Ήταν η σταγόνα, που ξεχείλισε το ποτήρι!
Την επομένη, όλοι διέψευδαν αυτή την είδηση.
Στο τέλος της ημέρας, είχα πειστεί ότι πρόκειται για σκόπιμα προκλητική είδηση.
Συνέχιζα να διαβάζω, με καχυποψία πλέον, σχετικά άρθρα...
Τελευταία, διάβασα...
Σχολίαζε: Ακούει …κανείς;
Απόρησα.γιατί δεν σχολιάζει κανείς;
Όλοι διαβάζουν…όλοι ακούνε…
Και όλοι…το προσπερνάνε!
Όλοι αδιαφορούν, γιατί…ακόμα..
δεν είναι το δικό τους σπλάχνο αυτό που λιποθυμάει από την πείνα!
Η πείνα, είναι δυστυχώς, πραγματικότητα στην χώρα μας.
Κι ομως…ακόμα αδιαφορούμε!
Οπως αδιαφορούσαμε για τα παιδιά της Αφρικής.
Όταν η Ελλάδα,ζούσε μέρες ευημερίας,ποιος νοιάζονταν για την εξαθλίωση των παιδιών,της “μαύρης ηπείρου”.
Ποιος ανησυχούσε πραγματικά;
Ποιός; έστω ένα ένα λεπτό τη μέρα σκέφτονταν αυτά τα παιδιά, που αργόσβηναν μαρτυρικά…ενώ…κάποιοι άλλοι πλούτιζαν εις βάρος τους;
Θυμάμαι κάποιον φωτογράφο(Κάρτερ,νομίζω), οποίος τράβηξε ένα ανατριχιαστικό στιγμιότυπο:
Στη φωτό αυτή, ήταν ένα εξάχρονο ( περίπου) παιδάκι τριτοκοσμικής χώρας,που…πάσχιζε να κρατηθεί στα πόδια του εξαντλημένο από την πείνα, προσπαθώντας να φτάσει τροφή και πίσω να παραμονεύει ένας γύπας.
Ο γύπας περίμενε να …πέσει το παιδάκι για να τραφεί.
Όχι μόνο δεν έριξε κανείς ευθύνες (τότε) στον φωτογράφο, αλλά βραβεύτηκε με Πούλιτζερ.
Δε γνωρίζω την κατάληξη του παιδιού αλλά ο φωτογράφος έγινε διάσημος πατώντας στο πτώμα… αυτού του παιδιού;;;
(τελικά ο φωτογράφος αυτοκτόνησε).
Όταν λοιπόν εμείς ησυχάζαμε σ ‘ έναν δανεικό ” παραδεισο”,δεν σκεφτόμασταν αυτά τα παιδιά.
Ακούσαμε μεχρι και …οτι Ελληνες ψαράδες έκαναν υπεραλιεία στις θάλασσες των φτωχών(!!!)
Μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό πληθυσμού ηταν ευαισθητοποιημένο και πρόσφερε σ αυτά.
Έτσι και τώρα…
Μόνο για μας νοιαζόμαστε!
Κανείς δεν νοιάζεται για το τι γίνεται γύρω του, γιατί ακόμα έχει δουλειά, παρά τις μειώσεις στο μισθό του.
Δεν αντιδρά για ό,τι συμβαίνει στον διπλανό του, γιατί… ακόμα έχει…λεφτά, γιατί…ακόμα το δικό του παιδί δεν πείνασε.
Όταν η πείνα χτυπήσει και την δική του πόρτα…θα είναι…Αργά!!!
