Και να θες ν’ αγιάσεις, δεν σ’ αφήνουν! Είπα να μην ξανασχοληθώ με τα του ΠΑΣΟΚ, αλλά να ‘σου η Pulse και «το Ποντίκι» και άντε ξανά μανά…
Οχι τίποτε άλλο, αλλά τ’ αποτελέσματα της σχετικής σφυγμομέτρησης δικαιώνουν απολύτως το σκεπτικό που αυτή η στήλη ανέπτυξε από την πρώτη στιγμή που ετέθη ζήτημα απομάκρυνσης του Γ.Παπανδρέου, όχι μόνο από την πρωθυπουργία, αλλά και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Τα ευρήματά της; Πως το ΠΑΣΟΚ διεκδικεί με αξιώσεις το συντριπτικό ποσοστό του 13% (κάποιοι το αμφισβητούν επιμένοντας ότι κινείται σε μονοψήφια ποσοστά) και απ’ αυτό το συμπαθές, στα όρια του «μια οικογένεια είμαστε…» ποσοστό, το 49% δεν θέλει κανέναν εξ’ όσων σήμερα λανσάρονται ως επικρατέστεροι για να διαδεχθούν τον Παπανδρέου στην ηγεσία του κόμματος. Οι υπόλοιποι, δηλαδή το 13% δια δύο(!), αναδεικνύουν σε φαβορί τον Ανδρέα Λοβέρδο (20%), με τον Ευάγγελο Βενιζέλο να τον ακολουθεί σε όχι και τόσο μικρή απόσταση (16%) και τον Γ.Παπανδρέου να έρχεται τρίτος και καταϊδρωμένος με 13%. Οσο για τους υπολοίπους πιθανολογούμενους διεκδικητές της σφραγίδας και του υπέρογκου δανείου που θα κληρονομούσαν; Ας το αφήσουμε καλύτερα, γιατί τα ποσοστά μπορούν να συγκριθούν με εκείνα της Ντόρας ή κάποιου σχηματισμού της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς…
Το γιατί συμβαίνει αυτό; Απλούστατα διότι οι διεκδικητές στο σύνολό τους βιάστηκαν να στριμωχτούν στο κάδρο… Μπροστά ο Γιώργος και λίγο πιο πίσω ο ένας μετά τον άλλο, γνήσια τέκνα της «πολιτικής» που ο ίδιος συνεπικουρούμενος χάραξε, ανοίγοντας διάπλατα τις αγκάλες στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους ευρωπαίους πιστωτές. Βεβαίως τον Γιώργο έριξαν τα συμφέροντα και κάποιοι πουλημένοι, όπως σοφά κι εγκαίρως διέγνωσαν ο Μιχάλης εκ Κρήτης και ο Χάρης εκ Θεσσαλονίκης, αλλά ο κοσμάκης που δεν ξέρει, νόμισε πως το κατάφερε ο ίδιος με το σιχτίρι του για την ώρα και τη στιγμή… Τέλος πάντων, η φύση και η ζωή εκδικούνται και μια μέρα ο Γιώργος ο τροπαιοφόρος με το πιστόλι που κάποτε είχε ανεβασμένο στο τραπέζι, ανά χείρας(!), θα δικαιωθεί για την καθοριστική συμβολή και το μακρόπνοο σχέδιό του, που μπορεί να μην στοίχισε όσο του φίλου Αθεμπίγιο, αλλά χαλάλι του…
Απομονωμένοι από την ελληνική κοινωνία, εκείνη που ξύπνησε και τώρα πια μπορεί να σκέφτεται τα βράδια που βολοδέρνει με τις έγνοιες της, θα πάρουν, όπως και οι άλλοι, την απάντηση που δικαιωματικά τους ανήκει, όποτε και όταν τελικώς στηθούν οι κάλπες. Είμαι βέβαιος πως εκείνοι που θα ζήσουν καλύτερα και στον επίλογο του παραμυθιού θα ‘ναι οι ίδιοι, μόνο που δεν θα μπορούν να προκαλέσουν περισσότερο κακό απ’ όσο ήδη προκάλεσαν. Τα λάθη, τις μεθοδεύσεις και τις μωροφιλοδοξίες τους, θα συνεχίσουν να πληρώνουν εκείνοι εκεί οι ξάγρυπνοι με τους λογαριασμούς και το κομπιουτεράκι ανά χείρας να μην τους κάνει και πάλι τη χάρη…
