Ρολόι πάει το πράγμα. Παλιές αξέχαστες λαϊκές επιτυχίες, που λέγαμε και στα νιάτα μας. Πρώτα ήλθαν οι Άραβες, μετά (ω, τι έκπληξη!) έσκασαν μύτη και οι Αμερικάνοι. Όπου να' ναι θα εμφανιστεί στον ορίζοντα κι ο ρώσικος στόλος, οπότε θα δέσει μια χαρά το γλυκό.
Από πρωτοτυπία, μηδέν εις το πηλίκον. Για να μαντέψεις αυτό το σενάριο, ούτε το κληρονομικό χάρισμα χρειάζεται να διαθέτεις ούτε καριέρα σεναριογράφου στο Χόλιγουντ. Μερικές φορές, η διαίσθηση και η απλή λογική γεννούν αβίαστα κάποια συμπεράσματα.
Τι λέει τώρα η λογική; Ότι όσο περισσότεροι είναι οι ενδιαφερόμενοι αγοραστές, τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες μια απ' όλες τις περιπτώσεις να κλείσει ευνοϊκά. Δεν λειτουργεί όμως πάντα έτσι απλοϊκά ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Γι' αυτό και βγήκαν οι διδακτικές παροιμίες «όταν ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι» ή «όπου λαλούν πολλά κοκόρια, αργεί να ξημερώσει».
Οι πολλές εναλλακτικές φέρνουν σύγχυση. Μπερδεύουν τον κόσμο και δημιουργούν παρατάξεις. Ήδη έχει αρχίσει να παρατηρείται τέτοιο φαινόμενο από την ώρα που οι υποψήφιοι επενδυτές άρχισαν να εμφανίζονται σαν τα μανιτάρια. Ο ένας θέλει αυτόν, ο άλλος προτιμά εκείνον, κάποιος άλλος συνιστά να περιμένουμε τον τρίτο.
Αν η επιλογή ήταν μονόδρομος, τα περιθώρια θα ήταν πιο στενά αλλά τα δεδομένα πιο ξεκάθαρα. Είναι όπως όλα τα πράγματα στη ζωή. Κάπου κερδίζεις και κάπου χάνεις, δηλαδή. Απόλυτη «αλήθεια» δεν μπορείς να βρεις πουθενά, όπου κι αν ψάξεις.
Ευτυχώς σ' αυτές τις περιπτώσεις τις αποφάσεις δεν τις παίρνει με ψηφοφορία ο κόσμος. Ο κόσμος δεν έχει ούτε την εμπειρία τέτοιων deals, ούτε και ξέρει στο φινάλε όλες τις παραμέτρους της κάθε ιστορίας. Τις αποφάσεις θα τις πάρουν άνθρωποι που ξέρουν από μεγάλες συμφωνίες και έχουν την εμπειρία να τις διαχειριστούν.
Το ιδιότυπο της ιστορίας είναι ότι η μία πλευρά, αυτή του «πωλητή», δεν λειτουργεί προς δικό της συμφέρον. Νωπή είναι η δέσμευση του Γιάννη Βαρδινογιάννη ότι οι μετοχές παραχωρούνται δωρεάν, χωρίς ο ίδιος να βάλει στην τσέπη του ούτε ένα ευρώ. Ό,τι χρήμα διαθέσει όποιος αναλάβει τελικά την ΠΑΕ, θα πάει εξ ολοκλήρου στα ταμεία της ομάδας.
Αν υπήρχε στη μέση προσωπικό συμφέρον, τα δεδομένα ίσως να ήταν αλλιώς. Μπορεί ο κάθε Βαρδινογιάννης να επέλεγε μια λύση που να βόλευε περισσότερο τη δική του τσέπη και λιγότερο το συμφέρον του Παναθηναϊκού. Να έπαιρνε αυτός αυτά που ήθελε να πάρει και η ομάδα ας έκοβε το λαιμό της μετά, αν έπεφτε στα χέρια του κάθε τυχοδιώκτη.
Ευθύνη του Βαρδινογιάννη είναι να πάει το ποσοστό του σε όσο πιο δυνατόν σίγουρα χέρια. Η αλλαγή που συντελείται στο ιδιοκτησιακό καθεστώς του Παναθηναϊκού είναι ιστορική και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλες τις πλευρές. Δεν είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα μαγαζί κι αν δεν σου αρέσει το πρώτο ποτό, σηκώνεσαι και φεύγεις.
Δεν γίνονται άρπα κόλα αυτές οι δουλειές. Να λες «ό,τι κάτσει έκατσε και σ' όποιον αρέσει». Αν κριθεί πως είναι προς συμφέρον της ομάδας να περιμένει κάτι, ας περιμένει. Καλύτερα να πάει ένα μήνα πίσω η ιστορία αν κάποια νέα δεδομένα υπόσχονται μια καλύτερη ημέρα, παρά να γίνει βιαστικά η επιλογή στη λογική του «όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε». Δεν είναι αγώνας ταχύτητας εδώ. Παίζεται το μέλλον του Παναθηναϊκού και όλα τα δεδομένα πρέπει να ζυγιστούν με την ανάλογη σοβαρότητα.
Πηγή: www.leoforos.gr
Το καλό της υπόθεσης είναι ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη έχει εμπειρία σε μεγάλες αγοραπωλησίες και μπορεί να σταθμίσει τα δεδομένα. Αν κάπου πρέπει να τρέξει, θα τρέξει κι αν κάπου πρέπει να περιμένει, θα περιμένει. Το ξέρει καλά αυτό το «παιχνίδι» και δεν πρόκειται να κλοτσήσει τη μπάλα μακριά κι όπου πάει, μόνο και μόνο για να φύγει μια ώρα νωρίτερα από τα πόδια της.
Χρέος των Βαρδινογιάννηδων είναι να κάνουν όσο πιο σίγουρη πάσα γίνεται. Αν μη τι άλλο, δίνοντας τον Παναθηναϊκό σε καλά χέρια, θα γράψουν με ωραία λόγια τον επίλογο της 32χρονης ιστορίας τους στην ομάδα κι αυτό θα το αναγνωρίσουν ακόμα κι αυτοί που αμφισβητούν όλα τα προηγούμενα κεφάλαια.
Δεν είναι όμως μόνο θέμα υστεροφημίας, είναι και ζήτημα ευθύνης. Είναι μεγάλο καράβι ο Παναθηναϊκός για να παραδοθεί το τιμόνι του σε τρεμάμενα χέρια. Ό,τι είναι να γίνει, να γίνει σωστά και χωρίς τη θηλειά της βιασύνης. Τι να πάει να πει αυτό το «κουραστήκαμε» που ακούω συνεχώς; Ούτε σαράντα μέρες δεν έχουν περάσει ακόμα από τη μέρα που οι Βαρδινογιάννηδες ανακοίνωσαν την αποχώρησή τους. Τι περιμένατε δηλαδή; Να είχε ήδη αλλάξει η ομάδα χέρια;
