Βασιλική Μπεκιάρη
Το 1973 η Βασιλική Μπεκιάρη ήταν 17 ετών. Είχε έρθει με τους γονείς της και τον αδελφό της απ’ την επαρχία στην Αθήνα, ελπίζοντας όπως όλοι σ’ ένα καλύτερο αύριο. Για να βοηθήσει την οικογένειά της που ήταν φτωχή, η Βασιλική δούλευε το πρωί και το βράδυ πήγαινε σχολείο.
Είχε σκοπό να γίνει γιατρός για να μπορεί να βοηθάει τους συνανθρώπους της, να απαλύνει τον πόνο των φτωχών και βασανισμένων ανθρώπων.
Οι γύρω της έλεγαν πάντα τα καλύτερα λόγια για το χαρακτήρα της. Κορίτσι “λουλούδι” την περιγράφουν όλοι τους. Το μεσημέρι της 17ης Νοεμβρίου του 1973, ανέβηκε στην ταράτσα του σπιτιού της στον Νέο Κόσμο, μαζί με γείτονες και φίλους για να δει τι συμβαίνει στις φυλακές ανηλίκων που ήταν σχεδόν δίπλα τους. Κάποιοι ανήλικοι είχαν ξεσηκωθεί και ακουγόταν μεγάλη φασαρία.
Ξαφνικά όλοι την είδαν να σωριάζεται στο πάτωμα χτυπημένη από σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της. Την πήγαν αμέσως στο νοσοκομείο μα ήταν αργά. Η Βασιλική είχε πεθάνει.
Ποτέ δεν έγινε γνωστό από πού προήλθαν τα πυρά. Είτε από περίπολο είτε από τη φρουρά της γειτονικής φυλακής. Γιατί σημάδεψαν όμως τη Βασιλική;
Τι τους είχε κάνει; Κανείς δεν απάντησε ποτέ σ’ αυτά τα ερωτήματα.
Η Βασιλική, που ξυπνούσε απ’ τα χαράματα για να δουλέψει στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς της, δεν είχε κάνει κακό σε κανέναν, δεν είχε βλάψει κανέναν.
Ήταν τόσο αθώα…
Κι είχε τόσα όνειρα για το μέλλον της…
Διομήδης Κομνηνός, ετών 17
Το 1973 ο Διομήδης Κομνηνός ήταν μαθητής της έκτης γυμνασίου. Στις 16 Νοεμβρίου, το βράδυ, βρισκόταν στην οδό Αβέρωφ μεταφέροντας τραυματίες διαδηλωτές. Ξαφνικά χτυπήθηκε θανάσιμα στην καρδιά. Τα πυρά τα έριξαν σκοπεύοντάς τον από 10 μέτρα, άντρες της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Ο Διομήδης Κομνηνός δεν έτρεξε να κρυφτεί μόλις εμφανίστηκαν οι άντρες της φρουράς. Συνέχισε να βοηθάει τους τραυματίες και ίσως αυτό ήταν που εξόργισε τους δολοφόνους του. Δεν έσκυψε το κεφάλι. Δεν έδειξε φόβο. Κι ήταν μόνο 17 ετών. Είχε όνειρο να περάσει στο πανεπιστήμιο. Να γίνει μηχανικός. Δυστυχώς η σφαίρα που τον σκότωσε δεν του επέτρεψε να εκπληρώσει το όνειρό του…
Αλέξανδρος Σπαρτίδης, ετών 16
Το 1973 ο Αλέξανδρος Σπαρτίδης ήταν μαθητής της Ε΄ γυμνασίου. Στις 17 Νοεμβρίου, ώρα 10.30 το πρωί, βάδιζε στην οδό Πατησίων. Εκεί μια σφαίρα τον τραυμάτισε θανάσιμα στην κοιλιά. Τα πυρά προήλθαν από κάποιον άντρα της στρατιωτικής φρουράς που βρισκόταν στην ταράτσα του ΟΤΕ και πυροβολούσε ανυποψίαστους πολίτες. Επικεφαλής αυτής της ομάδας ήταν ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Λυμπέρης του 573 τάγματος πεζικού. Ο άτυχος νεαρός μεταφέρθηκε από τους διερχόμενους στο ΚΑΤ, όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του. Δεν ξέρουμε αν ο Σπαρτίδης κατευθυνόταν στο Πολυτεχνείο ή απλώς βρέθηκε τυχαία εκεί. Ούτε αυτοί που τον δολοφόνησαν ήξεραν. Τους αρκούσε πως ήταν νεαρός και βρισκόταν κοντά στο Πολυτεχνείο. Αυτό ήταν το έγκλημα του Σπαρτίδη. Τα νιάτα του…
Ανδρέας Κούμπος ετών 63
Ο Ανδρέας Κούμπος ήταν βιοτέχνης από την Καρδίτσα. Κατοικούσε στον Κολωνό, στην οδό Αμαλιάδος 12. Γύρω στις 11 το πρωί στις 18 Νοεμβρίου, βάδιζε στην οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου. Εκεί τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών και αργότερα στο ΚΑΤ. Όπως βεβαιώνει ο γιος του, όσο καιρό ήταν στο νοσοκομείο οι στρατιώτες τον ειρωνεύονταν. Του έλεγαν: “Και συ φοιτητής είσαι;”
Ο ίδιος φώναζε πως και με κομμένα πόδια θα έβγαινε στους δρόμους να αποκαλύψει ποιοι τον είχαν χτυπήσει. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Δυο μήνες αργότερα πέθανε από τα τραύματά του. Ο εξευτελισμός του όμως συνεχίστηκε και μετά θάνατον. Στην κηδεία του, στους Σοφάδες Καρδίτσας, όσοι ήταν οι συγγενείς και οι φίλοι, τόσοι ήταν και οι χωροφύλακες, που είχαν αναπτυχθεί γύρω από το νεκροταφείο. Οι ώρες περνούσαν και δεν άφηναν τη νεκροφόρα να πλησιάσει. Μόλις νύχτωσε οι συγγενείς και οι φίλοι αποχώρησαν. Τότε, κόντρα στις παραδόσεις της Εκκλησίας, οι χωροφύλακες επέβαλαν να ταφεί ο νεκρός μέσα στη νύχτα με τα φώτα της νεκροφόρας.
Μάρκος Καραμανής, ετών 23
Ο Μάρκος Καραμανής ήταν ηλεκτρολόγος από τον Πειραιά. Στις 17 Νοεμβρίου το πρωί βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας στην πλατεία Αιγύπτου, κοντά στο Πολυτεχνείο. Εντελώς ξαφνικά μια ριπή τον τραυμάτισε θανάσιμα στο κεφάλι.
Μεταφέρθηκε στην κλινική “Παντάνασσα”, όπου απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Τα πυρά που τον σκοτώσαν προήλθαν και πάλι από τη στρατιωτική φρουρά που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ.
Επικεφαλής ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Λυμπέρης.
Μιχαήλ Μυρογιάννης ετών 20
Ο Μιχάλης Μυρογιάννης ήταν ηλεκτρολόγος από τη Μυτιλήνη. Στις 18 Νοεμβρίου βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη. Εκεί τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του στρατού.
Ο αξιωματικός ήταν ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής. Ο άτυχος Μυρογιάννης μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών σε κωματώδη κατάσταση. Την ίδια μέρα, λίγες ώρες αργότερα, πέθανε. Γιατί άραγε σκότωσαν τον Μιχάλη, μια μέρα μετά τη λήξη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου; Το τανκς είχε γκρεμίσει την πύλη.
Οι φοιτητές είχαν διαλυθεί.
Τα κρατητήρια ήταν γεμάτα νεαρούς.
Κι όμως τα θηρία συνέχιζαν να σκοτώνουν…
Σπύρος Μαρίνος, ετών 35
Ήταν ιδιωτικός υπάλληλος από τη Ζάκυνθο. : Στις 16 Νοεμβρίου το βράδυ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου.
Εκεί κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Δεν κατάφερε να αντέξει τα τραύματα και λίγο αργότερα πέθανε.
Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ζάκυνθο.
Δημήτρης Θεοδωράς, ετών 5
Στις 17 Νοεμβρίου το μεσημέρι ο μικρός Δημήτρης διέσχιζε με τη μητέρα του, Μαρία Θεοδωρά, τη Λεωφόρο Παπάγου.
Εκεί τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό τον ίλαρχο Σπυρίδωνα Σταθάκη. Η περίπολος βρισκόταν ακροβολισμένη στον κοντινό λόφο του Αγίου Θεράποντα. Ο μικρός Δημήτρης πέθανε ακαριαία. Όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Είναι δυνατόν κάποιος να σημάδεψε ένα μικρό παιδάκι;
Προφανώς όχι. Όμως αυτοί που πυροβολούσαν στα τυφλά, ρίχνοντας εναντίον όχι μόνο διαδηλωτών μα και του απλού κόσμου, γνώριζαν πως θα είχαν θύματα. Κι όχι μόνο γνώριζαν μα και ήθελαν θύματα!
Ήθελαν μάλιστα πολλά θύματα για να φοβίσουν τον κόσμο και να τον κάνουν να μείνει στο σπίτι του.
Κι αν ανάμεσα στα θύματα υπήρχε κι ένα μικρό παιδάκι 5 ετών, αυτό ούτε που τους ένοιαζε…
Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να διατηρηθούν στην εξουσία.
Με κάθε τρόπο…
Πυροβολούσαν στα τυφλά!
56 ώρες ελευθερίας έζησαν τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Από τις 7 το απόγευμα, στις 14 Νοεμβρίου 1973 έως τις 3 τα ξημερώματα της 17ης. 56 ώρες, μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο, η Ελλάδα συγκλονιζόταν. Χιλιάδες άτομα αγωνίζονταν για την ελευθερία. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν νέοι άνθρωποι από 16 έως 30 χρόνων, μαθητές, φοιτητές και κυρίως εργάτες και ιδιωτικοί υπάλληλοι. Και αυτό τρόμαζε τη χούντα ακόμη περισσότερο. Οι μαθητές από τα σχολεία στα Πατήσια είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους του κέντρου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δυνάμεις καταστολής συνέλαβαν περίπου 80 μαθητές και τραυμάτισαν άλλους 100.
Όπως προέκυψε κατά τη διάρκεια της δίκης της χούντας, οι εντολές προς στρατιώτες και αστυνομικούς ήταν αυστηρότατες.
Ήταν τέτοιο το χάος και ο πανικός των στρατιωτικών, οι οποίοι πυροβολούσαν στα τυφλά ακόμη και όταν έβλεπαν μικρά παιδιά.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του μικρού Δημήτρη Θεοδωρά, ο οποίος χτυπήθηκε στο κεφάλι από άντρες στρατιωτικής περιπόλου στου Ζωγράφου, ενώ διέσχιζε το δρόμο με τη μητέρα του.
otanimoundaskalos.wordpress.com
Εμείς το γιορτάζουμε με ΔΩΡΑ αξίας...http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/11/blog-post_6782.html
