(αφορά: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/10/blog-post_1317.html) που είδα ήταν φίσκα. Στη μία δε γινόταν το αδιαχώρητο. Σε σημείο δηλαδή που λες ‘Μα καλά πόσο ζώα είναι και πάνε και στριμώχνονται ο ένας πάνω στον άλλον εκεί;’. Και φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω κάτι τέτοιο, από τότε που και καλά που ξεκίνησε η κρίση.
Τώρα, για να βλέπεις αυτά που βλέπεις, ή κρίση δεν υπάρχει ή δεν έχουμε πάρει χαμπάρι τίποτα ή αδυνατούμε να προβληματιστούμε για το οτιδήποτε. Υπάρχει βέβαια και ένα τέταρτο ενδεχόμενο το οποίο πολύ φοβάμαι ισχύει πολύ περισσότερο από τα άλλα, το ότι δηλαδή ενώ ξέρουμε ότι πρέπει να κάνουμε οικονομίες παντού, έχουμε αποφασίσει ότι αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συμβεί σε ότι αφορά τη διασκέδασή μας. Κατά τ’άλλα, για όλα μας φταίνε οι αιμοδιψείς τροικανοί και το σάπιο πολιτικό μας σύστημα. Και Δευτέρα πρωί, μετά από το Σαββατοκυρι! ακάτικο ξεφάντωμα, θα αρχίσουμε πάλι να διαμαρτυρόμαστε και να φωνάζουμε και να απειλούμε ότι δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας κάνει κουμάντο και πολλά άλλα παρόμοια. Έχω την αίσθηση ότι για ένα πολύ σημαντικό ποσοστό ο προβληματισμός τελειώνει στο πού θα πάμε το Σαββατόβραδο, που θα βγούμε για καφέ και αν θα έχει γκόμενες εκεί που θα πάμε ή όχι. Δεν λέω, καλή και απαραίτητη η διασκέδαση/ψυχαγωγία, αλλά η εικόνα που βλέπω όταν βγαίνω έξω είναι ότι ο κόσμος το διασκεδάζει σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σαν να μην υπάρχει αύριο. Που βρίσκουν τόσο κέφι δεν μπορώ να καταλάβω. Μακάρι να είχαμε το ίδιο πάθος και την ίδια ένταση και στις διεκδικήσεις μας και τις διαμαρτυρίες μας.
Φταίνε, φίλε μου, πολλά για την κατάντια αυτού του τόπου, δεν είναι μόνο οι πολιτικοί και η τρόικα, μακάρι να κοιτάζαμε λίγο καλύτερα στον καθρέφτη τους εαυτούς μας, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά σήμερα...
Αναγνώστης
