Τα «δήθεν έσχες» των πολιτικών δημοσιοποιήθηκαν εχθές και αφορούσαν το 2009. Περιουσιακά στοιχεία χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον, νούμερα κορνιζαρισμένα άνευ φόντου (σα φωτογραφίες μακαριτών επί νέου τάφου…
που ο καλός χειριστής του φιλμ, τους απόκοψε π.χ. από ένα γλέντι γάμου προ διετίας και τους κοτσάρισε μονάχους τους στο πουθενά, βάζοντας μάλιστα και δυο- τρεις πινελιές αρτιστίκ στα μαλλιά, στο σακάκι, στη γραβάτα) ήρθαν να παίξουν το σκετς της διαφάνειας και να προκαλέσουν βραδινές συζητήσεις μεταξύ 10.000.000 ξανθιών. Γιατί σε ξανθιές απευθύνεται αυτού του είδους η ανακοινωτικότητα. (Φαίνεται ότι η πολλή συναναστροφή με τους Γερμανούς ξανθαίνει τα έθνη). Ζάμπλουτος ο τάδε! (από παρθενογένεση). Μετρίου βαλαντίου ο δείνα! (οι καταθέσεις και τα ακίνητά του φύτρωσαν το 2009 σαν αγριόχορτα μετά τη βροχή). Και εννοείται ότι το κινηματογραφικό ερώτημα τελωνειακού τύπου: «Έχετε κάτι άλλο να δηλώσετε;», αυτό που αφορά τις δίπατες βαλίτσες και τα κούφια τακούνια, δεν έγινε σε κανέναν τους ποτέ. Όπως δεν έγινε και η «σύνδεση με τα προηγούμενα» που κάναμε με στο σχολείο. «Τι είχαμε πει Μαιρούλα στο περασμένο μάθημα για το περασμένο οικονομικό στάτους;» «Έλειπα κυρία και δεν ξέρω…». Τέλος πάντων. «Πυκνοί καπνοί» θα καλύπτουν πάντα το «από πού τα ’χεις» , το «πού διάλο πήγαν εκείνα που’ χες» , το «ποιος από την οικογένεια έχει τα υπόλοιπα;», το «ποιους πόρους στύβεις και μας το κρύβεις;» κλπ… Είναι τόσο δεδομένο το έγκλημα ώστε αφήνουμε το δράστη ήσυχο. Δώρο άδωρο…
Κατά τα λοιπά, ξημέρωσε σήμερα κι η μέρα του άδωρου δώρου… 21 Δεκεμβρίου είναι η ημερομηνία λήξης για την καταβολή του χριστουγεννιάτικου μποναμά στον ιδιωτικό τομέα. Σ’ ένα δεύτερο σκετς οικονομικής δημοκρατίας και περί δικαίου ανακοινωτικότητας…. σήμερα,… υποτίθεται ότι θα κρεμαστούν επί ξύλου, όσα καημένα αφεντικά δεν έχουν δώσει το τελευταίο δώρο της ελληνικής μισθολογικής ιστορίας, το δώρο των Χριστουγέννων. Τόσο πολύ είναι νόμος το δίκιο του εργάτη, ώστε να οδηγούνται σε κατάσταση Λάκη Γαβαλά οι bossηδες στη στενή για μπιρίμπα με τους παραβατικούς της περασμένης νύχτας. Και κανείς δεν κάνει το κινηματογραφικό, κοινωνικού τύπου ερώτημα: «Τολμάει κανείς να καταγγείλει το αφεντικό του όταν έχει ένα τέτοιο;», «ναι, κατέβαλε το δώρο αλλά έχει καταβάλει και τους μισθούς;», «θα ξαναϋπάρξει σύμβαση που να προβλέπει και δώρο;»… Είναι τόσο δεδομένο το έγκλημα κι έχουμε τόση ανάγκη τους δράστες, ώστε να τους αφήνουμε ήσυχους για να συνεχίσουν να εγκληματούν. Δώρο άδωρο.
Κάπου στο βάθος όμως κοχλάζει ο θυμός των ξανθιών…
http://topontiki.gr/
