Αποκομμένος για δυο-τρεις ώρες χθες νωρίς το απόγευμα απ’ οτιδήποτε θα μπορούσε να με ενημερώσει σχετικά...
καθυστέρησα να πληροφορηθώ τον αιφνίδιο θάνατο του Νίκου Κοεμτζή. Του πρωταγωνιστή της «παραγγελιάς» στη Νεράιδα, με τις Βεργούλες του Μάρκου Βαμβακάρη. Δεν έτυχε να τον γνωρίσω προσωπικά, παρότι τον συνάντησα κανα δυο φορές στο δρόμο. Δεν υπήρξα θαυμαστής του, ή ιδιαίτερος γνώστης όσων με την πολυτάραχη διαδρομή του εκπροσώπησε ίσως και άθελά του. Ενιωσα όμως εκείνον τον κόμπο στο λαιμό, μαζί και συμπάθεια. Ισως και νοσταλγία για το χθες που κλείνει όπως – όπως τον κύκλο του, εκείνο που σηματοδοτεί αναφορές που παρασύρθηκαν, αν δεν τσαλαπατήθηκαν βιαστικά.
Καλό του δρόμο, σκέφθηκα, προσπέρασα κι εγώ, όπως φαντάζομαι κι άλλοι. Στο αμέσως επόμενο… κλικ του υπολογιστή μου, απότομη προσγείωση στο σήμερα και σε μια πραγματικότητα τόσο ξένη στον πρωταγωνιστή που έφυγε, αλλά τόσο οικία και οδυνηρή σε μένα: Ο Σόιμπλε και η ενίσχυση του σεναρίου που υποστήριξε δυο μέρες πριν ως επικρατέστερο η Goldman Sachs και οι Ελληνες βουλευτές που δεν κρύβουν την δυσφορία τους, παρά όσα συμβαίνουν, με το ενδεχόμενο μικρής περιστολής των προνομίων τους…
Σκέφτομαι τέτοιες στιγμές πως εμείς οι νεοέλληνες ίσως και να είμαστε τυχεροί! Είναι τόσος ο όγκος των πληροφοριών που ο νους καθημερινά καλείται να καταλάβει κι εν συνεχεία να διυλίσει, που ακριβώς γιατί είναι πρακτικά αδύνατον αυτό να συμβεί, μπορούμε ακόμη κι επιβιώνουμε… Ισως γι’ αυτό και η σιωπή, η υποταγή σε μια μοίρα φαινομενικά άγνωστη και ξένη, αλλά τόσο δική μας!
Τούτη εδώ η χώρα που μπορεί να διατυμπανίζει υπό διάλυση και υπό χρεοκοπία, αλλά να διαπραγματεύεται τις εκδοχές της μιζέριας, ανάλογα με τα βαλάντια που ο καθένας κατάφερε, συνήθισε ή επέβαλε με πειθαναγκασμό και πονηρία σε όλους του άλλους, μπορεί και να συνεχίζει να πορεύεται με τις τόσες αντιθέσεις και τις προκλητικά αλληλοσυγκρουόμενες συμπεριφορές της. Ομονοεί στο χαράτσι κι ας βρίζει κι οδύρεται. Ομονοεί στην έκπτωση κι ας την σιχτιρίζει… Γι’ αυτό και τους ανέχεται! Τους λίγους, τους λιλιπούτειους καιροσκόπους ηγέτες του, που καταδυναστεύουν όχι το παρόν, αλλά και το αύριο του. Και το κάνουν απροκάλυπτα, χωρίς αιδώ και χωρίς αναστολές. Σέρνουν μια χώρα στην εσωτερική υποτίμηση και στον αποπληθωρισμό, στην ελεγχόμενη χρεοκοπία και στο αδιέξοδο, χάριν των τραπεζών, που μόλις εξασφάλισαν την κάλυψη του ΕΚΤ. Και το κάνουν, γιατί μπορούν. Γιατί ποτέ κανείς εκουσίως ή ακουσίως δεν αποτόλμησε να βγει από το καβούκι του και ν’ αλλάξει τη ρότα. Γιατί μπορεί να του ζητήθηκε, αλλά δεν του επεβλήθη. Αυτή είναι η αλήθεια…
