αναμφίβολα θα πούμε πως είμαστε σε μια εποχή καταπτώσεως, σε όλα τα επίπεδα. Από την ηθική έως την υλιστική κατάπτωση το κράτος έχει την μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάντια αυτή. Ομοίως ευθύνη έχει για την απαράδεκτη και ανεπίτρεπτη λειτουργία ενεχυροδανειστηρίων, τα οποία ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε όλη την Ελλάδα. Είτε με άδεια, είτε χωρίς, τα ενεχυροδανειστήρια λειτουργούν μέσα στην απόλυτη δημοκρατική ελευθερία.
Η μέθοδος λειτουργίας των, είναι πολύ απλή. Ο δανειζόμενος δηλαδή αυτός που έχει ανάγκη, ζητάει από τον δανειστή (το ενεχυροδανειστήριο δηλαδή) ένα ποσό και ως ενέχυρο (ως διασφάλιση θεωρητικά, της μη απώλειας κέρδους αν ο δανειζόμενος δεν επιστρέψει το ποσό) δίνει ένα αντικείμενο του οποίου την αξία κοστολογεί ο δανειστής. Για παράδειγμα αν θέλω να δανειστώ 10.000 ευρώ, μπορώ να δώσω το όχημα μου το οποίο ίσως αξίζει 25.000 ευρώ, όμως ο ενεχυροδανειστής θα μου το κοστολογήσει για 10.000 ευρώ. Κάθε πολύτιμο αντικείμενο μπορεί να δοθεί ως ενέχυρο. Από αμάξια έως και χρυσά δόντια. Ο δανειολήπτης είναι υποχρεωμένος να επιστρέψει το ποσό που δανείστηκε σε έναν συμφωνημένο χρονικό ορίζοντα 6 μηνών (με νομική ισχύ), αλλά και με επιτόκια επιβάρυνση. Αν στους 6 μήνες δεν έχουν επιστρέψει τα χρήματα, τα ενέχυρα θα βγουν σε πλειστηριασμό με προφανέστατα οφέλη για τους δανειστές.
Σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο 2428/8.1.1998 (για την ακρίβεια Προεδρικό διάταγμα που αφορά τις συμβάσεις ιδιωτικού δανείου) ο τόκος δεν πρέπει να ξεπερνάει το 25%. Αυτό ίσως ισχύει στις συναλλαγές με το Κρατικό ενεχυροδανειστήριο αλλά απέχει από την πραγματικότητα την οποία συντηρούν τα ιδιωτικά ενεχυροδανειστήρια. Οι δανειστές ζητούν ακόμα και το 250% (φυσικά υπάρχουν θύματα που φοβούνται να μιλήσουν και έδωσαν ακόμα μεγαλύτερους τόκους) του τόκου ενώ σε άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιούν βία για να κλέψουν την περιουσία ανθρώπων που έχουν ανάγκη. Οι καταγγελίες για εκμετάλλευση των δανειοληπτών είναι αμέτρητες ενώ χιλιάδες είναι οι καταγγελίες για εκβιασμούς και επιθέσεις από μπράβους και κυκλώματα της νύχτας τα οποία συνεργάζονται με τους ενεχυροδανειστές. Βασιζόμενοι στην διαφθορά του δημοκρατικού κράτους, οι απατεώνες των ενεχυροδανειστηρίων εκμεταλλεύονται την νομική άγνοια των εχόντων ανάγκη και θησαυρίζουν. Ένα ενεχυροδανειστήριο για να βγάλει άδεια λειτουργίας εμπίπτει στην αστυνομική διάταξη 5-1996 και η άδειά του εκδίδεται από τις κατά τόπους Γενικές Αστυνομικές Διευθύνσεις. Αυτό συνεπάγεται την αυξημένη πιθανότητα "συνεργασίας" των έτσι και αλλιώς κακοπληρωμένων και συχνά πυκνά διεφθαρμένων αστυνομικών, με τους εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου.
Τα απαιτούμενα δικαιολογητικά είναι: αίτηση του ενδιαφερομένου, επικυρωμένη φωτοτυπία της ταυτότητας, τρεις πρόσφατες φωτογραφίες τύπου διαβατηρίου, αντίγραφο ποινικού μητρώου «δικαστικής χρήσης» του οποίου η ημερομηνία έκδοσης δεν απέχει πέραν του τριμήνου από την ημερομηνία υποβολής του (το δικαιολογητικό αυτό εκδίδεται μετά από αίτηση του ενδιαφερομένου και διαβιβάζεται στην Αστυνομία υπηρεσιακά μέσω της αρμόδιας δικαστικής αρχής), πιστοποιητικό εισαγγελίας του τόπου κατοικίας του ενδιαφερομένου από το οποίο διαπιστώνεται ότι ο ενδιαφερόμενος δεν έχει παραπεμφθεί σε δίκη για οικονομικά κυρίως αδικήματα, για λαθρεμπορία και για παραβάσεις του νόμου περί αρχαιοτήτων. Ακόμη απαιτείται βεβαίωση της οικείας ΔΟΥ ότι ο υποψήφιος ενεχυροδανειστής έχει κάνει έναρξη επαγγέλματος και έγγραφο με το οποίο αποδεικνύεται η νόμιμη χρήση του χώρου στον οποίο θα λειτουργήσει το κατάστημα. Το έγγραφο αυτό είναι ή ο τίτλος ιδιοκτησίας ή το μισθωτήριο συμβόλαιο.
Όμως πέρα από νομικό ζήτημα και την ισορροπία των ενεχυροδανειστηρίων ανάμεσα σε νομιμότητα και παρανομία, υπάρχει ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας. Η ηθική. Μια αρετή η οποία είναι βυθισμένη στο υλιστικό χάος που επιβάλλει η δημοκρατική δικτατορία και μονεταριστικός και υλιστικός τρόπος σκέψης. Ο πλήρης εξευτελισμός της ανθρώπινης ανάγκης, η εκμετάλλευση του προβλήματος του συνανθρώπου με στόχο το υλικό κέρδος. Εύκολα θα πει κανείς πως σε ένα ελεύθερο κράτος μπορεί κανείς να πράξει ότι του επιτρέπει ο νόμος και πως δεν είναι το κάθε ενεχυροδανειστήριο παράνομο. Σαφώς και θα συμφωνήσω. Και θα πω πως ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα. Θα έπρεπε κάθε μορφής ληστρικός μηχανισμός όπως τα ενεχυροδανειστήρια ή η εκκλησία να είναι παράνομα. Είναι αυτή η δημοκρατική υλιστική ελευθερία που επιτρέπει σε ορισμένους την εκμετάλλευση των πολλών. Και είναι όλα τα ενεχυροδανειστήρια παράνομα ακόμα και αν δεν παραβαίνουν το γράμμα του νόμου. Διότι και ο ίδιος ο νόμος είναι παράνομος, παραβαίνει τους φυσικούς νόμους που επιβάλλουν την αγαστή συνεργασία των ανθρώπων μια κοινωνίας ώστε να άγουν προς τα άνω. Σε κάθε περίπτωση ο εκμεταλλευτής της ανάγκης και του πόνου δεν είναι τίποτα παραπέρα για εμάς από ένας σιχαμένος ιερέας του οικονομισμού. Αντίδοτο στην κρίση και τα οικονομικά προβλήματα που μας έφεραν είναι η Εθνική μας ενότητα και η ανθρώπινη αλληλεγγύη.
www.ediktyo.gr
