Η επιστημονική ομάδα, χρησιμοποίησαν μεταλλικούς νανοσωλήνες, οι οποίοι είχαν επικαλυφθεί με πλατίνα, ώστε το εσωτερικό να έχει την επίστρωση, που στη συνέχεια τους τοποθέτησαν σε ένα ασθενές διάλυμα υπεροξειδίου του υδρογόνου. Η πλατίνα λειτούργησε σαν καταλύτης και επιτάχυνε την αποσύνθεση του υπεροξειδίου σε νερό και οξυγόνο και έτσι είχαμε την δημιουργία αερίου το οποίο να εκτοξεύεται με δύναμη από τον σωλήνα, δημιουργώντας έτσι ώθηση. Το πιο σημαντικό είναι ότι το πείραμα λειτούργησε και σε διάφορα υγρά του σώματος όπως αίμα, σάλιο και ούρα.
Ο λιλιπούτειος πύραυλος είναι ικανός να ταξιδέψει μέχρι και 200 φορές το μήκος τους ανά δευτερόλεπτο, και οι ερευνητές είναι σε θέση να ελέγξουν την ταχύτητά του με τη μεταβολή της θερμοκρασίας του ρευστού, ενώ την κατεύθυνσή του μπορούν να την ελέγξουν μέσω μαγνητικού πεδίου, έτσι να τον κατευθύνουν με ακρίβεια στο επιθυμητό σημείο.
Αν και η χρήση του υπεροξειδίου είναι απείρως προτιμότερη από τα τοξικά καύσιμα των πραγματικών πυραύλων, σε ένα 0,25% το υπεροξειδίου του υδρογόνου, δεν είναι ακόμα απολύτως ασφαλές. Οι ερευνητές θα ήθελαν να αραιώσουν περαιτέρω το διάλυμα, ή ακόμα καλύτερα, να δημιουργήσουν πυραύλους που να μπορούν να τροφοδοτηθούν από γλυκόζη, ή κάποια άλλη ουσία η οποία να υπάρχει ήδη στο σώμα.
