Αν είχε την πολιτική τόλμη να πει ότι θα επιστρέψουμε στο ’65, παρ’ όλα όσα έχει κάνει, μπορεί και να έμπαινα στον κόπο να τον παρακολουθήσω…
Οταν λέει όμως ότι το πλιάτσικο των τελευταίων εβδομάδων και, αυτό που μόλις συμφώνησε για την επόμενη διετία, θα μας επιστρέψει στο 2004, τότε… λυπάμαι!
Οι άνθρωποι έχουν χάσει παντελώς την αίσθηση του μέτρου. Νομίζουν πως απευθύνονται σε τίποτα χαχόλους τριτοκοσμικούς, επειδή φοβισμένοι κι αιφνιδιασμένοι από την λαίλαπα, οι περισσότεροι μούδιασαν προδίδοντας εαυτούς ανέτοιμους ν’ αντιδράσουν κατά πως τους πρέπει… Δεν συμφωνώ με τα γιαούρτια και η βία μου προκαλούσε πάντα αποστροφή. Ομως τούτοι εδώ, όταν δεν καταφέρνουν να με καθηλώσουν στη θλίψη, μου ξυπνούν άγρια αισθήματα, σχεδόν πρωτόγονα… Σαν πληγωμένο θήραμα, που δεν βλέπει διέξοδο, δεν μπορεί να βρει τρόπο διαφυγής. Κι επιτίθεται. Αδιαφορώντας για την κάνη που το σημαδεύει απειλητικά προειδοποιώντας για την χαριστική βολή.
Κάπου κάποτε είχα ακούσει να λένε πως ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς ψωμί. Χωρίς αξιοπρέπεια δεν μπορεί. Κι απορώ που ακόμη επιβιώνω κι εγώ με τόσους άλλους. Μέρα τη μέρα. Στιγμή τη στιγμή. Για να ζω τον εφιάλτη, να βλέπω την κάνη, να μετρώ βιαστικά τις προθέσεις του θύτη κι εκτελεστή μου, να νιώθω το αίμα να κυλάει καυτό από τις πληγές μου και με το θολωμένο μου μυαλό να μην βλέπω τρόπο διαφυγής.
Ξαφνικά ζητούμενο δεν είναι να κρατήσω κεκτημένα κι αποκτήματα. Αυτά σκόρπισαν στους πέντε ανέμους. Εξευτελίστηκαν πριν δημοπρατηθούν… Ξαφνικά ζητούμενο είναι η ίδια μου η ζωή. Οι ζωές όλων μας. Και χωρίς την παραμικρή διάθεση υπερβολής, αυτές φεύγουν και χάνονται. Ετσι απλά. Γιατί δεν βρέθηκε ακόμη ο προσφορότερος τρόπος επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που επένδυσαν τα λεφτά που εισέπραττε το κράτος από τους φόρους μου, τα οποία έπαιξαν σε ομόλογα, προσδοκώντας περισσότερα κέρδη από τη φούσκα που οι ίδιες δημιούργησαν. Γιατί δεν βρέθηκε κανένας επιφανής της πολιτικής ν’ αποτιμήσει το χρέος, την ώρα που διαβεβαίωνε πως θα πληρώσουμε μέχρι το τελευταίο ευρώ. Γιατί δεν βρέθηκε κανείς, να τους δώσει ένα γερό σκαμπίλι μπας και συνέλθουν και… καταλάβουν.
Αγαπητέ μου κε Αντιπρόεδρε, το 2004 τα σχολεία είχαν θέρμανση, είχαν βιβλία. Οι Δήμοι και τα ΚΕΠ, είχαν χαρτί, είχαν πετρέλαιο για να μαζέψουν τα σκουπίδια μας, τα ΕΛΤΑ δεν κατήσχαν λογαριασμούς, οι πολύτεκνοι έπαιρναν το βοήθημά τους και περισσότεροι από τριακόσιες χιλιάδες ελλήνων δεν παρεπιδημούσαν έξω από το ΟΑΕΔ. Ο δρόμος τους δεν ήταν με ρόδα σπαρμένος. Πνιγμένοι στα χρέη και τότε. Τα δικά τους χρέη, που πλήρωναν με δυσκολία, αλλά το έκαναν. Οχι γιατί το κράτος είχε μεριμνήσει, αλλά γιατί συνέφερε τις Τράπεζες να πωλούν χρήμα που δεν είχαν, με επιτόκια που έφθαναν και το 24%. Επρόκειτο για μπίζνα. Με την ανοχή του θύματος, του θηράματος που τώρα έχετε στρέψει την κάνη σας. Ξέρετε εκείνου εκεί απέναντι που μοιάζει έτοιμο για την αποκοτιά…
