του Γιάννη Δαραβίγκα
Την περασμένη Τρίτη 4 Οκτωβρίου, στον τηλεοπτικό σταθμό ALTER, στις 11 το πρωΐ , κατά την διάρκεια της εκπομπής «εδώ και τώρα»...μεταδόθηκε η είδηση, ότι αλλοδαποί που ζούν στην χώρα μας, σε συνθήκες εξαθλίωσης, πιάνουν αδέσποτα σκυλιά, τα σφάζουν και τα τρώνε. Ίσως κάποιοι σπεύσουν να πουν ότι σε ορισμένες χώρες, όπως η Κίνα, το κρέας του σκύλου περιλαμβάνεται στις γαστρονομικές συνήθειες των κατοίκων της. Στην ίδια χώρα επίσης, τα φίδια, οι σκορπιοί, τα ποντίκια και διάφορα έντομα είναι εκλεκτοί μεζέδες. Περί ορέξεως ουδείς λόγος. Οφείλω όμως να επισημάνω ότι στην Ινδία η αγελάδα είναι «ιερό ζώο» και συνεπώς το κρέας της δεν προσφέρεται προς βρώση, ενώ το χοιρινό κρέας είναι απαγορευμένο για τους μουσουλμάνους.
Επειδή δεν είναι στις προθέσεις μου να σχολιάσω ἤ να κρίνω τις γαστρονομικές συνήθειες των λαών της οικουμένης, ας επιστρέψουμε στην χώρα μας. Για εμάς τους Έλληνες αλλά και για τη συντριπτική πλειονότητα των λαών της γής, ο σκύλος είναι κατοικίδιο ζώο, και στις περισσότερες περιπτώσεις θεωρείται ως μέλος της οικογενείας.
Το να υπάρχουν λοιπόν αλλοδαποί, έστω εξαθλιωμένοι και πεινασμένοι, που καταβροχθίζουν σκύλους, είναι ένας βαρβαρισμός για τα ήθη και έθιμα των Ελλήνων.
Μπορεί την περίοδο της κατοχής να είχε μειωθεί δραστικά ο πληθυσμός των σκύλων στην Ελλάδα, αλλά σε καμία περίπτωση οι Έλληνες δεν έτρωγαν σκυλιά, έστω και αν πέθαιναν από την πείνα. Τα πιστά τετράποδα πέθαιναν και αυτά από την πείνα.
Ανησυχώ
Υπάρχει κάτι με την υπόθεση των σκύλων που με ανησυχεί. Θυμάμαι, στις αρχές του 2010, τον τότε υφυπουργό προστασίας του πολίτη, ανεκδιήγητο πολυπολιτισμικό κ. Βούγια, που είχε δηλώσει ότι πρέπει να μάθουμε να συμβιώνουμε με τους διαφόρους αλλοδαπούς. Και για να δώσει μια «πνευματώδη», κατά την κρίση του, έμφαση στις πολυπολιτισμικές αναζητήσεις του, είχε προσθέσει ότι πρέπει να μάθουμε τα ήθη και έθιμά τους, αλλά και να συνηθίσουμε στις μυρωδιές τους…
Αυτές λοιπόν τις μυρωδιές, τα ήθη και έθιμα, οι Έλληνες πολίτες δεν αδυνατούν απλώς να συνηθίσουν, αρνούνται κατηγορηματικά να ανεχθούν. Πέρα από κάθε επιδερμική επίκληση φιλοζωϊκών αισθημάτων, το κυρίαρχο ζήτημα που τίθεται εν προκειμένω, είναι οι πολιτιστικές και πολιτισμικές παρακαταθήκες των ελλήνων. Δεν θα αλλοτριωθεί ο Έλληνας πολίτης, ούτε θα πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο, στο όνομα κάποιας χαοτικής πολυπολιτισμικότητας.
Βεβαίως υπάρχουν κάποιοι που είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν ακόμα και με τον διάβολο, όπως η υπουργός (εθνικής) παιδείας, φωτοτυπιών και θρησκευμάτων (αλήθεια τι ειρωνεία), η κ. Διαμαντοπούλου, για να σώσουν την Ελλάδα. Όμως κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ο εξαποδώ δεν βοήθησε ούτε τον Βούγια, ούτε την Διαμαντοπούλου.
Η χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, χάνει σταθερά ένα-ένα όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν την δομή ενός ανεξάρτητου και περήφανου κράτους.
Οι έλληνες πολίτες γίνονται καθημερινά, μάρτυρες της ανικανότητας και των σκυλοκαβγάδων των ανθρώπων που υποτίθεται ότι πρίν δύο χρόνια θα έσωναν τον ελληνικό Τιτανικό και σήμερα τον κατάντησαν σκυλοπνίχτη.
Οι έλληνες πολίτες ζούν πλέον σε μια πολιτεία, που δεν γνωρίζει το σκυλί τον αφέντη του.
Οι έλληνες πολίτες δούλευαν σαν τα σκυλιά και το μόνο που βιώνουν σήμερα είναι μια σκυλίσια ζωή.
Όμως η κοροϊδία τέλειωσε. Ο έλληνας πολίτης δεν θα πάει σαν το σκυλί στ΄ αμπέλι.
