Πώς αλλιώς µπορεί να εξηγηθεί (για να µην υποθέσουµε χειρότερα βέβαια...) το ότι, µεσούσης της κρίσης που έφεραν οι χειρισµοί του ΓΑΠ για το δηµοψήφισµα και ενώ η χώρα µας «απειλείται» από διάφορα κέντρα και παράκεντρα µε πτώχευση, οι αρµόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονοµικών ενέκριναν τον δανεισµό ιδιωτικής επιχείρησης, που βρίσκεται στο άρθρο 99, µε εγγύηση του ελληνικού Δηµοσίου!
Σύµφωνα µε έγγραφο της Γενικής Γραµµατείας Δηµοσιονοµικής Πολιτικής του υπ. Οικονοµικών, που έφθασε στα γραφεία του «Π», την Τρίτη 1η Νοεµβρίου η Διυπουργική Επιτροπή ενέκρινε κατ’ αρχάς τον δανεισµό των Ναυπηγείων Ελευσίνας µε το ποσό των 10 εκατ. ευρώ µε εγγύηση του Δηµοσίου. Μάλιστα το έγγραφο κοινοποιεί τη σχετική απόφαση και στον... Οργανισµό Διαχείρισης Δηµοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ). Προφανώς για να ενηµερωθεί µια και θα πρέπει να προσθέσει τα χρήµατα αυτά στον λογαριασµό τουχρέους.
Το «Π» δεν ενδιαφέρεται για τους λόγους που οδήγησαν στην τυπική έγκριση του δανεισµού, αλλά βάζει µια σειρά από εύλογα ερωτήµατα:
♦ Πώς το Δηµόσιο δίνει εγγύηση σε µια ιδιωτική εταιρεία την ώρα που το ίδιο καταρρέει λογιστικά;
♦ Μπορεί το Δηµόσιο, στην οικονοµική κατάσταση που βρίσκεται, να δίνει γενικότερα εγγυήσεις - και σε ποιους;
♦ Μπορεί µια ιδιωτική επιχείρηση, που ήδη προστατεύεται από τους πιστωτές της χάρη στο άρθρο 99, να απολαµβάνει ακόµη µεγαλύτερης προστασίας λαµβάνοντας δάνειο µε την εγγύηση του Δηµοσίου;
♦ Πού θα διατεθούν τα 10 εκατ. ευρώ που θα λάβουν τα Ναυπηγεία Ελευσίνας τη στιγµή που η εταιρεία δεν πληρώνει τους πιστωτές της, ενώ περικόπτει τις αποδοχές των εργαζοµένων;
Το τελευταίο ερώτηµα είναι ιδιαίτερα επίκαιρο, καθώς µόλις στις αρχές της εβδοµάδας το σωµατείο των εργαζοµένων έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την καταβολή των μισθών του Νοεµβρίου.
Πρόκειται για µια περίπτωση που θα άφηνε πραγµατικά άναυδο οποιονδήποτε Ευρωπαίο ελεγκτή της οικονοµίας µας.
Το ενδιαφέρον στην υπόθεση αυτή, βέβαια, είναι ότι τα Ναυπηγεία Ελευσίνας πρακτικά λειτουργούν εδώ και πολλά χρόνια υπό κρατική επιδότηση, αφού το αντικείµενό τους εξαντλείται (σχεδόν αποκλειστικά) στις παραγγελίες πλοίων για λογαριασµό του Πολεµικού Ναυτικού. Μάλιστα έχει ευνοηθεί τόσο, ώστε επί Σηµίτη, την περίοδο των µεγάλων εξοπλιστικών προγραµµάτων, είχε πάρει µε απευθείας ανάθεση το πρόγραµµα ναυπήγησης των πυραυλακάτων. Με τη μεθόδευση που ακολουθήθηκε τότε, υπό το πρόσχηµα της ελληνοποίησης των εξοπλιστικών προγραµµάτων, η Ελευσίνα έγινε ο κύριος ανάδοχος του προγράµµατος και οι ξένοι κατασκευαστές προσήλθαν σε αυτήν για να παρουσιάσουν σχέδια και οικονοµοτεχνικές µελέτες για να φτιάξουν τα πλοία τους. Αντιλαµβάνεστε το πάρτι που έγινε...
Τελικά η αρχική ανάθεση πήρε δύο επιπρόσθετες παραγγελίες και «απέδωσε» συνολικά 5 πλοία, στο τελευταίο εκ των οποίων παρουσιάστηκαν κατασκευαστικά προβλήµατα. Εξαιτίας των προβληµάτων αυτών, το Ναυτικό σχεδίαζε να ενεργοποιήσει τις ρήτρες των συµβάσεων εις βάρος του Ναυπηγείου Ελευσίνας, τα οποία στο µεταξύ κήρυξαν πρακτικά... πτώχευση µε την υπαγωγή τους στο άρθρο 99.
Λέγεται µάλιστα ότι, την περίοδο που έγινε το αίτηµα υπαγωγής, η ιδιοκτησία των ναυπηγείων (όµιλος Ταβουλάρη) διέρρεε πως πρόκειται για έναν τακτικό ελιγµό, µέχρις ότου η Ελλάδα αποφασίσει να παραγγείλει τις γαλλικές φρεγάτες που προµοτάριζε τότε ο Σαρκοζί!!!
Το έτερο παράδοξο είναι ότι, έναν χρόνο πριν, τα Ναυπηγεία Ελευσίνας ποζάριζαν ως αγοραστές για το αντίπαλο «µαγαζί» του Σκαραµαγκά, το οποίο τελικά κατέληξε στον Λιβανέζο επιχειρηµατία Ισκάνταρ Σάφα. Σήµερα το πλέον πιθανό είναι η απορρόφηση και της Ελευσίνας από τους ξένους...
