Η ύπαρξη μιας νέας υπερδύναμης, που θα μπορεί να «κοιτάξει στα μάτια» τις Ηνωμένες Πολιτείες, και ταυτόχρονα δεν θα διαθέτει ηγεσία… παιδικής χαράς, όπως συμβαίνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σημαίνει ότι θα καταργηθούν οι… μονόλογοι, αλλά και οι μονόδρομοι αναφορικά με την πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσει η ανθρωπότητα στο μέλλον.
Η Ένωση που οραματίζεται ο Πούτιν, έχει πολύ συγκεκριμένα πλεονεκτήματα, σε σχέση με το στρεβλωτικό σύστημα της πρώην ΕΣΣΔ. Ξεκινάμε από τον ηγέτη. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν μοιάζει βγαλμένος από μια διαφορετική «πάστα» ηγετών, σαν και εκείνων που πρωταγωνίστησαν στον πλανήτη πριν από την πτώση του Τείχους και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Η δική του Ρωσία, δεν έχει καμία σχέση, ούτε με την εποχή της απατηλής «περεστρόικα» του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (που στις μέρες μας διαφημίζει… τσάντες), ούτε φυσικά με την εποχή της… μέθης, του Μπορίς Γέλτσιν. Κατάφερε να διαμορφώσει δομές εξουσίας, που άντεξαν και επικράτησαν απέναντι σε ολιγάρχες σαν τον Χοντορκόφσκι, αλλά και στις πιέσεις για ανατροπή στην κορυφή από τον «εκσυγχρονιστή» Ντιμίτρι Μεντβέντεφ.
Σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής κρίσης και ύφεσης, η Ρωσία διαθέτει το συγκριτικό πλεονέκτημα ανεξάντλητων πηγών σε φυσικούς πόρους, και το ειδικό βάρος να διαχέει τον δικό της εθνικό πλούτο.
Πάνω απ’ όλα όμως, η σημερινή Ρωσία δεν έχει ως σημείο αναφοράς και συνθετικό στοιχείο τον κομμουνισμό, αλλά την Ορθοδοξία. Το μήνυμα της οποίας μπορεί να διαπνέει το σύνολο της χριστιανικής Ευρώπης, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, η Ρωσία φαντάζει, και όχι άδικα, ως η «επόμενη λύση». Για την Ελλάδα, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την παγκόσμια οικονομία. Σε τελική ανάλυση, εκεί στη Μόσχα βηματίζει ο τελευταίος πραγματικός ηγέτης του σύγχρονου κόσμου. Έστω και με τις όχι και ιδιαίτερα ανεπτυγμένες ευαισθησίες του για τη… Δημοκρατία.
