Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε μια προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι ώστε να "ηρεμήσουν" οι αγορές. Αυτό πιστεύουν στις Βρυξέλλες και απειλούν με διακοπή των παρεμβάσεων της ΕΚΤ στην δευτερογενή αγορά. Πρόκειται για παραλλαγή των απειλών προς την Ελλάδα για μη εκταμίευσης της δόσης των 8δις. Μόνο που τα πράγματα δεν εντάσσονται στην σφαίρα της πολιτικής πλέον αλλά της οικονομίας. Η πολιτική έχει νόημα όταν η οικονομία επιτρέπει την άσκηση πολιτικών. Τι γίνεται όμως όταν στραγγαλίζονται οι χώρες από χρέη και όλοι οι πόροι κατευθύνονται σε πληρωμές τόκων και ανατροφοδότησης χρεών; Πως μπορεί τότε η πολιτική να προωθήσει αναπτυξιακές στρατηγικές που θα αυξήσουν το μέγεθος της οικονομίας;
Τα spreads των 5ετών ομολόγων του EFSF έχουν πλέον τριπλασιαστεί σε σχέση με αυτά του καλοκαιριού και βρίσκονται στις 151 μονάδες βάσης πάνω από τα αντίστοιχα γερμανικά. Η αγορά έχει πλέον αποφανθεί για το EFSF καταδικάζοντάς το σε αδυναμία άντλησης ρευστότητας. Αυτό εξηγεί την αποτυχία των δημοπρασιών των αρχικά 5δις και μετά 3δις € την προηγούμενη εβδομάδα. Τελικά τα κατάφερε εχθές όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το πρόβλημα λύθηκε.
Η προοπτική ανάγκης διάσωσης της Ιταλίας πιέζει πλέον ασφυκτικά την Γαλλία η οποία σε μια προσπάθεια να μην χάσει την υψηλή πιστοληπτική της αξιολόγηση των 3Α ανακοίνωσε εχθές μέτρα σκληρής λιτότητας άνω των 18δις € για τα έτη 2012 και 2013. Ταυτόχρονα οι προβλέψεις για την ανάπτυξη το 2012 κατέβηκαν από το 1,75% στο 1%. Ωστόσο η SocGen έκοψε 40δις ρευστότητας μέσα σε ένα τρίμηνο. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Μόνο ένα πράγμα: Η ανάπτυξη της Γαλλίας θα περιοριστεί ακόμη περισσότερο. Άλλωστε ανάπτυξη 1% σε ένα περιβάλλον που ο πληθωρισμός είναι γύρω στο 3% σημαίνει συστολή της οικονομίας και όχι διόγκωσής της. Επομένως πρόκειται πλέον για αρνητική ανάπτυξη, δηλ. ύφεση. Η πολιτική των χαμηλών ελλειμμάτων με κάθε κόστος που υπαγορεύεται από τον γαλλογερμανικό άξονα απλά στραγγαλίζει την οικονομία και ανατροφοδοτεί την ύφεση που πλέον μετασχηματίζεται σε στασιμότητα.
Ο Σαρκοζί προκειμένου να αντιμετωπίσει τις εσωτερικές αντιδράσεις στην σφιχτή δημοσιονομική πολιτική που υιοθετεί καθ' υπαγόρευση της Γερμανίας υπερέβη τα εσκαμμένα εκτοξεύοντας απειλές και υποτιμητικά σχόλια για την Ελλάδα. Έφτασε να δηλώσει σε τηλεοπτική συνέντευξη: "δείτε τι έπαθαν οι Έλληνες". Στην Ευρώπη του 21ου αιώνα η αλληλεγγύη θυσιάζεται στο βωμό επιβίωσης αποτυχημένων πολιτικών. Καλλιεργείται το μίσος και η εμπάθεια προκειμένου να επιτευχθούν προσωπικοί στόχοι....
Μόνο που όλοι αυτοί που επιδίδονται σε αυτές τις στρατηγικές θα πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι η ασφυξία που επιβλήθηκε στην Γερμανία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι αυτή που οδήγησε στον Β' ΠΠ. Και μπορεί η Ευρώπη να απολαμβάνει μια μακρά περίοδο ειρήνης όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Στην Ελλάδα το ότι πάμε σε μεταβατική κυβέρνηση και ύστερα (ίσως) σε εκλογές δεν σημαίνει ότι διασφαλίζεται η συμμετοχή μας στο ευρώ. Η αλλαγή των ιθυνόντων δεν σημαίνει και πολλά πράγματα όταν λείπουν τα εργαλεία διαχείρισης της οικονομίας. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα πιάσουμε τους στόχους που τίθενται. Επιπλέον το κούρεμα οδηγεί ήδη σε φυγή από το ευρωπαϊκό χρέος οδηγώντας στα ύψη τα επιτόκια. Η Roubini Global Economics (RGB) παραμένει στην πρόβλεψή της για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη μέχρι το τέλος του 2012 καθώς θεωρεί ότι αυτή είναι πιο συμφέρουσα από μία μακρά περίοδο στασιμότητας.
Όλη αυτή η ιστορία με την μεταβατική κυβέρνηση είναι σχεδόν αστεία. Είναι σαν να είμαστε στην μέση μια θύελλας με ένα σαπιοκάραβο και να πιστεύουμε ότι αλλάζοντας τον καπετάνιο θα καταλαγιάσει η θύελλα. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Όσο ανίκανη και αν είναι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν βλέπω πως η επόμενη θα είναι καλύτερη αφού η Ελλάδα δεν παράγει πλέον νέο πλούτο και ο υπάρχων εξαντλείται με ταχύς ρυθμούς.
Εχθές το Eurogroup απαίτησε γραπτές εγγυήσεις από την νέα κυβέρνηση. Το ερώτημά μου είναι το εξής: γραπτές εγγυήσεις για πιο πράγμα; Για το ότι θα κάνουμε ότι μας πουν ακόμη και αν μας οδηγεί στο γκρεμό; Για το ότι θα μας υπαγορεύουν την πορεία της χώρας από το εξωτερικό και δεν θα μιλάμε; Για το ότι θα ιδιωτικοποιήσουμε τα πάντα; Για τι ακριβώς;
Αυτά είναι αστεία πράγματα. Έχουν τρομοκρατηθεί οι πάντες με το ενδεχόμενο επιστροφής στην δραχμή, το καταλαβαίνω. Όμως υπάρχουν και όρια. Οι Ισλανδοί έκαναν δημοψήφισμα, παρόλο που οι Άγγλοι τους έβαλαν στην λίστα με την Αλ Κάιντα, και τώρα έχουν ανάπτυξη. Εμείς αντίθετα σκύψαμε το κεφάλι.
Τελικά πόσο περήφανοι είμαστε; Είμαστε αλήθεια;
Πάντως με τον Μπερλουσκόνι δεν θα ξεμπερδέψουν εύκολα. Ο Σίλβιο είναι στην εξουσία συνολικά 17 χρόνια και δεν είναι από αυτούς που μασάνε εύκολα. Έχει αντιμετωπίσει δεκάδες προτάσεις μομφής και έχει επιβιώσει. Ίσως τελικά για τους Ευρωπαίους ο καβαλιέρε είναι "Too hard to die and too big to fly"!
center24.blogspot.com
