Γι’ αυτό άλλωστε και δεν κατάφερε να επιβιώσει προϊόντος του χρόνου, και σε όσα σύγχρονα κράτη διατηρείται, η παρουσία του είναι αμιγώς συμβολική, πέρα και μακριά από κάθε δυνατότητα παρέμβασης στην εξουσία.
Ειδικά στην Ελλάδα, η Μοναρχία που ακολούθησε τη δολοφονία του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, συνέτεινε στην ασυγχώρητη καθυστέρηση της διαδρομής του τόπου προς το μέλλον. Για να τερματίσει την ιστορική πορεία της το 1974, με το δημοψήφισμα που ακολούθησε την πτώση της δικτατορίας, και προσδιόρισε την Προεδρευόμενη Δημοκρατία ως το πολίτευμα με το οποίο η Ελλάδα θα διεκδικούσε το μερίδιό της στον σύγχρονο κόσμο.
Πέρα ωστόσο από τις αρνητικές φορτίσεις που προκαλεί, ο θεσμός της Μοναρχίας πιστώνεται, έστω και… από σπόντα, τη διαμόρφωση του πλαισίου για τη μελλοντική επιβίωση της Ελλάδας. Που συνεπαγόταν και την πολιτειακή απόσυρση της Μοναρχίας, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, μερικές δεκαετίες αργότερα.
Σαν σήμερα λοιπόν, στις 4 Οκτωβρίου του 1955, ο στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος, μια από τις πλέον εμβληματικές μορφές της μεταπολεμικής Ελλάδας, έφευγε από τη ζωή, σε ηλικία 72 ετών.
Εκείνη την εποχή, το παλάτι επέβαλε τη βούλησή του στην πολιτική ζωή του τόπου. Και σε μια σπάνια… έμπνευση, αντί τον Παπάγο να διαδεχτεί στην πρωθυπουργία εις εκ των φυσικών διαδόχων του στον Ελληνικό Συναγερμό, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ή ο Στέφανος Στεφανόπουλος, οβασιλιάς Παύλος επέβαλε την αλλαγή γενιάς. Και ανέθεσε τον πρωθυπουργικό θώκο στον νεαρό και δημοφιλή υπουργό Δημοσίων Έργων, Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Χωρίς φυσικά να το συνειδητοποιεί τότε, η Μοναρχία χάριζε στην Ελλάδα έναν Εθνάρχη. Τον σημαντικότερο πολιτικό του δεύτερου μισού εκείνου του αιώνα, που κόντρα ακόμη και σε έναν λαό ο οποίος αδυνατούσε να ταξιδέψει τη ματιά του στο μέλλον, πέτυχε να δημιουργήσει κράτος, να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία στην Ελλάδα, μετά τη δικτατορία, να γεφυρώσει τα ιδεολογικά και κομματικά πάθη, να εντάξει… με το ζόρι τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, και να διασφαλίσει έτσι, εφ’ όρου ζωής το μέλλον μας.
Σε μια προφανώς μοναδική… ιστορική αναλαμπή, το παλάτι πράγματι λειτούργησε για το συμφέρον του τόπου. Που, όπως αποδείχτηκε, δεν… συμβάδιζε με το δικό του.
http://www.statesmen.gr
Ειδικά στην Ελλάδα, η Μοναρχία που ακολούθησε τη δολοφονία του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, συνέτεινε στην ασυγχώρητη καθυστέρηση της διαδρομής του τόπου προς το μέλλον. Για να τερματίσει την ιστορική πορεία της το 1974, με το δημοψήφισμα που ακολούθησε την πτώση της δικτατορίας, και προσδιόρισε την Προεδρευόμενη Δημοκρατία ως το πολίτευμα με το οποίο η Ελλάδα θα διεκδικούσε το μερίδιό της στον σύγχρονο κόσμο.
Πέρα ωστόσο από τις αρνητικές φορτίσεις που προκαλεί, ο θεσμός της Μοναρχίας πιστώνεται, έστω και… από σπόντα, τη διαμόρφωση του πλαισίου για τη μελλοντική επιβίωση της Ελλάδας. Που συνεπαγόταν και την πολιτειακή απόσυρση της Μοναρχίας, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, μερικές δεκαετίες αργότερα.
Σαν σήμερα λοιπόν, στις 4 Οκτωβρίου του 1955, ο στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος, μια από τις πλέον εμβληματικές μορφές της μεταπολεμικής Ελλάδας, έφευγε από τη ζωή, σε ηλικία 72 ετών.
Εκείνη την εποχή, το παλάτι επέβαλε τη βούλησή του στην πολιτική ζωή του τόπου. Και σε μια σπάνια… έμπνευση, αντί τον Παπάγο να διαδεχτεί στην πρωθυπουργία εις εκ των φυσικών διαδόχων του στον Ελληνικό Συναγερμό, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ή ο Στέφανος Στεφανόπουλος, οβασιλιάς Παύλος επέβαλε την αλλαγή γενιάς. Και ανέθεσε τον πρωθυπουργικό θώκο στον νεαρό και δημοφιλή υπουργό Δημοσίων Έργων, Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Χωρίς φυσικά να το συνειδητοποιεί τότε, η Μοναρχία χάριζε στην Ελλάδα έναν Εθνάρχη. Τον σημαντικότερο πολιτικό του δεύτερου μισού εκείνου του αιώνα, που κόντρα ακόμη και σε έναν λαό ο οποίος αδυνατούσε να ταξιδέψει τη ματιά του στο μέλλον, πέτυχε να δημιουργήσει κράτος, να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία στην Ελλάδα, μετά τη δικτατορία, να γεφυρώσει τα ιδεολογικά και κομματικά πάθη, να εντάξει… με το ζόρι τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, και να διασφαλίσει έτσι, εφ’ όρου ζωής το μέλλον μας.
Σε μια προφανώς μοναδική… ιστορική αναλαμπή, το παλάτι πράγματι λειτούργησε για το συμφέρον του τόπου. Που, όπως αποδείχτηκε, δεν… συμβάδιζε με το δικό του.
