τα δικά του ο Σημίτης, οι Γερμανοί μας πιέζουν να τους παραδώσουμε το οικοπεδάκι μας δια μέσου Βρυξελλών που κι αυτοί πιέζουν τους αρχηγούς – βλ. Σαμαρά – να βάλει εκείνη την υπογραφή και να τελειώνουν οι άνθρωποι να πάνε παρακάτω… έχουν κι άλλες δουλειές, Ιταλία, Βέλγιο, ΓΑΛΛΙΑ … ΓΕΡΜΑΝΙΑ… μην ξεχνιόμαστε, και γενικώς μέχρι να διαλυθεί οριστικά η Ευρώπη μαζί με τo ηλίθιο, κερδοσκοπικό νόμισμα της.
Από την άλλη οι Αμερικάνοι γελάνε μαζί μας γιατί λέει κάνουμε αργά βήματα για την έξοδο από την κρίση. Βλέπετε αυτοί θέλουν να κάνουμε γρήγορα βήματα προς την καταστροφή της ζώνης και να ξεμπερδεύουν κι αυτοί με μας, ώστε να επικεντρωθούν στην επίθεση τους στους BRICS… μοιάζει αστείο, αλλά δεν είναι.
Η εκτίμηση μου είναι πως οι έχοντες τεράστια αποθεματικά κεφάλαια σε πλήρη ύπνωση – λιμνάζοντα κεφάλαια – επιθυμούν διακαώς να τα τοποθετήσουν κάπου. Το χρήμα έχει αξία όταν επενδύεται και γεννά κι άλλο χρήμα. Κι όσο το έχουν στα σεντούκια το τρώει ο σκόρος, επομένως πρέπει να βρουν τους τρόπους να το επενδύσουν. Που; Μα που αλλού από την Ευρώπη. Αφού μια ήπειρος δείχνει να διαλύεται αφήνοντας πίσω ανεκμετάλλευτους θησαυρούς – υπέδαφος, πετρέλαιο στο Αιγαίο, Ιόνιο, νησιά, θάλασσες, ακίνητα προς εκμετάλλευση, δημόσιες επενδύσεις που πρέπει να αποκρατικοποιηθούν, δημόσιες εκτάσεις που θα αγοραστούν για λίγα ευρώ κλπ – κάποιος πρέπει να τα αγοράσει – λέγε με και επένδυση! - . έτσι στήθηκε ένα πολύ ωραίο παιχνίδι εξουσίας με μοχλούς πίεσης τους κυβερνήτες που αν κάνουν πίσω από τα συμφωνημένα στην καλύτερη θα βρεθούν σε χαντάκι κι εν συνεχεία τους λαούς.
Ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες μας, κανείς δεν μας λέει.
Να μείνουμε στο ευρώ;
Να δεχτούμε την εξαθλίωση και την ταπείνωση;
Να συνεχίσουμε να πληρώνουμε για τους άλλους;
Να είμαστε πειθήνια όργανα στις ορέξεις τους;
Να γίνουμε Κίνα, Ινδία κι ότι άλλο φτωχό υπάρχει στον πλανήτη;
Να δουλεύουμε 16 ώρες για 300€;
Τι πρέπει να κάνουμε;
Μα χρωστάμε λέει ο άλλος. Ναι! Όχι όμως ο λαός! Εγώ δεν έκανα καμιά συμφωνία δανεισμού που να δεσμεύει τη χώρα. Δεν καταχράστηκα δημόσιο χρήμα. Δεν έκλεισα συμφωνίες για οπλικά συστήματα. Δεν έκανα ρεμούλες με πλαστά τιμολόγια να τρώω τον ΦΠΑ. Δεν έριξα δανεικά λεφτά στην αγορά για να κάνω κοινωνική πολιτική. Δεν πληρώθηκα από το δημόσιο για 70 ώρες επιτροπής της Βουλής. Δεν είχα κυβερνητικό αυτοκίνητο κι ασφάλεια και κουβερνάντες.
Δεν ρωτήθηκα αν θέλω να έχουν ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΣΥΛΙΑ. Δεν ρωτήθηκα να αφήσω τη δραχμή και να μπω στο ευρώ, ούτε με ρώτησε κανείς αν το δημόσιο θα πρέπει να έχει 100.000 ή 1.500.000 υπαλλήλους.
35 χρόνια δεν με ρωτούσαν.
Απαιτούσαν από μένα όμως να πληρώνω φόρους για να καλύπτουν τις τρύπες, που αυτοί δημιούργησαν και με έγλυφαν κυριολεκτικά να τους δώσω την ψήφο μου. Συγκεκριμένα μου την έκλεβαν λέγοντας αισχρά ψέματα, που λένε ακόμα και σήμερα, ακόμα και τώρα… γιατί; Για να καλύπτουν ερήμην μου, τους δανειστές τους.
Όχι τους δικούς μου. Τους δικούς τους.
Αυτούς που τους έδωσαν πακτωλό χρημάτων και τους βοήθησαν με τα ΜΜΕ τους να ανελιχτούν στην εξουσία, για να τους επιστρέψουν τα δανικά από τη φορολογία μου κι από τον δόλιο υπερδανεισμό της χώρας από τις τράπεζες τους. Για να κάνουν το παγώνι στα εθνικά ζητήματα, να μην διεκδικούν, να μην αντιπολιτεύονται, να είναι καλά παιδιά και να ζήσουν μια πλούσια ζωή αυτοί και τα παιδιά τους. Αλλιώς οι δανειστές ξέρουν…
Και οι δανειστές λειτουργούν πάντα ως στυγνοί εκβιαστές. Πάρτε ένα απλό παράδειγμα. (και προς Θεού το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο το χρησιμοποιώ για τη σύνταξη του παραδείγματος)
Έχετε μια επιχείρηση και πουλάτε με πίστωση προϊόντα, αρκετά χρόνια ένα σταθερό σας πελάτη. Έρχεται η ώρα να πληρωθείτε κι αρχίζουν τα δεν έχω, δώσε λίγες ημέρες ακόμα, η κρίση, η ύφεση, τα μέτρα, ο ΦΠΑ κλπ – δικαιολογίες δόξα το Θεό, υπάρχουν πολλές αν και τις περισσότερες φορές είναι αληθινές –.
Τι κάνετε;
Τρέχετε σε ένα δικηγόρο και προσπαθείτε να πιέσετε νομικά.
Αν δεν πετύχει ξεκινάτε ξανά τα προσωπικά τηλεφωνήματα κι αν δεν πετύχει κι αυτό αρχίζετε τις απειλές. Στο μεταξύ, αυτό που δεν βλέπει κανείς είναι ότι έχετε σταματήσει να παρέχεται όχι μόνο πίστωση, αλλά και προϊόντα.
Τι προκαλεί αυτό στον δανειζόμενο πελάτης σας;
Οικονομική ασφυξία. Δεν έχει να πουλήσει = δεν έχει να πληρώσει. Τι πρέπει να κάνει; Να βρει από αλλού τα προϊόντα σας. Τα βρίσκει αλλά πολύ ακριβότερα. Αλλά επειδή είναι πολύ καλά αναγκάζεται να τα αγοράσει και να τα διαθέσει φθηνότερα, δηλαδή μειώνοντας το κέρδος του. Όλο αυτό το πράγμα καταλήγει σε μια τυπική χρεωκοπία. Αγοράζει με τα ελάχιστα που του έμειναν, εκδίδει επιταγές για να καλύψει χασούρα, να πληρώσει προμηθευτές, υστερεί σε έσοδα γιατί δεν πουλάει, ξαναδανείζετε για να κάνει πάλι τον ίδιο κύκλο και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Τόσο απλά.
Έτσι ξεκινά τις περικοπές. Διώχνει υπαλλήλους, μειώνει μισθούς, καταστρατηγεί τα ωράρια, αλλάζει τις συνθήκες εργασίας με part time υπαλλήλους κλπ. Εσείς συνεχίζετε να τον πιέζετε κι οι υπόλοιποι ενδεχομένως δανειστές κι αρχίζετε τα εξώδικα για κατασχέσεις. Μέχρι που του παίρνετε τα πάντα… ακόμα και για ένα κομμάτι ψωμί, του βγάζετε στο σφυρί τους κόπους τις θυσίες μιας ζωής.
Έτσι εσείς παίρνετε πίσω τα οφειλόμενα σε είδος κι εκείνος καταλήγει στο δρόμο.
Τέλος.
Αυτή είναι η ιστορία της Ελλάδας.
Φυσικά με αρκετά περισσότερες δόσεις διαπλοκής, συμφερόντων, πολιτικών, βαρόνων, τζακιών, ΜΜΕ, κατασκευαστών, μεσαζόντων, σωτήρων, φωστήρων, τραπεζιτών, λεσχών, νεοταξιτών, λομπιστών και λοιπών λαμογιών που οσμίζονται αίμα και τρέχουν να το πιούν.
Όχι όμως όποιο κι όποιο αίμα. Όχι. Σε καμιά φασιστική κυβέρνηση Χιλής, Αργεντινής, Βραζιλίας, Τουρκίας κλπ χωρών που έζησαν το φάσμα της χρεωκοπίας, δεν ήπιαν το αίμα των διαπλεκομενων.
Ήπιαν το αίμα του κόσμου. Γιατί πολύ απλά όσο περισσότερος κόσμος, τόσα περισσότερα χρήματα, περιουσιακά στοιχεία κλπ.
Άρα;
Δεν υπάρχει σωτηρία. Το τραπέζι στρώθηκε, το ορεκτικό σερβιρίστηκε – Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία – έπεται το κυρίως –Γαλλία – και για επιδόρπιο έρχεται κι η φίλη μας από το Βερολίνο.
Κι όταν χορτάσουν, θα ξεκινήσουν να πηγαίνουν ανατολικά…
Κι εμείς εδώ, καθόμαστε και κάνουμε υψηλή πολιτική ανάλυση από τον καναπέ κι ακούμε τους μεγαλο-δημοσιογράφους να κάνουν τεχνικές αναλύσεις και την κυβέρνηση να προσπαθεί να μας πείσει πως είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη και πρέπει πάση θυσία να θυσιάσει στις τράπεζες… 3-4 εκατομμύρια Έλληνες – μικρομεσαίους κυρίως – για να διασωθούν οι μάγκες της ελίτ – και για τα μάτια του κόσμου να «κάψει» και κανα δυο μεγάλα ονόματα - , που όταν θα ολοκληρωθεί η μαζική εκτέλεση, να σφετεριστούν, όπως πάντα, τα συντρίμμια για να ξαναστήσουν τις μπίζνες τους.
Άντε βρε, καλή σας όρεξη και καλό σας ταξίδι !!! όσο για μας, εμείς θα είμαστε στους δρόμους, κυριολεκτικά, γιατί αυτή είναι όχι μόνο προτεραιότητα αλλά επιλογή !!!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
