ΕΙΝΑΙ (παν)ευρωπαϊκό το πρόβλημα με τις προεκτάσεις του (κυρίως) στην Ελλάδα και με «ντόπιες» ευθύνες.
Η «κορυφή» το’ δωσε ό,τι είχε και πήρε πολλαπλάσια. Με την εξουσία ν’ αφήνει ανοικτές τις κάνουλες της διαφθοράς και τη βάση να…ημιδιαφθείρεται. Δεν είχε κάτι να χάσει ο πολιτικός και νομοθέτησε για τα προνόμιά του, αλλά δεν έκανε το ίδιο για κανόνες στη δημόσια ζωή. Και, βέβαια, εδώ να εκφράσουμε την απορία μας. Πώς και γιατί «υπέγραψε» το σώμα για να’ χουν τείχος προστασίας οι (κάποιοι) μελλούμενοι κλέφτες και μιζαδόροι του κοινοβουλίου και τώρα τρέχουμε πίσω από εξαφανισμένες μίζες;
ΤΑ ζυγιάσαμε και βρήκαμε πως είναι άσκοπο και άστοχο να ψάχνεις για ατομικές ευθύνες πολιτικών. Γι αυτό και το γυρίσαμε στα κόμματα. Με την ξεχειλωμένη ιδεολογία και το συντεχνιακό τους πνεύμα. Στελέχη, αρχηγοί, αρχηγίσκοι και οπαδοί τα κατάφεραν, για να βρίσκονται (τα κόμματα) στα πρόθυρα της διάλυσης και άλλα να ψάχνουν για καινούρια σύμβολα και αρχηγούς. Δεν έκαναν το απλούστατο και «υποφέρουν». Δεν έκαψαν στην πυρά δυο τρεις «χρεοκοπημένους» απ’ τα παλικάρια τους, δεν πέταξαν με τις κλωτσιές ρέκτες και μερακλήδες.
ΕΤΣΙ, λοιπόν, που γίναμε «ποιος μας παίρνει;» (που λέει και το ανέκδοτο), ποιος (και γιατί) να συμμεριστεί τον πόνο μας, με απλωμένο το χέρι σε θύρες που «δεν είναι εύκολες»; Για να σταθείς στα πόδια, πρέπει πρώτα να ελευθερώσεις τα χέρια σου απ’ τα πλοκάμια της γραφειοκρατίας, με τα μάτια ορθάνοιχτα μη σε (ξε)γελάσει ο διπλανός και με το χέρι στη μύτη, μη σε πάρει η μπόχα (της διαφθοράς). Αν τα καταφέρεις όλα αυτά, τότε, ως «υπερήφανος έλλην», διώχνεις τους…κρυόκωλους εξ Εσπερίας και καθαρίζεις.
ΚΑΤΙ μας λέει πως μόνοι και…περήφανοι ως ελβετοκαταθέτες, φοροκλέφτες και απείθαρχοι δεν πρόκειται κάτι να πετύχουμε και θα ‘χουμε μιαν απ’ τα ίδια. Ωστόσο, η Ελλάδα Κράτος (με τα ζώντα και τα άψυχά της) πρέπει να ζήσει. Πώς; Με δανεικά; Όχι. Θα «δανειστούμε» πρόσωπα. Αυτούς και τα συστήματά τους. Με ημερομηνία λήξης. Τους ευρωπαίους τεχνοκράτες με το γυάλινο πρόσωπο, που θα μας μπολιάσουν με την τεχνογνωσία και την πειθαρχία τους. Δεν θα’ ναι πολιτικοί για να ποντάρουν στην επανεκλογή τους και θα πετύχουν. Δεν θα’ μαστε οπαδοί και ίσως σωθούμε.
