Η παρέμβαση αυτή, τείνει να εξελιχτεί σε… αστικό μύθο για την ευρωζώνη, λόγω της σθεναρής αντίθεσης της Γερμανίας, η οποία δεν δείχνει διάθεση να υποχωρήσει, επιδιώκοντας να είναι η Ευρώπη μετά την κρίση, μια Ευρώπη που… θα ομιλεί τη γερμανική γλώσσα. Σε πολιτικό αλλά και οικονομικό επίπεδο.
Από τη στιγμή ωστόσο που η κρίση χρέους τείνει πλέον να αγγίξει ακόμη και τη Γαλλία (με την αξιολόγηση ΑΑΑ), αφού πρώτα… αγκάλιασε την Ιταλία και ετοιμάζεται να δείξει την ίδια… οικειότητα με την Ισπανία, στην Ευρώπη καταλαβαίνουν ότι πρέπει να κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία.
Έτσι, ο Ζοζέ Μπαρόζο, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, θα παρουσιάσει την Τετάρτη την «Πράσινη Βίβλο», στην οποία και σκοπεύει να περιγράψει τις προϋποθέσεις βιωσιμότητας ομολόγων σταθερότητας, όπως μετονομάζει τα ευρωομόλογα.
Στην ουσία, ο άλλοτε πρωθυπουργός της Πορτογαλίας επιδιώκει την τροποποίηση του άρθρου 125 της Συνθήκης της Λισσαβόνας, που απαγορεύει στα κράτη-μέλη να αναλαμβάνουν χρέη άλλων κρατών-μελών. Κάτι βέβαια που στην πράξη έχει ήδη καταργηθεί, στους… τύπους όμως παραμένει ενεργό και μας δεσμεύει.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι στο σχέδιο Μπαρόζο, η Γερμανία δεν θα εγείρει αυτή τη φορά σοβαρές ενστάσεις. Να υποθέσουμε… επειδή το σχέδιο τελεί υπό την έγκρισή της; Μάλλον ναι, αν διαβάσει κανείς πίσω από τις προϋποθέσεις που θέτει ο Ζοζέ Μπαρόζο, τη βραχνή γερμανική προφορά της Άγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, να εξασφαλίσουν τον δημοσιονομικό «στραγγαλισμό» της ευρωζώνης.
Σύμφωνα λοιπόν με την «Πράσινη Βίβλο», η έκδοση ομολόγων σταθερότητας, θα προϋποθέτει τη στενή και πιθανότατα μόνιμη εποπτεία των δημοσιονομικών μεγεθών των χωρών που δέχονται στήριξη. Τη συμμετοχή της Κομισιόν στην κατάρτιση των εθνικών προϋπολογισμών, αλλά και την παρέμβασή της στη χάραξη της οικονομικής στρατηγικής. Και ακόμη, την ενσωμάτωση ρήτρας στα εθνικά Συντάγματα για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, στο πρότυπο του «φρένου χρέους» που προβλέπεται στη γερμανική νομοθεσία.
Φυσικά, μια Ευρώπη σε απόλυτη ανάγκη ρευστού, δεν έχει τα περιθώρια να αρνηθεί ακόμη και ένα τέτοιο, «κουρεμένο» ευρωομόλογο. Το οποίο θα συνεπάγεται ότι το ανταποδοτικό τέλος που θα απαιτήσει και θα εισπράξει το Βερολίνο για να άρει την άρνησή του, θα είναι η περαιτέρω απώλεια της εθνικής κυριαρχίας των χωρών.
Μόνο που μια τέτοια, πρόσθετη απώλεια, θα συνεπάγεται μια ασυγχώρητη υποτίμηση της εθνικής αξιοπρέπειας των λαών. Ένα εξαιρετικά ακριβό τίμημα.
statesmen.gr
