Εντάξει… «Καλό μας αγώνα» κι ας κερδίσει ο καλύτερος, αλλά δεν είναι λίγο υποκρισία; Αμφότεροι, αλλά πρωτίστως ο Ανδρέας Λοβέρδος, δήλωναν...
υπαινίχθηκαν, διέρρευσαν, ότι είναι πολύ νωρίς για ν’ αρχίσει η κουβέντα για την διαδοχή, πριν εξασφαλίσουμε την 6η δόση… Χρειάστηκε να περάσει μικρότερο χρονικό διάστημα των δώδεκα ωρών από τη στιγμή που το ΔΝΤ με ανακοίνωσή του δηλώσει ικανοποιημένο από το περιεχόμενο της επιστολής Σαμαρά, όχι για να κανονίσουν, αλλά για να πραγματοποιήσουν το μεταξύ τους ραντεβού και να διευθετήσουν και τις λεπτομέρειες!
Σκέφτομαι πως εάν επεδείκνυαν ανάλογα αντανακλαστικά και σε ζητήματα που άπτονται των κυβερνητικών τους δραστηριοτήτων, η χώρα θα είχε σήμερα μια τελείως διαφορετική τύχη, ή τουλάχιστον δεν θα ήταν αντιμέτωπη με την κατάντια που είναι σήμερα…
Πληροφορούμαι, όπως όλοι, πως οι δυο άνδρες συμφώνησαν να διεξαχθεί ένας ειλικρινής με αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά αγώνας, είτε σε επίπεδο Κοινοβουλευτικής Ομάδας, είτε προσφεύγοντας στους φίλους και οπαδούς του κόμματός τους. Συνομολόγησαν δε πως το σημαντικό της όλης διαδικασίας είναι η προσεχής αναμέτρηση να διεξαχθεί με όρους που καθ’ οιονδήποτε τρόπο δεν θα δημιουργήσει προσκόμματα στην ηγεμονία εκείνου που τελικώς θα επικρατήσει.
Θεωρώ απολύτως φυσιολογικά όλα αυτά, χωρίς κατ’ ανάγκη να είναι και για το εσωτερικό του κυβερνητικού στρατοπέδου, αλλά τέλος πάντων. Είναι και λογικό και υγιές, ν’ αναζητείται το πρόσωπο που θα οδηγήσει τον συγκεκριμένο πολιτικό φορέα στις κάλπες, στον βαθμό που κάτι τέτοιο είναι εφικτό, απαλλαγμένο από τις φαεινές του σημερινού προέδρου του που επιμένει ν’ αναμασάει τα ίδια… Προφανώς εκτός των άλλων, τον εγκατέλειψε και ο λογογράφος του. Ας όψεται, παραμένει ο Πασχαλίδης, θα πείτε, αλλά φοβούμαι ότι είναι απασχολημένος με την εξιχνίαση της δαιδαλώδους και παρασκηνιακής πτώσης του Γ.Παπανδρέου από την πρωθυπουργία, δόλιο έργο βουλευτών του κόμματος και ορισμένων κρατικοδίαιτων έως χθες ΜΜΕ που απεργάζονται ένας Θεός ξέρει τι… Ελεος όμως, μέχρις εδώ!
Το θέμα, το διακύβευμα όπως έλεγε και ο Σημίτης, γνήσια πολιτικά τέκνα του οποίου είναι τόσο ο κ.Βενιζέλος, όσο και ο κ.Λοβέρδος, δεν είναι στο χθες και όσα το στιγμάτισαν για πάντα. Ζητούμενο είναι και, οφείλει να είναι η επόμενη ημέρα. Και η επόμενη ημέρα ό,τι κι αν λέμε, όπως κι αν το λέμε, γιατί ο Παπανδρέου και οι συν αυτώ φρόντισαν, θα μας ακολουθεί σαν κολαούζος για πολλές – πολλές δεκαετίες. Αν όχι για πάντα. Και με δεδομένο αυτό, αλλά και των βιογραφικών των δυο επικρατέστερων διεκδικητών, είναι προφανές, ότι η συζήτηση θα προσλάβει προσωπικά χαρακτηριστικά και θα σχετιστεί με όσα οι δυο επιφανείς υπουργοί της διακυβέρνησης Παπανδρέου, έπραξαν. Φοβάμαι ότι σ’ αυτό το πεδίο, ο Βενιζέλος θα είναι ο μεγάλος χαμένος. Μένει να το δούμε. Αν και το δια ταύτα, είχε, έχει και φαντάζομαι θα συνεχίσει να συνδέεται και να έχει, με το ποιος μπορεί να υπαινιχθεί προσδοκία στους εκλέκτορες και πολιτική επιβίωση στα στελέχη… Ιδωμεν.
