Το περιοδικό προσθέτει πως αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός των εμπόρων που αναγκάζονται να κατεβάσουν οριστικά τα ρολά των καταστημάτων τους και προσπαθούν να κρατήσουν μέρος του εμπορεύματος για πωλήσεις πόρτα-πόρτα.
Στελέχη της Confcommercio που ζουν και εργάζονται στην ευρύτερη περιοχή της Βενετίας, όταν ένας ιδιοκτήτης ιταλικής εμπορικής επιχείρησης χρεοκοπεί, έχει τρεις επιλογές: να προσπαθήσει να προσληφθεί ως υπάλληλος σε κάποιο κατάστημα, ή, πολύ συχνότερα, να γίνει πλανόδιος πωλητής ή να διαθέσει τα αγαθά του απευθείας στα σπίτια των πελατών.
Όπως υπογραμμίζει, όμως, ο Μάσιμο Τζανόν, στέλεχος της εμπορικής αυτής ένωσης «για τον έμπορο που κηρύττει πτώχευση δεν υπάρχει κανένα είδος κοινωνικής στήριξης, καμία βοήθεια».
Πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι το ένα τρίτο των εμπόρων που αναγκάζονται να κλείσουν τα καταστήματά τους, δεν καταφέρνουν να οικοδομήσουν ένα καινούριο επαγγελματικό μέλλον, διότι η ίδια η προσπάθεια να κρατήσουν ανοικτό το μαγαζί τους αποτελούσε και την τελευταία ελπίδα, μετά από σειρά άλλων επαγγελματικών απογοητεύσεων.
Σύμφωνα με την έρευνα του L' Espresso, μια από τις στρατηγικές που υιοθετούν όλο και περισσότεροι ιδιοκτήτες καταστημάτων για να καταφέρουν να επιζήσουν, είναι εκείνη των μεγάλων διαρκών εκπτώσεων: ανοίγουν μικρά outlet με συνεχείς εκπτώσεις που αγγίζουν ακόμη και το 70%. Το ποσοστό κέρδους είναι σαφώς περιορισμένο, αλλά, με τον τρόπο αυτό, εξασφαλίζεται μια σταθερή προσέλευση αγοραστικού κοινού.
Όσο για τις δραστηριότητες σε εμπορικά κέντρα, πού μέχρι πρόσφατα έμοιαζαν να αποτελούν μια ικανοποιητική εναλλακτική, οι προοπτικές δεν είναι, πλέον, τόσο ενθαρρυντικές: το ενοίκιο του καταστήματος μπορεί να φτάσει και τα 8.000 ευρώ το μήνα και το συνεχές ωράριο απαιτεί την πρόσληψη νέου προσωπικού.
Η αντιμετώπιση της κρίσης θα είναι στο επίκεντρο της συνάντησης του Ιταλού πρωθυπουργού Μάριο Μόντι με την Γερμανίδα καγκελάριο Άγγελα Μέρκελ την ερχόμενη Τετάρτη στο Βερολίνο. Σύμφωνα με στενούς συνεργάτες του επικεφαλής της ιταλικής κυβέρνησης, ο Μόντι πρόκειται να επιμείνει στην ανάγκη υιοθέτησης ενός αναλυτικού και ευρύτατου ευρωπαϊκού σχεδίου για την ανάπτυξη, προτείνοντας και μια πρώτη, συγκεκριμένη παρέμβαση: να μην συνυπολογίζονται πλέον οι δαπάνες για δημόσια έργα, στην σχέση ελλείμματος /ΑΕΠ της κάθε χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ιταλική κυβέρνηση, παράλληλα, δεν εννοεί να αμφισβητήσει την χρησιμότητα της πειθαρχίας στην δημοσιονομική πολιτική. Το ζητούμενο είναι να ληφθεί σοβαρά υπόψη και η ιδιαίτερη οικονομική περίοδος που διέρχεται η κάθε ευρωπαϊκή χώρα και η Ένωση στο σύνολό της.
