς όμως να δέχεται να συνεργαστεί σε κοινά πλαίσια με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις, προχωρώντας μάλιστα και σε ξεχωριστές κινητοποιήσεις.
Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών όμως στηρίζει τα κοινά πλαίσια που προτείνουν η Ε.Α.Α.Κ. (αντικαπιταλιστική αριστερά) με την ΑΡΕΝ(ΣΥΝ) και αυτόνομα/ανεξάρτητα σχήματα, που αυτή τη στιγμή προσπαθούν να εκφράσουν την πιο δυναμική αντιπαράθεση με το υπουργείο παιδείας απαιτώντας την ανατροπή του νόμου.
Όμως το κίνημα δεν αποτελεί μια ευθεία αντιστοίχιση των απόψεων των παρατάξεων αλλά σε μεγάλο βαθμό τις υπερβαίνει. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αρκετά τμήματα οι συνελεύσεις άγγιξαν σε συμμετοχή τις περσινές εκλογές κι αυτό χωρίς να έχουν ακόμα ξεκινήσει οι εγγραφές των πρωτοετών-γεγονός εξαιρετικά σπάνιο για συλλογικές διαδικασίες σε οποιοδήποτε χώρο.
Οι αντιδράσεις δεν περιορίζονται στους φοιτητικούς συλλόγους, αλλά από διαφορετικές αφετηρίες και τρόπους αντίδρασης επεκτείνονται σε σχεδόν ολόκληρη την πανεπιστημιακή κοινότητα. Είναι χαρακτηριστική η έκκληση του πρύτανη του ΑΠΘ κ. Μυλόπουλου προς την υπουργό παιδείας να επιβληθεί μια εκεχειρία ενόψει της ΔΕΘ που όμως δε βρήκε καμία ανταπόκριση από την κ. Διαμαντοπούλου καθώς δε θεωρεί ότι υπάρχει πόλεμος μεταξύ υπουργείου και πανεπιστημιακής κοινότητας (άρα δεν τίθεται και ζήτημα εκεχειρίας) , ενώ με ανακοίνωσή της η σύγκλητος του ΑΠΘ καλεί την πανεπιστημιακή κοινότητα το Σάββατο να υπερασπιστεί στην πράξη το (ανύπαρκτο πλέον νομικά) άσυλο. Σύλλογοι ΕΣΔΕΠ (τοπικοί συνδικαλιστικοί φορείς των πανεπιστημιακών) ανά την Ελλάδα παίρνουν αποφάσεις για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, αψηφώντας τη διαλλακτική στάση της ηγεσίας της ΠΟΣΔΕΠ, ενώ καθηγητές συμμετέχουν σε κοινές εκδηλώσεις με τους φοιτητές συμφωνώντας σε γενικές γραμμές με τη ρητορεία περί “νόμου-εκτρώματος”. Από την άλλη υπάρχουν φωνές πανεπιστημιακών που ταυτίζονται με το υπουργείο και καλούν σε άμεση εφαρμογή του νόμου χαρακτηρίζοντας τις καταλήψεις ως παράνομες πράξεις αλλά φαίνεται ότι προς το παρόν είναι μειοψηφικές. Αδιαμφισβήτητα όμως η πρωτοβουλία των κινήσεων έχει περάσει στα χέρια των φοιτητών
Η πορεία της Πέμπτης στους δρόμους της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά δυναμική για δεύτερη συνεχή εβδομάδα με συμμετοχή 1500 περίπου φοιτητών, ενώ όλες οι δυνάμεις πανελλαδικά επικεντρώνουν τώρα στην πορεία της ΔΕΘ. Αναμένονται φοιτητές από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κρήτη, ενώ ο Παναγιώτης Λούβρος, από το σύλλογο μηχανολόγων μηχανικών ΕΜΠ κάνει λόγο για 5 πούλμαν με φοιτητές από την Αθήνα και πολλούς ακόμα που θα ανέβουν με άλλα μέσα.
Από τα κατειλημμένα τμήματα συγκροτείται το συντονιστικό γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων που αποφασίζει τη συνέχεια των κινητοποιήσεων και συνεδρίασε χθες στο ΑΠΘ με κύριο θέμα τη μεγάλη διαδήλωση της ΔΕΘ. Φαίνεται ότι η νέα γενιά, με ανώτερη μόρφωση αλλά με βασικές προοπτικές την ανεργία ή τη μετανάστευση, αναζητεί και αγγίζει θέματα που υπερβαίνουν ένα νόμο-πλαίσιο και αναζητεί δρόμους συνάντησης με άλλες κοινωνικές δυνάμεις που αντιδρούν στην κυβερνητική πολιτική..
