Από τη μία στέκει η λογική της αγοράς (και των τραπεζών) και από την άλλη η ανάγκη αυτοσυντήρησης του συστήματος.
Η μια αντίληψη περιγράφεται γλαφυρά από το Bloomberg, που σε ανάλυσή του εστιάζει στο τεράστιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.
Το οικονομικό πρακτορείο ειδήσεων (και όχι μόνο) επιμένει ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ, υπογραμμίζοντας ότι, «εάν η Ελλάδα είχε τη δυνατότητα υποτίμησης της δραχμής, θα μπορούσε να μειώσει την τιμή των εξαγωγών της και να αυξήσει την τιμή των εισαγωγών της με αυτόν τον τρόπο. Επειδή αυτό δεν συμβαίνει, πρέπει να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα πιο βάναυσα: Με την περικοπή των μισθών, η οποία με τη σειρά της απαιτεί επίμονα υψηλό ποσοστό ανεργίας για την καταστολή της διαπραγματευτικής δύναμης των εργαζομένων».
Με πιο απλά λόγια δεν θα μπορούσε να διατυπωθεί η άποψη των αγορών. Ίσως μόνο με το... «κόψτε τον λαιμό σας».
Από την άλλη πλευρά, κάποιοι - κάθε άλλο παρά επαναστάτες - έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι η κυριαρχία των αγορών είναι εκρηκτικός μηχανισμός στα θεμέλια του συστήματος.
Ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας επί προεδρίας Φρανσουά Μιτεράν (1988-1993) Μισέλ Ροκάρ, για παράδειγμα, σε άρθρο που συνέγραψε με τον οικονομολόγο Πιερ Λαρουτιρού και δημοσιεύτηκε στη γαλλική «Le Monde», υπογραμμίζει ότι «είναι αδιανόητο οι κεντρικές τράπεζες να δανείζουν τις ιδιωτικές με επιτόκιο 0,01% σε περιόδους κρίσης ενώ την ίδια στιγμή ορισμένα κράτη υποχρεώνονται να καταβάλλουν επιτόκιο 600 ή 800 φορές υψηλότερο».
Δεν είναι πια δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ποιοι πληρώνουν αυτήν τη διαφορά, ποιοι επωμίζονται το κόστος για την εξασφάλιση των υπερκερδών κάποιων (όχι όλων) μεγάλων τραπεζών. Είναι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι κοινωνίες. Είναι τα υποζύγια που τραβούν το κάρο της ευημερίας του 1% ζάμπλουτων τούτου του κόσμου. Είναι αυτοί που κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσουν ότι αποτελούντο 99%της κοινωνίας...
http://topontiki.gr/
