του Ανδρέα Καρακώστα
Τώρα που η σκόνη άρχισε να κατακάθεται, το τοπίο να ξεκαθαρίζει και οι βαρυσήμαντοι μπουρδολογούντες να περνούν...ο ένας μετά τον άλλο από τα γκισέ των υποβολέων τους, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Αφού τίποτε σ’ αυτή τη χώρα δεν μπορεί να ’ναι αυτονόητο ή δεδομένο ας αρχίσουμε από το ένα συν ένα…
Για λόγους οικονομίας να παραδεχθούμε ότι ο σεβασμός είναι αξίωμα που πρέπει να κατακτήσει κάποιος. Δεν θεωρείται πουθενά ανά την υφήλιο δεδομένο ότι θα σε σεβαστεί ο άλλος, εάν λόγω ή έργω δεν εμπνέεις ο ίδιος σεβασμό. Ο Πάπας ο ίδιος να ‘σαι, πρέπει ν’ αποδεικνύεις καθημερινά, ότι ο τίτλος που φέρεις, σου ταιριάζει. Είναι στα μέτρα σου. Διότι διαφορετικά, ο τίτλος σου, για όλους τους υπόλοιπους είναι δοτός και κάλπικος. Κι επειδή είναι πλούσια η νεοελληνική ιστορία από παραδείγματα του είδους, μπορούν φαντάζομαι ή ελπίζω να καταλάβουν οι πάντες ποιους φωτογραφίζουν αυτές οι αράδες…
Με δεδομένα τ’ ανωτέρω –στο βαθμό φυσικά που στην χώρα μας μπορεί να είναι οτιδήποτε δεδομένο!- δυσκολεύομαι ν’ αντιληφθώ γιατί ο σημερινός πρόεδρος της δημοκρατίας, δυσφορεί όταν του ασκείται κριτική, ακόμη κι αν αυτή εκδηλώνεται με ακραία χαρακτηριστικά. Γιατί είναι ο πρώτος πολίτης της χώρας; Προφανώς. Μόνο που ο ίδιος έδειξε επανειλημμένα να το ξεχνάει υπογράφοντας ελαφρά την καρδία σειρά αντισυνταγματικών νομοθετημάτων, θυμίζοντας περισσότερο κάποιον από τις γλάστρες του κ.Παπανδρέου και λιγότερο πολιτειακό παράγοντα… Οταν μετά από τόσες δεκαετίες στην πολιτική ζωή, έστω αυτή την χρεοκοπημένη που μπάζει από παντού, φθάνεις στο σημείο να γίνεις ένοικος του προεδρικού μεγάρου, φαντάζομαι ή επιμένω πείσμων κι αδιόρθωτος όντας να πιστεύω, πως αν μη τι άλλο δεν επιφυλάσσεις στην υστεροφημία σου ανάλογη τύχη… Εκείνου δηλαδή, που κάποτε πολέμησε τον κατακτητή, λίγες δεκαετίες μετά τον παντρεύτηκε και του δώρισε εν μια νυκτί και το πατρικό, αφήνοντας στον δρόμο της υπόλοιπη φαμίλια…
Υπεραπλούστευση; Οχι ακριβώς. Απλώς ένα ακόμη ευτελές –και λαϊκίστικο γιατί όχι;-παράδειγμα για να καταστεί εύληπτο το μέγεθος της έκπτωσης. Εκείνης που είχαν απέναντί τους οι εκατοντάδες χιλιάδες των ελλήνων πολιτών ανά την επικράτεια και όχι μόνο στην συμπρωτεύουσα… Αρχή ανδρός δείκνυσι, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αν και μεταξύ μας δυσκολεύτηκα αρκετά για το αν θα γράψω το «ημών» με ήττα ή με ύψιλον… Γιατί –μεταξύ μας πάντα- συλλαμβάνω εσχάτως τον εαυτό μου ν’ αναρωτιέται αν είναι νόθο κι όχι γνήσιο τέκνο, όπως μέχρι σήμερα πίστευε… Διότι δεν μπορεί να χωρούν στην ίδια οικογένεια, τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, με τόσο διαφορετικές προσλαμβάνουσες, ιεραρχήσεις, αξιακούς κώδικες… Μπορεί και να συμβαίνει, αλλά μου είναι δύσκολο να το συλλάβω. Να το κατανοήσω και να συνθηκολογήσω με την ιδέα ότι κυρίαρχη μπορεί να ‘ναι και η άποψη του 14.7%, που μπορεί γιατί έτσι γουστάρει ή αρέσκεται, να καθορίζει το μέλλον και τις τύχες του… ευτελούς υπολοίπου, που εν τέλει καλείται να πληρώσει και το μάρμαρο.
