Η συνονόματη φίλη μου, παρέα με συναδέλφους της Γερμανούς μουσικούς, έρχεται με μετρό στην Ακρόπολη. Έχουν μόλις γίνει συλλήψεις, ένα λευκό τουριστικό βανάκι είναι γεμάτο με κόσμο, γύρω ΜΑΤ μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι σου. Πιο πέρα, ένας οπερατέρ τραβάει πλάνα και λέει στο κανάλι του να ετοιμαστούν για το μοντάζ.
Επόμενο δικό μας πλάνο στην Κυδαθηναίων, μακρόστενο τραπέζι στο Βρεττό, 2 Ασιάτες τουρίστες, ζευγάρι, μιλούν Ιαπωνικά, το παρατηρώ και χαμογελούν ευχαριστημένοι. Μόλις γύρισαν από Μύκονο και Σαντορίνη, το σκηνικό εκείνης της ημέρας στην Αθήνα ούτε που μπορούσαν να το φανταστούν. Φαίνονταν πολύ ευχαριστημένοι από την παραμονή τους στην Ελλάδα. Οι Γερμανοί, σαφώς πιο εκδηλωτικοί από τους Ιάπωνες, με ρωτούν τι πιστεύω ότι θα γίνει αν δεν ψηφιστεί «αυτό που γίνεται σήμερα στη Βουλή», αλλά δεν τους απασχολεί και ιδιαίτερα. Πιστεύουν ότι αυτή η κατάσταση θα εξαπλωθεί στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία.
-Στη Γερμανία; τους ρωτάω.
-Όχι, στη Γερμανία δεν είναι έτσι ο κόσμος, εμείς τα κάναμε παλιότερα αυτά, το σύστημα πλέον δεν επιτρέπει τέτοιες συμπεριφορές.
-Και με τα λεφτά, τις τράπεζες;
-Όχι, όχι, δεν υπάρχει περίπτωση.
Δεν θέλουν καν να το εξετάζουν ως ενδεχόμενο. Οι Γιαπωνέζοι προσπαθούν φιλότιμα να συμμετάσχουν στη συζήτηση, αλλά η αλήθεια είναι πως μάλλον έχουν χάσει αρκετά επεισόδια. Οι κουβέντες για πολυνομοσχέδια, τη Μέρκελ, τον Παπανδρέου και το haircut τους φαίνονται πιο ξένες κι από τα κινέζικα, από αυτά μπορούν τουλάχιστον να διαβάζουν τους χαρακτήρες. Είναι κάτι πολύ μακρινό γι’ αυτούς. Έλληνες, Γερμανοί και Γιαπωνέζοι, βιώνουν τελείως διαφορετικά την κατάσταση, στην καρδιά της πόλης, με τα δακρυγόνα να μην έχουν κατακάτσει ακόμη, όχι άδικα. Δεν τους αγγίζει, δεν τους αφορά.
Οι Γιαπωνέζοι απλά παρατηρούν, οι Γερμανοί θεωρούν ότι το πρόβλημα δεν πρόκειται να φτάσει στην πόρτα τους γιατί έχουν την μπάλα στο γήπεδο. Τι κι αν έχασαν από τον Ολυμπιακό, εκτός Καραϊσκάκη δεν τους λένε γηπεδικά συνθήματα. Παρεπιπτόντως, οι συγκεκριμένοι το 3-1 το φέρουν βαρέως και μου χτύπησαν τα περί διαφθοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Από ό,τι κατάλαβα η ήττα δεν ήταν τόσο μεγάλο σοκ, η εναλλαγή από ένα ασφυκτικά γεμάτο γήπεδο με τόσο δυνατή έδρα, σε ένα κατασπασμένο κέντρο, μια μόλις ημέρα πριν την πρώτη διαδήλωση, με χιλιάδες κόσμου, ξύλο, δακρυγόνα. Δεν περίμεναν να βρουν το γήπεδο γεμάτο. Όταν τους είπα ότι οι ίδιοι άνθρωποι που πήγαν γήπεδο μπορεί έτσι απλά να κατέβηκαν στο κέντρο να διαδηλώσουν την επόμενη, δεν με πίστευαν.
Οι Γιαπωνέζοι πάλευαν να καταλάβουν πώς περάσαμε απ’ τη διαδήλωση στο ποδόσφαιρο. Μάταια, πρέπει να τους δυσκόλεψαν και τα αγγλικά των Γερμανών σε μεγάλο βαθμό, ομολογώ ότι και τα δικά μου φτωχά Ιαπωνικά δεν επεκτείνονται σε χρηματοοικονομικά και ποδοσφαιρικά χωράφια, όπως και τα δικά τους Αγγλικά, ούτε κατά διάνοια, αλλά άξιζε η προσπάθεια. Από μεριάς τους, όλο “sugoi!”, “so desu ne?” στα πιο σοβαρά και πολύ χαμόγελο.
Στο δρόμο της επιστροφής, κατάλαβα ότι μάλλον περισσότερο από τους άρτι αφιχθέντες από Κυκλάδες Ιάπωνες και τους ταπεινωμένους ποδοσφαιρικά εν Πειραιεί Γερμανούς,περισσότερο με την κατάσταση στο κέντρο, την εικόνα που αντίκρισα σε συνδυασμό με το όλο κλίμα που επικράτησε τις ημέρες που πέρασαν σοκαρίστικα εγώ, παρά εκείνοι. Διαφορετικές προσλαμβάνουσες, άλλες κουλτούρες. Όλα στο ίδιο τραπέζι, με τις ίδιες μπύρες και ελιές Καλαμών.
*Η Ειρήνη Κωστάκη είναι Φοιτήτρια στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Δυναμική Τεκτονική και Εφαρμοσμένη Γεωλογία με έμφαση στη Δυναμική Τεκτονική», του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Follow on Twitter: @ikostaki
Πηγή: aixmi.gr
