Αυτή η πρόδηλη αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας της Ένωσης να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, και να κινηθεί σε ρυθμούς που θα υπερβαίνουν το πρόβλημα, αντί να ανατροφοδοτούν την εμβάθυνσή του, ανάγκασε την προηγούμενη εβδομάδα τους έξι κεντρικούς τραπεζίτες του πλανήτη, να προχωρήσουν σε μια συντεταγμένη, κοινή παρέμβαση, προκειμένου να στείλουν στις αγορές το μήνυμα ότι, εκείνοι τουλάχιστον… δεν αστειεύονται. Ούτε χάνουν χρόνο.
Σε συνέχεια εκείνης της εκκωφαντικής παρέμβασης, θα πρέπει να προσεγγίσουμε τη χθεσινή αποκάλυψη των Sunday Times, περί της πρόθεσης του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι, να ρίξει στις διεθνείς αγορές περίπου 1 τρισεκατομμύριο ευρώ. Σε μια προσπάθεια να υψώσει τείχος προστασίας μπροστά από την Ιταλία και την Ισπανία, το κόστος δανεισμού των οποίων αγγίζει επικίνδυνα δυσθεώρητα ύψη, υπονομεύοντας τις προσπάθειες να μπει φρένο στην κρίση χρέους της ευρωζώνης.
Εφόσον η παραπάνω πληροφορία επιβεβαιωθεί, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα έχει κάνει την πλέον σημαντική παρέμβασή της μετά το 2008, όταν η κατάρρευση της Lehman Brothers έκανε τους πάντες να θορυβηθούν, αδυνατώντας να προβλέψουν που θα έσκαγε το επόμενο «κανόνι».
Δείχνει μάλιστα το ειδικό βάρος της Φρανκφούρτης στην τιθάσευση των αγορών. Καθώς φυσικά και την παρεμβατική δυνατότητα της μεθοδολογίας κοπής χρήματος, που ακολουθεί κατά πάγια επιλογή η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, η αγορά να μην στερείται ρευστότητας. Και έτσι, το… τέρας της ανεργίας να βρίσκονται κοντά στον αφανισμό.
