Όπως υποστηρίζει η δρ Πατ Σίπμαν από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, η συχνή αλληλεπίδραση με τα ζώα βοήθησε τους πρώτους ανθρώπους να αναπτύξουν εκλεπτυσμένες επικοινωνιακές ικανότητες.
Οι φίλοι μας τα ζώα
Τα ζώα, σύμφωνα με την ίδια, μας δίδαξαν ότι οι άλλοι – συμπεριλαμβανομένων των άλλων ειδών - κάνουν και αυτοί σκέψεις και έχουν συναισθήματα και ανάγκες. Επίσης μας βοήθησαν να αναπτύξουμε τις ικανότητες της συναισθηματικής ταύτισης, της κατανόησης και του συμβιβασμού.
«Η σταδιακή εντατικοποίηση της σχέσης μας με τα ζώα αποτελεί την παλαιότερη και σταθερότερη τάση που παρατηρήθηκε κατά την ανθρώπινη εξέλιξη» αναφέρει η δρ Σίπμαν. «Τώρα όμως, που ο κόσμος μας αστικοποιείται διαρκώς έχουμε ολοένα και λιγότερη σχέση με τα ζώα. Και οι επιπτώσεις από αυτό είναι μάλλον καταστρεπτικές».
Η Σίπμαν εντόπισε τα πρώτα δείγματα της στενής σχέσης ανθρώπων-ζώων πριν από 2,5 εκ. χρόνια, την περίοδο δηλαδή όπου τα ανθρωποειδή έφτιαξαν τα πρώτα εργαλεία.
«Οι πιθηκοειδείς πρόγονοί μας δεν επέλεγαν απλά πέτρες για να φτιάξουν εργαλεία για το κυνήγι ή την καλλιέργεια» αναφέρει η ανθρωπολόγος. Αντίθετα, όπως εξηγεί, έφτιαχναν εργαλεία που εξυπηρετούσαν συγκεκριμένους σκοπούς, όπως π.χ. το κυνήγι αλλά και την επεξεργασία κουφαριών που άφηναν πίσω τους σαρκοβόρα.
«Μέχρι τότε, ο άνθρωπος ήταν απλά η λεία σαρκοβόρων ειδών. Σιγά -σιγά όμως αρχίσαμε να διερευνούμε προτού βγούμε στο κυνήγι» λέει η ειδικός. «Για να επιβιώσουμε δηλαδή έπρεπε να γνωρίσουμε τη συμπεριφορά αρκετών ζώων προκειμένου να διαχωρίσουμε ποια μπορούσαμε να σκοτώσουμε για την τροφή μας και ποια οφείλαμε να αποφύγουμε» για να μη γίνουμε εμείς η τροφή.
Από την προϊστορία στη σύγχρονη κοινωνία
Η ιδιαίτερη σχέση που αναπτύχθηκε σταδιακά μεταξύ ανθρώπου και ζώων, εκφράζεται σήμερα με την έντονη ανάγκη μας να έχουμε κατοικίδια. «Ο άνθρωπος είναι το μόνο είδος στη Γη που επενδύει σε στενές σχέσεις του με κάποιο άλλο είδος. Ωστόσο το κάνουμε και έτσι έχουμε καταφέρει να αναπτύξουμε τόσο στενές σχέσεις με συγκεκριμένα είδη κατά την τελευταία χιλιετία. Πρόκειται για ένα μοναδικό ανθρώπινο γνώρισμα. Παίρνουμε τόσα πολλά από τα ζώα, πολύ περισσότερα από αυτά που εκτιμούμε» καταλήγει η δρ Σίπμαν.
