Ωστόσο, η παραπάνω λογική αμφισβητείται έντονα δεδομένου ότι η μεθοδολογία για την αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας μιας χώρας γίνεται πολλές φορές με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια. ( οταν, για παράδειγμα, η Γερμανία έχει μεγαλύτερο χρέος ανά άτομο από την Ελλάδα και δανείζεται πολύ φθηνότερα , τότε υπάρχει ζήτημα, 50.659¤ ανά άτομο στην Γερμανία, 38.073¤ είναι στην Ελλάδα)
Στην παρούσα φάση, για παράδειγμα, η απόδοση του 10-ετούς Γερμανικού ομολόγου είναι γύρω στο 1,8% και του ελληνικού πάνω από 26%, στο 24% Πριν την κρίση χρέους η διαφορά αυτή ήταν γύρω στο 1,5 %.
Κατά αυτό τον τρόπο η Γερμανία αντλούσε, εν μέσω κρίσης χρέους, φθηνά κεφάλαια για να χρηματοδοτήσει το χρέος της, να επενδύσει στο εσωτερικό ή να αγοράσει την παραγωγική βάση των χωρών μελών της ευρωζώνης που αντιμετώπιζαν προβλήματα χρέους.
Όλα τα παραπάνω ανατράπηκαν χθες δεδομένου ότι η χαμηλή ζήτηση σε μια δημοπρασία των 10ετών γερμανικών ομολόγων προκάλεσε πανικό και αναστάτωση.
Η χαμηλή ζήτηση αντανακλά, τόσο το γεγονός ότι η πολιτική ανάλυση δεν βλέπει μέλλον σε μια Ευρώπη προτεκτοράτο της Γερμανίας, καθώς απέτυχε να συναποφασίζει συλλογικά σεβόμενη τους όρους της δημοκρατίας και από την άλλη πλευρά οι επενδύτες βλέπουν χαμηλή κερδοφορία σε σχέση με το ρίσκο που αναλαμβάνουν. .
Επίσης, το φιάσκο της δημοπρασίας του Γερμανικού ομολόγου φανερώνει ότι η ευρωπαϊκή ένωση δεν έχει «εργαλεία» άσκησης νομισματικής πολιτικής για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κρίση χρέους δεδομένου ότι το ευρώ δεν ανήκει σε κανέναν.
Σύμφωνα με την ερμηνεία αυτή, την περιρρέουσα ατμοσφαίρα στα χρηματιστήρια και την εικόνα της πραγματικής οικονομίας σε ολόκληρη την Ευρώπη, ένα είναι σίγουρο.
Ο κύκλος της Ευρωζώνης, όπως την είχαμε γνωρίσει μέχρι σήμερα ή όπως τον φαντάζονταν για το μέλλον η Ευρωπαϊκή γραφειοκρατεία, εκ των πραγμάτων, έκλεισε οριστικά.
http://neoinileias.blogspot.com/
