Ταυτόχρονα χρειάζονταν «λαϊκές ενισχύσεις» έναντι του ενδεχόμενου κάποιου στρατιωτικού κινήματος.Την λύση την βρήκε στην «Παλλαϊκή Άμυνα». Ο Λαός θα κάλυπτε το κενό του «προδοτικού στρατού που εξ’ αιτίας του (Απριλιανοί) απωλέστηκε η Κύπρος». Αυτή ήταν η τότε «επικοινωνιακή πολιτική» του ΠΑΣΟΚ...
Παρ’ όλα αυτά δίσταζαν. Μεγάλο πράγμα βλέπεις να δώσεις «στρατιωτική ισχύ» στον Λαό. Όποιος ήλεγχε αυτή την «Πολιτοφυλακή» θα μπορούσε να μετατραπεί σε «κίνδυνο του συστήματος»…Η κατάληξη; Η ιστορία έδειξε πως απλά όλα αυτά ήταν παχιά λόγια χωρίς αντίκρυσμα….Σιγά μην έφτιαχναν Πολιτοφυλακή και να έβγαζαν τα μάτια τους.
Ατέλειωτες συζητήσεις επί χρόνια, οικονομικές δυσπραγίες, καθημερινότητα το καταχώνιασαν το θέμα…
Τα πράγματα εξακολουθούσαν να ρυθμίζονται από το Ν.Δ. 17/1974 Περί Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης. Μέχρι που ήρθε ο Μάρτης του ’87 και η Ελληνοτουρκική κρίση στο Αιγαίο.
Εκεί είδαν πως πλέον ήλεγχαν το Στράτευμα.Εξ’ ου και παραχώρησαν προδοτικά στους Τούρκους το δικαίωμα να θέσουν πλέον το «γκρίζο χρώμα του Αιγαίου». Τι χρειάζονταν λοιπόν η Παλλαϊκή Άμυνα; Μπορούσε να μείνει στο συρτάρι.
Μέχρι που ήρθε το 1996 και τα Ίμια.Η λαϊκή οργή για την τεράστια αυτή εθνική απώλεια εξ’ αιτίας των εγκληματικών χειρισμών τόσο των Πολιτικών όσο και κάποιων υψηλόβαθμων Ενστόλων ξανάβγαλε στην επιφάνεια την «ανάγκη να εκτονωθεί επικοινωνιακά το λαϊκό αίσθημα περί εθνικής ασφάλειας».Νά’ σου λοιπόν και ξαναβγαίνει από το συρτάρι η «καραμέλλα της Παλλαϊκής Άμυνας».
Τους πήρε άλλα δύο χρόνια για να ψηφιστεί τελικά ο Ν.2641/1998. Όριζε την ανάγκη ύπαρξης μιας «εκτεταμένης ανά την επικράτεια Πολιτοφυλακής» που θα ακολουθούσε οργανικά τη δομή και τους κανονισμούς του στρατεύματος και που θα «οργανώνονταν και εκπαιδεύονταν» ανελλιπώς και λεπτομερώς κατά την διάρκεια της ειρήνης ώστε να είναι έτοιμη τον καιρό του πολέμου.Φευ όμως!Είναι γάτες οι καθεστωτικοί πολιτικοί.Σιγά μην επέτρεπαν την ίδρυση ενός τέτοιου «επίφοβου για τις λαμογιές τους» (οιονεί) ένοπλου (παρα)στρατιωτικού σώματος.
Ήρθε και το ’99, είδαν με την «υπόθεση Οτσαλάν» από τη μια, του Χρηματιστηρίου από την άλλη, ότι τους «έπαιρνε να κάνουν ότι γουστάρουν» και το άφησαν απλά να… «αραχνιάζει» σε κάποιο συρτάρι.
Μέχρι που τρία χρόνια αργότερα με το Ν.3013/2002 ΚΑΤΗΡΓΗΣΑΝ εν ψυχρώ τα τμήματα του Νόμου περί Παλλαϊκής Άμυνας εν καιρώ ειρήνης. Αδιαφορώντας για το ότι ένας τέτοιος γιγάντιος μηχανισμός όπως αυτός μιας Πολιτοφυλακής δεν είναι δυνατόν να συσταθεί, να οργανωθεί, να εκπαιδευτεί και να αποδώσει καρπούς έτσι ξαφνικά με το ξέσπασμα ενός πολέμου.Χώρια που οι πόλεμοι έχουν πάψει προ πολλού να κηρύσσονται.Απλά ξεσπάνε στο κεφάλι του ηλιθιωδώς απροετοίμαστου θύματος σαν θύελλα έτσι ξαφνικά και συντριπτικά εν μια νυχτί. Κι έτσι, φτάνουμε στο σήμερα.
Και στο αμείλικτο ερώτημα. Ζούμε στο ιστορικά πιο πολεμικό σταυροδρόμι της υφηλίου.Το Στράτευμα το έχουν ευνουχίσει οι εθνοπροδότες πολιτικοί.Η έσχατη γραμμή ανασχέσεως αυτής της κατάστασης θα ήταν μόνον μια εκτεταμένη Πολιτοφυλακή. Η οποία όμως – βάση του Νόμου περί Παλλαϊκής Άμυνας – ενεργοποιείται μόνον εν καιρώ Πολέμου.
Άραγε όμως ο πόλεμος εννοείται μόνον με την «κλασσική του ιστορική έννοια» της εν θερμώ σύγκρουσης; Οι εκτεταμένες Ασύμμετρες Απειλές τάχα δεν στοιχειοθετούν εξίσου έννοια «υπαρκτού εν εξελίξει Πολέμου»; Η Ελλάδα αντιμετωπίζει καιρό τώρα χείμαρρο ολόκληρο από τέτοιες Ασύμμετρες Απειλές. Δεν τελούμε εν καιρώ πολέμου λοιπόν; Κανένας Πατριώτης Νομικός με "κότσια" (αλλά και τίποτα Στρατιωτικοί εξίσου με ανάλογα "κότσια" να το "θέσουν" και να το στηρίξουν το θέμα") δεν υπάρχουν;
Η Πατριωτική Πολιτοφυλακή έρχεται φιλοδοξώντας να καλύψει αυτό το κενό....
Μόνοι μας...χωρίς καμία στήριξη....από πουθενά...ούτε από Πολιτεία, ούτε από Πατριωτικούς "οργανωμένους χώρους", ούτε από τυχόν "πατριώτες παράγοντες και προύχοντες"....ΜΟΝΟΙ!
